Η τετράχρονη κόρη μου ξαφνιάστηκε όταν έμαθε ότι τα σχολεία δεν λειτουργούν. Κλεισμένη στο νοσοκομείο 44 μέρες τώρα, αγνοεί ότι άλλο κόσμο άφησε στις 5 Φεβρουαρίου και άλλο θα βρει βγαίνοντας – όταν και όποτε βγει.
Δεν κατάλαβε τον λόγο που έκλεισαν τα σχολεία. Kάποια αρρώστια βρίσκεται στον αέρα, της είπαμε, που προκαλεί πυρετό. Το παιδί μάς κοίταξε απορημένο και αμέσως άλλαξε κουβέντα. Της φτάνει η δική της νόσος. Ετσι, κλεισμένη στο νοσοκομείο, ξεχνιέται με ταινίες στο dvd. Μία από αυτές, η κλασική «Φαντασία» του Ντίσνεϊ.
Γυρισμένη το 1940, η σπονδυλωτή αυτή ταινία παραμυθένιων κινουμένων σχεδίων συνοδεύεται από κλασική μουσική που ερμηνεύει η ιστορική Ορχήστρα Φιλαδέλφεια, υπό τη διεύθυνση του θρυλικού μαέστρου Λεοπόλδου Στοκόβσκι. Ενα από τα αγαπημένα επεισόδια της μικρής μας είναι η δημιουργία της Γης και η εποχή των δεινοσαύρων με μουσική υπόκρουση την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Ιγκόρ Στραβίνσκι.
Η βιαιότητα της εκρηκτικής αυτής μουσικής που σκανδάλισε κόσμο το 1913, αποτυπώνει τη βία των πρώτων αιώνων της Γης. Περισσότερο από τα ηφαίστεια, όμως, την κόρη μας εντυπωσιάζουν οι δεινόσαυροι. Και το τέλος τους.
Συμβαίνει κάτι ενδιαφέρον εδώ: την εποχή κατά την οποία ο Ντίσνεϊ γύρισε τη «Φαντασία», οι επιστήμονες δεν γνώριζαν ακόμα γιατί και πώς εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι. Δεν ήξεραν για τον αστεροειδή ή κομήτη διαμέτρου 150 χιλιομέτρων που έπεσε στη χερσόνησο Γιουκατάν, στο Μεξικό, 66 εκατομμύρια χρόνια πριν προκαλώντας κατακλυσμιαία κλιματική αλλαγή και μεταβάλλοντας δραματικά τη βιοποικιλότητα του πλανήτη.
Η ανακάλυψη του κρατήρα έγινε το 1978 και η θεωρία προτάθηκε για πρώτη φορά το 1980 (η λεγόμενη θεωρία Αλβαρέζ). Το 1940, όμως, την αγνοούσαν και στην ταινία δείχνουν μια ξηρασία που υποτίθεται ότι οδήγησε τα προϊστορικά επιβλητικά ερπετά στον μαζικό θάνατο από την πείνα.
Περίεργο θέαμα για ένα παιδί. Κι ωστόσο δεν την τρόμαξε. Ισα ίσα αγάπησε τους δεινόσαυρους. Εχει τρεις μινιατούρες με τις οποίες κοιμάται αγκαλιά στο νοσοκομείο: τον Βρασίδα, τον Κολοκύθα και τον Πρασινούλη (η ίδια τους βάφτισε).
Οσο για εμένα, στο αυτοκίνητο, από και προς το νοσοκομείο, ακούω με μαζοχιστική μανία την «Ιεροτελεστία της άνοιξης», τους οργιαστικούς, διονυσιακούς ήχους του Ρώσου μουσουργού (αποθέωση της αναγέννησης που φέρνει η άνοιξη, κατά τα άλλα), παρατηρώντας τους άδειους, πλέον, δρόμους. Λίγοι «δεινόσαυροι» κυκλοφορούν πια εκεί έξω, φορώντας νοσοκομειακές μάσκες.
Προφανώς και τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά τον κορωνοϊό. Κάτι χάθηκε, κάτι θα χαθεί από όλο αυτό που ζούσαμε μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες.
Τι ειρωνεία όμως: ένας πελώριος αστεροειδής από το Διάστημα να αφανίζει ολόκληρα είδη, ενώ τώρα ένας μικροσκοπικός ιός να μας εξαναγκάζει να μετατρέψουμε τη ζωή σε επιβίωση.