Ποιoς δεν έχει δει το περίφημο επεισόδιο της κωμικής σειράς «Fawlty Towers» με τους Γερμανούς τουρίστες, από το οποίο δανείζομαι τον σημερινό τίτλο; Είχα την εντύπωση, λάθος, την εδραία πεποίθηση, ότι το θέμα του πολέμου ήταν ταμπού για τους Γερμανούς. Πεποίθηση που βασιζόταν σε προσωπικές εμπειρίες που είναι αδύνατον να ξεχάσω, όπως η ιστορία του Μπρούνο.
Ο Μπρούνο ήταν ένας Γερμανός συμφοιτητής στο Εδιμβούργο και καλός φίλος. Ηταν από το Αμβούργο και έκανε μεταπτυχιακά στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Τα βιβλία της νομικής στη Βρετανία είναι ογκώδη και πανάκριβα. Κανείς φοιτητής δεν τα αγόραζε, όλοι τα δανείζονταν από τη βιβλιοθήκη, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και με σειρά προτεραιότητας. Πολύ ευγενικός και πάντα χαμογελαστός, ο Μπρούνο είχε μόνο φίλους. Διατηρούσε μάλιστα δεσμό με Αγγλίδα συμφοιτήτριά του.
Ηλθε όμως η μέρα που αυτό το καλό παιδί έχασε τον έλεγχο της συμπεριφοράς του. Περίμενε στη βιβλιοθήκη να παραλάβει ένα βιβλίο, αλλά ο φοιτητής που το είχε, καθυστερούσε. Η αναμονή ήταν ολιγόλεπτη, αλλά ο Μπρούνο ήταν Γερμανός και μάλλον συντηρητικός. Το λέω διότι, ενώ είχε τη δυνατότητα να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία του, εκείνος όχι μόνον είχε υπηρετήσει, αλλά και ως αξιωματικός των Διαβιβάσεων. Μάλιστα, λίγες ημέρες προηγουμένως του είχε γνωστοποιηθεί η προαγωγή του σε «Oberleutnant» (υπολοχαγός) και μου είχε δείξει την επιστολή με έκδηλη περηφάνια.
Επιστρέφω στην ιστορία. Δεν άντεξε, λοιπόν, την αναμονή και ξέσπασε τον θυμό του στη γηραιά βιβλιοθηκονόμο (που οπωσδήποτε είχε ζήσει το «Blitz», δηλαδή τους βομβαρδισμούς των αστικών κέντρων από τη Λουφτβάφε στον πόλεμο), λέγοντάς της με έντονη τη γερμανική προφορά του ότι η οργάνωση της βιβλιοθήκης ήταν απαράδεκτη, ότι θα έπρεπε να έχουν εγκαταστήσει μεγάφωνα και να καλούν όποιον καθυστερούσε το βιβλίο και άλλα τέτοια. Ατάραχη η γηραιά κυρία τού απάντησε το εξής και το θυμάμαι ακόμη αυτολεξεί: «Σε αυτή τη χώρα, κύριε, δεν ακολουθούμε μεθόδους της Γκεστάπο».
Το αποτέλεσμα ήταν να καταρρεύσει ψυχολογικά, σε σημείο που δεν μπορούσε καν να καβαλήσει το ποδήλατό του, που το άφησε στο πανεπιστήμιο. Πέρασε όλο το βράδυ κλαίγοντας στον καναπέ του σπιτιού μου, όπου και κοιμήθηκε τελικά, αφού ήπιε όλο το ουίσκι μου.
