Προ ετών ο μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ είχε προκαλέσει τον Νούντσιο του Πάπα σε μονομαχία. Του είχε προτείνει να βάλουν σε δύο φιαλίδια νερό. Το ένα θα το ευλογούσε ο ίδιος και το άλλο ο ανταγωνιστής του. Ισχυρίστηκε ότι αυτό που θα είχε ευλογήσει ο ίδιος σε δεκαπέντε ημέρες –αν θυμάμαι καλά– θα ευωδίαζε μύρο σε αντίθεση με το ευλογημένο από τον εκπρόσωπο του «αιρεσιάρχη» της Ρώμης το οποίο θα είχε μουχλιάσει και θα έβγαζε την αποφορά της σήψης. Δυστυχώς, ο Νούντσιος του Πάπα δεν δέχθηκε την πρόκληση. Μάλλον του έλειπε η αίσθηση του χιούμορ. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποκλειστεί η υπόθεση του ανταγωνισμού στη στάση της ελληνικής Εκκλησίας απέναντι στον κορωνοϊό. Οταν ο Καθολικός παίρνει μόνος του την όστια χωρίς να έρχεται σε επαφή με τα χέρια του ιερέα, όταν οι μουσουλμάνοι κλείνουν τα προσκυνήματά τους και τα τεμένη, η ελληνική Ορθοδοξία δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του ιού. Θέλει να αποδείξει την ανωτερότητά της απέναντι στα υπόλοιπα δόγματα; Με τη διαφορά ότι από το αγιασμένο νερό του κ. Σεραφείμ δεν κινδύνευε κανείς εκτός από την κοινή λογική, ενώ από το κουταλάκι της μετάληψης που περνάει από στόμα σε στόμα ενδέχεται να κινδυνεύσουν ζωές και πάντως κινδυνεύει η δημόσια υγεία, ήτοι η λειτουργία μιας κοινωνίας μέλος της οποίας είναι και η Εκκλησία.
Η Εκκλησία οφείλει να είναι συντηρητική. Και οφείλει να αποδεικνύει με τις πράξεις της ότι οι αξίες τις οποίες υπερασπίζεται όχι μόνον δεν έρχονται σε αντίθεση με τις ανάγκες του κόσμου στον οποίον ανήκει αλλά του δίνουν και το έρμα που του χρειάζεται για να μην ξεχάσει τον εαυτό του. Ως εκ τούτου, η Εκκλησία οφείλει με τη συμπεριφορά της να διαψεύδει όσους αντιμετωπίζουν τη συντήρηση ως μια στάση που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει κανένα από τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Δεν είμαι θεολόγος και δεν εκκλησιάζομαι παραπάνω από τον μέσον όρο. Ξέρω πως ο οίνος της Θείας Ευχαριστίας δεν συμβολίζει το αίμα του Θεανθρώπου. Είναι το αίμα του Θεανθρώπου. Ξέρω όμως ότι το κουταλάκι με το οποίο χορηγείται είναι φτιαγμένο από εντελώς ανθρώπινα και φθαρτά υλικά. Και το επίμαχο στην υπόθεση δεν είναι ο οίνος. Είναι το κουταλάκι.
Και τώρα κάτι για όσους κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν τολμά να βάλει την Εκκλησία στη θέση της και να απαγορεύσει τη μετάληψη. Είναι, κατά σύμπτωση, οι ίδιοι που υποστηρίζουν τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας. Και ζητούν τώρα από το Κράτος να αντιμετωπίσει την Εκκλησία σαν μία ακόμη ΔΕΚΟ. Η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύσει τις συναθροίσεις. Ομως η Εκκλησία, και όχι το Κράτος, οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για τον τρόπο της μετάληψης. Και μόνον έτσι θα αποδείξει ότι είναι ικανή να χειραφετηθεί από την κρατική κηδεμονία που τόσο της έχει κοστίσει σε ακηδία.