Και τι έκανε δηλαδή; Ακολούθησε κι αυτός τον συρμό. Θα μπορούσες να πεις ότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης συνελήφθη στο σούπερ μάρκετ να ακολουθεί τον συρμό της πανικόβλητης κατανάλωσης, αν δεν είχε φτιάξει μόνος του έναν μικρό συρμό από καροτσάκια.
Σε άλλες εποχές, θα του αναγνωριζόταν ως παράσημο λαϊκότητας ότι κάνει ο ίδιος αυτοπροσώπως τα ψώνια του – έστω και με τη συνδρομή του αστυνομικού του, που εκτελούσε χρέη υπομηχανοδηγού του συρμού.
Ο ευρωβουλευτής δεν σεβάστηκε ούτε τον κανόνα του αυτοπεριορισμού ύστερα από ταξίδι στο εξωτερικό. Προσέθεσε έτσι το αντιπαράδειγμά του στη βάναυση ελαφρότητα των διασημοτήτων που διαφήμιζαν στα κοινωνικά δίκτυα ότι νόσησαν, σαν να είχαν κερδίσει τη Γιουροβίζιον. Τόσο η ηθελημένη όσο και η αθέλητη δημοσιότητα κρουσμάτων αμεριμνησίας δηλητηριάζουν το φρόνημα του αυτοπεριορισμού.
Οποιος ήθελε, πάντως, να ανακαλύψει την πολιτική κουλτούρα του Παπαδημούλη, δεν χρειαζόταν να έχει παρακολουθήσει το σαρωτικό του πέρασμα στο σούπερ μάρκετ. Δίνει ο ίδιος καθημερινά και ακατάσχετα δείγματά της στα κοινωνικά δίκτυα.
Ο Παπαδημούλης ήταν από τους πρώτους που επιχείρησαν να προσάψουν πολιτικό χαρακτήρα στον ιό. Του είχε αποδώσει ταξικές προτιμήσεις – ότι χτυπούσε τους πλουσίους που ταξιδεύουν, τα ΜΜΕ και τις τράπεζες. Συριζοποίησε έτσι μια πραγματικότητα: ότι κάτι που κυκλοφορεί διά της παγκοσμιοποίησης το φέρουν πρώτοι αυτοί που εργάζονται στις γραμμές της παγκοσμιοποίησης. Στην ίδια κατηγορία της παγκοσμιοποιημένης ελίτ ανήκει και ο ίδιος.
Η συζήτηση για τις μεταμορφωτικές ιδιότητες της πανδημίας δεν περιορίζεται στο κόμμα του Παπαδημούλη. Ο ιός πρωταγωνιστεί σε όλων των ειδών τις εσχατολογικές φαντασιώσεις. Ο Πολάκης και ο Τσακαλώτος τον φαντάζονται τιμωρό του νεοφιλελευθερισμού και προστάτη του δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος Υγείας. Αλλοι, πάλι, τον περιγράφουν ήδη σαν μαιευτήρα μιας νέας κοινωνικής συνείδησης – που μπορεί τώρα να εκδηλώνεται σποραδικά σαν μαζική παράκρουση, αλλά σύντομα θα καταλαγιάσει σε νέο ήθος.
Ο ιός δεν γεννά μέσα μας μόνο τον παπαδημούλειο οίστρο του στοκατζή που αποθηκεύει ντουζίνες ρολά από τον φόβο μη τυχόν και χάσει το αίσθημα ελέγχου που κατέκτησε στα τρία του χρόνια. Ο ιός, λένε, προορίζεται να διαπλάσει έναν νέου τύπου πολίτη, πιο σώφρονα και πιο υπεύθυνο, με μεγαλύτερη επίγνωση του συνόλου που τον περιέχει. Ο ιός είναι παιδαγωγός.
Τέτοιες προσπάθειες νοηματοδότησης του αδέσποτου παρασιτικού DNA που εισβάλλει στους οργανισμούς μας δεν ακούγονται πολύ επιστημονικές. Αλλά η επιστήμη περιγράφει την παθολογία· όχι το συλλογικό βίωμα. Οχι την Ιστορία.
Είναι βάσιμη αυτή η ανθρωπολογική αισιοδοξία – ότι η αρρώστια και η αγωνία μάς κάνουν καλύτερους; Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι όλοι οι ξενιστές έρμαια του παράσιτου. Ο ιός δεν σε κάνει Παπαδημούλη, αν δεν είσαι.