Δεν ξέρω τι θα συμβεί με τον καθένα από εμάς, μπορώ όμως να διακινδυνεύσω την πρόβλεψη ότι ο κόσμος θα επιβιώσει της πανδημίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχει γίνει σοφότερος. Το βιβλίο του Ιώβ, εξάλλου, προφητεύει ότι ο κόσμος θα τελειώσει πριν καταφέρει να γίνει σοφός. Ο κόσμος μας, παρ’ όλα αυτά, δεν τελειώνει επειδή αναγκαστήκαμε να κλειστούμε σπίτια μας, καλόν θα ήτο να μην αγνοούμε τα συμπτώματα που τον κάνουν να συμπεριφέρεται με όλο και λιγότερη σοφία. Προ ημερών, ένας από τους μεγαλύτερους εκδοτικούς ομίλους του πλανήτη, η Hachette, αποφάσισε να μην εκδώσει την αυτοβιογραφία του Γούντι Αλεν. Καμιά εκατοστή φεμινίστριες εργαζόμενες διαμαρτυρήθηκαν υπενθυμίζοντας τις κατηγορίες με τις οποίες τον είχε φορτώσει κάποτε η θετή του κόρη. Δεν καταδικάστηκε ποτέ, όμως οι Ερινύες του φεμινισμού δεν ξεχνούν. Στο πλευρό τους στάθηκε ο γιος του Γούντι Αλεν, ακτιβιστής του κινήματος MeToo. Ο εκδοτικός οίκος ανακοίνωσε ότι η απόφαση δεν ήταν «εύκολη». Οι βλακώδεις αποφάσεις είναι δύσκολες μόνο για τους βλάκες.
Δεν θα σταθώ στον ιό του νεο-φεμινισμού. Η επιδημία του σκοταδισμού που διασπείρει, αν δεν περιοριστεί, θα γίνει πανδημία. Θα μου πείτε, πώς να περιοριστεί όταν, σε αντίθεση με το σύστημα υγείας και τον κορωνοϊό, τα πανεπιστήμια τον μεταδίδουν με τον φανατισμό θρησκευτικού ζηλωτή. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Γούντι Αλεν είναι ότι υπήρξε μια από τις εμβληματικές μορφές της νοοτροπίας που τώρα στρέφεται εναντίον του. Ο χαρισματικός κωμικός με τους νευρωτικούς του χαρακτήρες, ο υποχόνδριος με τις φοβίες του και τον αυτοσαρκασμό του, ο διανοούμενος που δεν χαρίστηκε στη διανοούμενη υποκρισία, ο πιο Γάλλος από τους Αμερικανούς, που ειρωνευόταν τους Γάλλους, ο Εβραίος που σάρκαζε την εβραϊκότητά του, υπήρξε για δεκαετίες ο εκφραστής μιας ελευθερίας που δημιουργούσε κοινό με τη δύναμη της ιδιωτικότητας. Λατρεύει τον Μπέργκμαν αλλά και τον Μπομπ Χόουπ. Η Αριστερά που αγαπάει το χαβιάρι –και το σούσι για τις καθημερινές– βρήκε στον Γούντι Αλεν το χιούμορ που τη λύτρωνε από τον φανατισμό και την ακαμψία.
Γέρασε ο Γούντι Αλεν, όπως γέρασε και ο Ρομάν Πολάνσκι, που η πρωθιέρεια των βραβείων Σεζάρ τον αφόρισε; Ή μήπως γέρασε ο κόσμος τους; Πολύ φοβούμαι ότι συμβαίνει το δεύτερο. Δεν αναφέρομαι στην καλλιτεχνική τους αξία μόνο. Τους αγαπώ και τους δύο, με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Αναφέρομαι στην πλάγια ματιά τους, η οποία πρόσθετε στον κόσμο μας μια διάσταση ελευθερίας, αυτήν που θέλουν να μας στερήσουν οι ηλίθιοι της πολιτικής ορθότητας. Περί αυτού πρόκειται. Αυτή η κοινότητα που αναγνώριζε εαυτήν στο απελευθερωτικό χιούμορ του Γούντι Αλεν, γερασμένη πια, φοβισμένη από την ελευθερία της, θέλει να τον λογοκρίνει.