Από τι γλιτώσαμε (προς το παρόν)

Από τι γλιτώσαμε (προς το παρόν)

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι μια αλληλουχία κυβερνητικών κρίσεων. Βραχύβιοι συνασπισμοί ετερόκλητων σχηματισμών ων ουκ έστιν αριθμός. Και η παράπλευρη κυκλοφορία της εξουσίας σε έναν κρατικό μηχανισμό που μπορούσε να καλύψει εν μέρει το κενό που προκαλούσε η πολιτική ρευστότητα. Και είναι βέβαιο ότι η λειτουργία της χώρας είχε προσαρμοστεί, με αποτέλεσμα οι πολιτικές κρίσεις να αντιμετωπίζονται από το κοινό με τη δέουσα αδιαφορία. Κατά κάποιον τρόπο, η Ιταλία ήταν εθισμένη στην ψυχοτρόπο ουσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς πολιτική καθοδήγηση. Αρκεί να λειτουργεί η διαχείριση. Δεν ισχύει το ίδιο για τη σημερινή πανδημία. Και φθάνουμε στο σημείο, κέντρο της διασποράς του κορωνοϊού να γίνει μια από τις πιο εύπορες περιοχές της ηπείρου, η Λομβαρδία, με άκρως εξελιγμένο, κατά συνέπεια, υγειονομικό σύστημα. Ολοι συμφωνούν ότι η κατάσταση ξέφυγε διότι δεν υπήρξαν εγκαίρως κεντρικές αποφάσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν τείχη για να περιορίσουν τη διασπορά. Κοινώς, έλειψε ο πολιτικός σχεδιασμός. Και η Ιταλία και η Ισπανία έχουν κυβερνήσεις συνασπισμού, όπου οι αποφάσεις απαιτούν διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς που δίνουν χρόνο στον κορωνοϊό.

Φανταστείτε οι εκλογές του Ιουλίου να είχαν γίνει με απλή αναλογική και από το αποτέλεσμά τους να είχε προκύψει μια κυβέρνηση συνασπισμού από αυτές που αποτελούν τη χαρά της δημοκρατίας. Φανταστείτε έναν τύπο σαν τον Κουβέλη να ήταν υπουργός Υγείας με τις καραμπόλες και τις συναλλαγές και στη θέση του Τσιόδρα να ήταν ο Πολάκης. Φανταστείτε μια κυβέρνηση που, για να μην χάσει τη «δεδηλωμένη», θα έπρεπε να βρει μια μέση λύση ανάμεσα σε όσους έκριναν ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας είναι απαραίτητη και σε όσους θεωρούσαν ότι πρόκειται για περιορισμό της ελευθερίας και επέμεναν να εξαιρεθούν όσοι διαδηλώνουν για την απελευθέρωση του Κουρδιστάν και την ανεξαρτησία των Εξαρχείων. Και τώρα, αφού τα φανταστήκατε όλα αυτά, αναλογιστείτε από τι γλιτώσαμε.

Οι περιστάσεις μάς υπενθυμίζουν την αξία της πολιτικής. Η χώρα ζει στον αστερισμό δύο καίριων απειλών. Η μία στον Εβρο και η άλλη στον πυρήνα της κοινωνίας, σε κάθε οικογένεια, στα όρια που χωρίζουν και συνδέουν τον έναν με τον άλλον. Είναι μια χώρα με αδύναμους μηχανισμούς – αυτό το ξέρουμε. Ομως, για πρώτη φορά μετά πολλά που περάσαμε, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε πολιτική ηγεσία. Οσο κι αν μερικοί, προσκολλημένοι στο Οιδιπόδειο, δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι ο ηγέτης δεν είναι απαραιτήτως ο Πατέρας –με όλον τον σεβασμό στον Δον Κορλεόνε–, αλλά μπορεί να είναι και ο φίλος ή ο εξάδελφος, όπως ο Τσιόδρας και ο Μητσοτάκης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή