Πρόκειται για ένα μήνυμα στο Twitter από την Πάτρα, που δημοσιεύθηκε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς: «Κανονικά η παρέλαση στην Πάτρα. Δύο χιλιάδες άτομα έχουν μαζευτεί στην πλατεία για να το παρακολουθήσουν. Η αστυνομία στηρίζει και βοηθά του Πατρινούς. Στα χείλια, στα χείλια, φιλάμε τον Κικίλια». Πολύ ωραία!
Ομως, δύο εβδομάδες αργότερα, από τον ίδιο λογαριασμό, διαβάζουμε το εξής: «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι επικίνδυνη. Δεν είχαν κανένα σχέδιο για τον κορωνοϊό. Δείτε τον Αρκουμανέα (πρόεδρος ΕΟΔΥ) τι μπούρδες λέει. Είχαν τόσο χρόνο και έπαιζαν. Ο Μητσοτάκης έχει τεράστιες ευθύνες. Μένουμε στο σπίτι».
Το συμπέρασμά μου: Παλιά, στη δεκαετία του 1970, όταν ήμουν μικρός, οι Πατρινοί είχαν την κορυφαία φήμη μεταξύ των Πελοποννησίων. Μετά ήλθε το ΠΑΣΟΚ και την κορυφή κατέκτησαν οι Αρκάδες, λόγω των πολλών επιφανών στελεχών του κινήματος με καταγωγή από την Αρκαδία, και αργότερα ήλθαν οι Καλαματιανοί. Χάρη στον κορωνοϊό, όμως, οι Πατρινοί ανακτούν ξανά την πρωτοκαθεδρία. Συγχαρητήρια!
Γενικώς, πολύ καλά
Παρ’ όλα αυτά, όμως, η γενική εικόνα από τη συμμόρφωση του κόσμου στις οδηγίες των Αρχών είναι σαφώς θετική. Και αν εξαιρέσουμε την ηλίθια «αντίσταση» κάποιων Πατρινών, δεν υπήρξαν φαινόμενα μαζικής απείθειας στα μέτρα της κυβέρνησης. Πιστεύω ότι και η στάση αυτών των λίγων στην Πάτρα, που αγνόησαν τις απαγορεύσεις προκειμένου να μεταδώσουν τον COVID-19 με κέφι και χορό, θα ήταν τελείως διαφορετική εάν η επιδημία είχε εκδηλωθεί μία ή δύο εβδομάδες νωρίτερα.
Ούτε είναι φαινόμενο ελληνικό η ανευθυνότητα, όσο και αν μας αρέσει να υποτιμάμε τη χώρα μας. Μία εβδομάδα μετά την Πάτρα, 3.500 Γάλλοι, ντυμένοι και βαμμένοι σαν στρουμφάκια, μαζεύτηκαν για να πραγματοποιήσουν το μεγαλύτερο συνέδριο στρουμφ. Αναρωτιέσαι αν μπορεί να υπάρξει πιο ηλίθιος λόγος για μια δημόσια συνάθροιση σε καιρό κορωνοϊού. Πάντως, ακόμη και αν αυτές οι 3.500 δεν κατοχυρώσουν το ρεκόρ της μεγαλύτερης συγκέντρωσης στρουμφ, μπορεί να τους αναγνωρισθεί το ρεκόρ της μεγαλύτερης συγκέντρωσης κρετίνων. Είναι, πάντως, παρηγορητικό ότι η βλακεία είναι πανανθρώπινη και δεν έχει εθνικά χαρακτηριστικά.
