Με τον κίνδυνο να γίνω κουραστικός ή γραφικός (διαλέγετε και παίρνετε), μου φαίνεται αυτονόητο ότι το τελευταίο πράγμα που θα αντέξουμε ως κοινωνία είναι να διχαστούμε πάλι. Εύκολο είναι. Το έχουμε ριζωμένο στο DNA μας και μάλιστα μας αρέσει να διχαζόμαστε ακριβώς τη στιγμή που δεν πρέπει.
Το Τwitter, το Facebook και όλα τα υπόλοιπα μας έδωσαν απλώς παραπάνω εργαλεία για να ασκούμεθα στο σπορ του διχασμού και του παράλογου καβγά. Αντί να συμβαίνει αυτό στα καφενεία, όπως παλιά, συμβαίνει τώρα στο Διαδίκτυο.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: εθνομηδενιστές εναντίον φασιστών για τον Εβρο, πατριώτες εναντίον πρακτόρων του Ερντογάν, χριστιανοί εναντίον αντίχριστων για τη συνέχιση της Θείας Κοινωνίας κ.λπ. κ.λπ.
Ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Ας κάνουμε ένα βήμα πίσω. Ας δούμε τι έχουμε απέναντί μας ως χώρα, την «τέλεια καταιγίδα» από ένα κοκτέιλ ασύμμετρων απειλών. Και να κοιτάξουμε να βάλουμε ένα χαλινάρι στον κακό μας εαυτό. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να θέσει κόκκινες γραμμές στον εαυτό της. Να μην ξεπερνάει κάποια όρια. Οχι για λόγους αισθητικής, αλλά γιατί τορπιλίζεται με μανία κάθε προσπάθεια επίτευξης συναίνεσης. Κόβονται γέφυρες εθνικής συνεννόησης που ενδέχεται να χρειασθούν στα δύσκολα.
Οι αντίπαλοί μας τρίβουν τα χέρια τους όταν μας βλέπουν να «σφαζόμαστε» μεταξύ μας. Εκεί που χρειαζόμαστε πολλαπλασιαστές ισχύος, έχουμε τον δικό μας απομειωτή ή, μάλλον, υπονομευτή της ισχύος μας. Οι συνέλληνες της Διασποράς προβληματίζονται, ανησυχούν και ενίοτε «ξενερώνουν» με την εσωτερική μας διχόνοια. Σίγουρα δεν είναι ο τρόπος να τους εμπνεύσουμε και να τους παρακινήσουμε να κινητοποιηθούν υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.
Ο «Εβρος» ήταν μια σπάνια στιγμή ομοψυχίας και ενότητας. Το είχαμε ανάγκη έπειτα από δέκα χρόνια ταπείνωσης. Βγάλαμε τον καλό μας εαυτό και εκπλήξαμε, πιθανότατα, φίλους και αντιπάλους, που μας είχαν για πολύ πιο μαλθακούς.
Η κριτική, ακόμη και η ακραία κριτική, είναι θεμιτή. Οταν όμως ξεκινούν οι ακρότητες και οι ελεεινές κατηγορίες, αρχίζουμε και βγάζουμε τα μάτια μας. Επειδή έρχονται δύσκολα για ένα διάστημα και επειδή στο τέλος της ημέρας όλοι εδώ θα ζούμε και γύρω από το ίδιο τραπέζι θα καθίσουμε για να συνεννοηθούμε, λίγη αυτοσυγκράτηση δεν βλάπτει.