Ζωή στη Βενετία

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Θα μπορούσε να είναι ένα εναλλακτικό τέλος στην ούτως ή άλλως ποιητική ταινία του Λ. Βισκόντι «Θάνατος στη Βενετία», βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Τ. Μαν: εκεί όπου ο φον Ασενμπαχ αργοπεθαίνει μέσα σε μια γόνδολα σε ένα έρημο κανάλι τής χτυπημένης από τον λοιμό πόλης και οι φαβορίτες του ξεβάφουν σε μία ένδειξη παρακμής από τον ανεκπλήρωτο πόθο, στον ορίζοντα αχνοφαίνεται ένα δελφίνι να αναπηδάει στους ήχους της Πέμπτης του Μάλερ. Η εικόνα μού ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα μία από τις ελάχιστες χαρούμενες ειδήσεις των τελευταίων ημερών. Στην εγκαταλελειμμένη από τουρίστες λόγω κορωνοϊού, Βενετία, τα νερά έγιναν πάλι διάφανα και μπορεί κανείς να δει ψάρια να κολυμπούν στο μεγάλο κανάλι. Κάποιοι λένε ότι είδαν δελφίνια, δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή μία από τις πολλές ψευδαισθήσεις, που δημιουργεί αυτή η μαγική, εσχάτως τόσο ταλαιπωρημένη πόλη.

Είναι δύσκολο μέσα στον ζόφο των ημερών να βρει κανείς να πει κάτι αισιόδοξο, χωρίς να ακούγεται στερεότυπο ή εκδικητικό. «Θα βγούμε καλύτεροι από εδώ, είναι ευκαιρία να ανακαλύψουμε τα σημαντικά, στην καραντίνα θα αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας».

Μπορούμε όμως να παρατηρήσουμε κάποια θετικά, όπως μια ωριμότητα στην πολιτική σκηνή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τηλεδιάσκεψη του πρωθυπουργού με τον ηγέτη της αντιπολίτευσης για τη διαχείριση της κρίσης, μία ενέργεια συμβολική αλλά και ουσιαστική: δύο πολιτικοί αντίπαλοι ομονοούν –εξ αποστάσεως– για τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Την ίδια στιγμή, είναι έκδηλη η κοινωνική αλληλεγγύη, όπως το συγκινητικό χειροκρότημα στο ηρωικό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, όταν Κυριακή βράδυ αντήχησαν από τα μπαλκόνια μας επευφημίες και παλαμάκια.

Είναι ενθαρρυντικό ακόμη ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις οι πολίτες στρέφονται στην επιστημονική αυθεντία, θέλουν να ακούσουν τους ειδικούς και τα σοβαρά ΜΜΕ, διαλέγουν τις πηγές και διψούν για ενημέρωση. Μπορεί να είναι εκνευριστικό που μετά μία περίοδο διδακτορικού στην άμυνα και διπλωματία, λόγω Εβρου, αποκτήσαμε όλοι μάστερ Επιδημιολογίας. Δείχνει όμως πόση ανάγκη έχει καθένας μας να ενημερωθεί για να συμφιλιωθεί με το αδιανόητο γύρω μας.

Στο Μπέργκαμο, λέει, σταμάτησαν να ηχούν οι σειρήνες των ασθενοφόρων γιατί επιτείνουν την αγωνία των κατοίκων. Ολοι χρειαζόμαστε λίγη ησυχία και υπομονή. Στην Ελλάδα ξέρουμε άλλωστε πως ό,τι και να γίνει στον ορίζοντα μακριά, υπάρχει ένα κοπάδι δελφίνια που παίζουν αμέριμνα, περιμένοντας αρχή του καλοκαιριού το πρώτο πλοίο της γραμμής για ακόμη μεγαλύτερο κέφι στα απόνερα. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή