Είναι λίγα. Τι άλλο θα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι άλλο λένε όλες οι αντιπολιτεύσεις; Καλά αυτά που δίνετε, αλλά λίγα.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ξεκίνησε την κούρσα της πλειοδοσίας ήδη από την επομένη του Eurogroup, λέγοντας ότι οι αποφάσεις για το πλεόνασμα είναι ανεπαρκείς. Τετρακόσια ευρώ εφάπαξ βοήθημα στους εργαζομένους δεν φτάνουν, είχε πει τότε. Χθες είπε ότι δεν φτάνουν ούτε τα 800.
Αυτή η (μη) κριτική είναι εύκολη και αναμενόμενη, όπως και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να πιστωθεί την ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ρευστότητας της ΕΚΤ.
Αν προσπαθήσει κανείς να δει πέρα από αυτό το κέλυφος των κλισέ, βρίσκει πάντως μια αξιωματική αντιπολίτευση εναρμονισμένη με την περίσταση. Είτε αυτό γίνεται από επίγνωση της ιστορικότητας της κατάστασης είτε από δημοσκοπικό υπολογισμό του κλίματος στην κοινή γνώμη, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφύγει μέχρι στιγμής την πολεμική που τον καθιέρωσε. Οι συνωμοσιολογικές μπαλοθιές του πολιτευτή Κυρίτση περί συγκάλυψης των κρουσμάτων είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει εξ αντιδιαστολής ότι η κεντρική γραμμή του κόμματος απέχει πλέον τέτοιων ψεκασμών.
Το άλλο ρεύμα κριτικής που διατυπώνεται παγκοσμίως, αλλά υιοθετείται σαν σημαία από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι ο κορωνοϊός δικαιώνει τις απόψεις της Αριστεράς για το κοινωνικό κράτος. Η πανδημία παρουσιάζεται ως το «μπιγκ μπανγκ» που οδηγεί σε παλινόρθωση του κοινωνικού κράτους – ένα είδος δημιουργικής καταστροφής από την ανάποδη. Ο,τι δεν κατόρθωσαν τα κινήματα, το κατάφερε ο ιός.
Η απάντηση ότι κανένα σύστημα υγείας, όσο πλούσιο και οργανωμένο αν είναι, δεν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος, μπορεί εύκολα να αντιστραφεί: Ακόμη και χωρίς το βάρος της πανδημίας, τα δημόσια συστήματα υγείας είχαν περιπέσει σε παρακμή.
Η ανάλυση δεν είναι λάθος. Ο υπαρξιακός κλονισμός είναι λογικό να στρέψει τις κοινωνίες –και τις ηγεσίες– σε μια ρότα υπεράσπισης του κοινωνικού κράτους. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εκείνος που μπορεί να μεταφράσει αυτό το μήνυμα στα ελληνικά συμφραζόμενα.
Ο νεοφιλελευθερισμός, τον οποίο η συριζαϊκή φιλολογία υποδεικνύει ως ένοχο για την αποδόμηση του ελληνικού κράτους, δεν πέρασε ποτέ από την Ελλάδα. Αντιθέτως. Πέρασε και εμπεδώθηκε η κουλτούρα υπεράσπισης των αγκυλώσεων και των συντεχνιακών συμφερόντων, που οδήγησαν όχι μόνο στην επιχειρησιακή ανεπάρκεια του κράτους, αλλά και στην απονομιμοποίησή του. Το «κάντε τα όλα ιδιωτικά να ησυχάσουμε» είχε ακούσιο σπόνσορα τον κρατικιστικό συντηρητισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Γι’ αυτό και τώρα παρατηρείται το –φαινομενικά– οξύμωρο: Σε όλους τους τομείς –από τη φύλαξη των πόλεων μέχρι τη φύλαξη των συνόρων και από την πολιτική προστασία μέχρι το ΕΣΥ– το κύρος του κράτους το αποκαθιστά μια φιλελεύθερη κυβέρνηση.