Μου ήταν, λοιπόν, πολύ δύσκολο να πιστέψω τα αυτιά μου, ακούγοντας την Αγκελα Μέρκελ να απευθύνεται στους Γερμανούς με το παράδειγμα του πολέμου: «Από τον καιρό της γερμανικής ενοποίησης, όχι, από τον καιρό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερη πρόκληση για τη χώρα μας, η οποία να εξαρτάται τόσο πολύ από την κοινή δράση μας με αλληλεγγύη». Πράγματι, ο τρόπος με τον οποίο οι Γερμανοί πολέμησαν μέχρι το τέλος προξενεί ακόμη δέος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν προξενεί θαυμασμό, διότι δεν επρόκειτο για έναν δίκαιο πόλεμο, όπως ήταν για τους αμυνομένους έναντι της γερμανικής επιθετικότητας. Και κάτι ακόμη που κάνει το παράδειγμα άστοχο: παρά τον φοβερό αγώνα, οι Γερμανοί έχασαν τον πόλεμο και η χώρα τους κυριολεκτικά ισοπεδώθηκε. Φαίνεται ότι ο κορωνοϊός γκρεμίζει και αυτό το ταμπού.
Και όμως
Η Ινδία παράγει σχεδόν το 20% της παγκόσμιας παραγωγής φαρμάκων, αλλά οι Ινδοί, όπως διαβάζω στο BBC, επιμένουν να αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό με παραδοσιακές συνταγές, βασισμένες στην κοπριά και στα ούρα των αγελάδων. Στα έντυπα διαφημίζονται σαπούνια από κόπρανα αγελάδων, καθώς και αντισηπτικό χεριών χωρίς αλκοόλ, κατασκευασμένο από «διυλισμένα ούρα τοπικών αγελάδων» και ο κόσμος τα αγοράζει, αφού τα προωθούν ακόμη και βουλευτές του κυβερνώντος εθνικιστικού κόμματος BJP, που υπερασπίζεται την προσκόλληση στις παραδόσεις του τόπου.
Οχι ότι το περίμενα, ούτε όμως με εκπλήσσει. Οι Ινδοί τρώνε για πρωινό δημητριακά με σκόρδο και μπισκότα με σκόρδο. Το δε εθνικό σπορ της χώρας είναι ο ομαδικός βιασμός γυναικών και στη συνέχεια η πυρπόλησή τους. Μικρή η απόσταση, λοιπόν, μέχρι τα ούρα και τα κόπρανα των αγελάδων…
Και τσιγγούνης
Οτι ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι πλούσιος το γνωρίζαμε από τις υποχρεωτικές για βουλευτές και ευρωβουλευτές δηλώσεις «πόθεν έσχες». Ομως, αφού τον είδαμε, μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα, να σαρώνει το σούπερ μάρκετ, μάθαμε και κάτι καινούργιο γι’ αυτόν: ότι είναι και τσιγγούνης. Διότι θα μπορούσε να ζητήσει να του παραδοθεί στο σπίτι η παραγγελία και να μην εκτεθεί αυτοπροσώπως. Υποθέτω, όμως, ότι ήθελε να αποφύγει τη μικρή οικονομική επιβάρυνση. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι.
Φυσιογνωμικό
Ο Γιώργος Κυρίτσης του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο αξιαγάπητος άνθρωπος, κατηγόρησε μέσω του Twitter την κυβέρνηση ότι κρύβει τα κρούσματα του κορωνοϊού, ώστε να μπορούν οι «καραγκιόζηδες κύκλοι Μαξίμου» να υποστηρίζουν ότι η πολιτική της αποδίδει. Ο Γ. Κυρίτσης δεν είναι πια βουλευτής, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αυτό το πρόβλημά του. Θυμηθείτε τη φάτσα του και αυτό εξηγεί αμέσως τη συμπεριφορά του. Από μια ηλικία και έπειτα, όπως είπε και ο Σελίν (o Γάλλος συγγραφέας, όχι η σχεδιάστρια μόδας), ο καθένας μας έχει τη φυσιογνωμία που του αξίζει…
Διάψευση
Επειδή κυκλοφόρησε στο Facebook το βίντεο ενός ανθρώπου που ψωνίζει ξηρούς καρπούς στην Κηφισιά φορώντας κοστούμι, μάσκα καταδύσεων που καλύπτει ολόκληρο το πρόσωπό του, με αναπνευστήρα και γάντια, διαβεβαιώ τους φίλους μου ότι δεν είμαι εγώ! Ποτέ δεν θα φορούσα κοστούμι με μεταλλικά κουμπιά. Σε μπλέιζερ, ναι. Σε κοστούμι όμως ποτέ!