Μέχρι τώρα –περιέργως, οφείλω να το πω– η χώρα μας αντιδρά σωστά στον κίνδυνο και τη διαφορά αυτή, εν σχέσει με όσα περιμέναμε οι απαισιόδοξοι, την οφείλουμε στην κυβέρνηση, που προχωρεί χωρίς περιττή χρονοτριβή στα απαραίτητα μέτρα, είτε προληπτικά έναντι της μετάδοσης του ιού είτε κατασταλτικά έναντι όσων παραβιάζουν τους κανόνες δημόσιας υγείας. Η σύγκριση με τη Γαλλία, που προχώρησε στη διεξαγωγή του πρώτου γύρου των τοπικών εκλογών μόνο και μόνο για να αναβάλει τον δεύτερο, εξαιτίας της πρωτοφανούς αποχής, είναι ενδεικτική της διαφοράς. Εξίσου ενδεικτική, όμως, είναι και η στάση της αντιπολίτευσης, που όσο και αν προσπαθεί δεν βρίσκει κάτι ιδιαίτερο να προσάψει στην κυβέρνηση και περιορίζεται μόνο σε πιέσεις προς την Εκκλησία της Ελλάδος.
Ωστόσο, βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Τις επόμενες εβδομάδες, οπότε και αναμένεται η κορύφωση της διασποράς του ιού, θα δοκιμαστούν και οι ικανότητες της κυβέρνησης να αντεπεξέλθει στην πρόκληση, κυρίως όμως οι προσωπικές αντοχές του καθενός μας.
Βακτηρία
Επειδή, λοιπόν, τα δύσκολα είναι μπροστά μας, απαραίτητο είναι να αξιοποιήσουμε ό,τι αποθέματα χιούμορ διαθέτουμε. Για τον λόγο αυτόν, έκρινα ότι για όσο διαρκεί η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης θα εκπληρώσω την κοινωνική υποχρέωσή μου όχι μόνο με την υποδειγματική ατομική συμπεριφορά μου, αλλά και με πρακτικές συμβουλές από την καθημερινή εμπειρία μου, που φαντάζομαι ότι μπορεί να είναι χρήσιμες και σε άλλους.
Ετσι, ξεκινώ σήμερα με συμβουλές για τους περιπατητές. Παρατήρησα ότι, λόγω του κλεισίματος σχολείων και παιδικών σταθμών, οι δρόμοι στους οποίους καθημερινά περπατώ, ιδίως τα Σαββατοκύριακα, είναι γεμάτοι από υγειονομικές βόμβες (παιδάκια), που τα βγάζουν έξω για βόλτα οι γονείς τους. Το ερώτημα για εμάς είναι πώς προστατευόμαστε από τον κίνδυνο, όταν τα βλέπουμε να έρχονται από απέναντι καταπάνω μας και θέλουμε να τα κρατήσουμε στη σωστή απόσταση.
Η απάντηση είναι μία: βακτηρία, κοινώς μαγκούρα! Προσωπικώς, διαθέτω τρεις ωραιότατες μαγκούρες, καθεμιά για ειδικό σκοπό. Εχω, κατ’ αρχάς, μία γκλίτσα από ξύλο ελιάς, κατασκευασμένη στο Συρράκο Ιωαννίνων, τη γενέτειρα του Ιωάννη Κωλέττη. Είναι βαριά και έχει το κέντρο βάρους προς τα κάτω, κάτι που την κάνει ιδεώδη για την αντιμετώπιση ανθρώπων. (Οχι ότι την έχω δοκιμάσει ποτέ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…)
Επειτα, έχω ένα εγγλέζικο μπαστούνι από το Ντόρσετ, περιοχή με παράδοση στην κατασκευή μπαστουνιών. Ψηλό, ελαφρύ, κατασκευασμένο από ξύλο αγριοδαμασκηνιάς (τσαπουρνιάς), το μπαστούνι του Ντόρσετ είναι πολύ ανθεκτικό και συγχρόνως ελαφρύ, ιδεώδες για την αντιμετώπιση σκύλων. Τέλος, έχω ένα λεπτό μπαστούνι από μπαμπού, που μπορεί να προμηθευθεί ο καθένας από τα φαρμακεία και κοστίζει λιγότερο από 20 ευρώ. Στην εποχή του κορωνοϊού, αυτό είναι το απαραίτητο αξεσουάρ του περιπατητή και το καλύτερο όπλο για να κρατάει μακριά τις υγειονομικές βόμβες…