Η αξία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου στο κέντρο

Η αξία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου στο κέντρο

3' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την πανδημία τη ζούμε οι δυο μας, εκείνη και εγώ. Μετά 47 χρόνια συνοδοιπορίας, στα 23 μας τότε στα εβδομήντα τώρα. Απορούμε  που μπορούμε ακόμη να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο. Κλεισμένοι εδώ και δεκαπέντε ημέρες στο σπίτι, όπως όλοι. Ακούγοντας τους ειδικούς, ακούγοντας την πολιτεία. Κυρίως όμως ακούγοντας  καθημερινά τον δικό μας άνθρωπο. Γιατί νιώθουμε ότι δεν μας θεωρεί βάρος ή περιττούς. Αξίζουμε τον κόπο; Το ερώτημα δεν είναι νέο. Το ξανακούσαμε πριν από δέκα χρόνια. Ξαφνικά τότε, χωρίς προειδοποίηση, μάθαμε κι εμείς ότι βαρύς έπεσε ιός. Ενδημικός με χαρακτήρα περιοδικής μονιμότητας άλλωστε. Και τότε μας έλεγαν ότι είμαστε βάρος. Τις μέρες αυτές έχουμε βάλει στο χαρτί όλα όσα θέλουμε να κάνουμε όταν τελειώσει. Γιορτή, γιορτή, γιορτή… επέτειος, το κτήμα στο χωριό, παιδιά, εγγόνια, φίλοι. Αυτονόητα έδειχναν. Μεγάλα και ονειρεμένα μοιάζουν τώρα.

Ως διπλωμάτης αντιμετώπισα ιούς και θεραπείες διαφορετικής υφής και χαρακτήρα, που διαχρονικά ενδημούν. Εξαπλώθηκαν επιδημικά εδώ και δεκαετίες με γεωμετρική ένταση στη δική μας γειτονιά. Οι ιοί αυτοί είναι ενδημικοί, στα Βαλκάνια αιωνόβιοι συχνά, χωρίς ισχυρά ή έστω μόνιμα αντίδοτα. Οι έξωθεν αφ’ υψηλού συχνά συνταγές και θεραπείες διευκόλυναν αντί να ελέγξουν την εξάπλωσή τους. Η ενδημική, συχνά δε και η επιδημική, μορφή τους κόστισε ήδη χιλιάδες  ζωές. Κάθε τόσο απειλούν την ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια, ζωές και σύνορα. Κάθε τόσο ξεπετιούνται πάνω στη στιγμή που νομίζαμε ότι είχαν εξαφανιστεί. Οτι είχαμε βρει την κατάλληλη ευρωπαϊκής και βορειοατλαντικής κυρίως προέλευσης γιατρειά. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο βαλκανικό, μόνο μεσογειακό, καν ευρωανατολικό. Είναι παγκόσμιο. Η θεραπεία του όμως υπάρχει.

Η οικουμενική συνταγή συλλογικής αντιμετώπισης ενδημικών, επιδημικών και πανδημικών φαινομένων γράφτηκε στον Αγιο Φραγκίσκο ενώ ακόμη μετράγαμε τα εκατομμύρια θύματα του παγκόσμιου πολέμου. Τόσο τη ρίζα του κακού όσο και τη σωτήρια συνταγή, το αντίδοτο, τα βρίσκουμε εκεί γραμμένα. Με ξεθωριασμένα από την αχρησία γράμματα. Τα ξεχασμένα, ξεφτισμένα από την αχρησία αυτά γράμματα είναι η αιτία. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον τώρα να τα ξαναδιαβάσουμε, να τα θυμηθούμε.

Στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αναφέρομαι. Ξέρω ότι σήμερα μειδίαμα προκαλεί ακόμη και η αναφορά στον ΟΗΕ. Οχι εντελώς άδικα. Δίκαια αναμφίβολα, τουλάχιστον σε μερικές κραυγαλέες περιπτώσεις αδράνειας και ηθελημένης παθητικότητας. Μην ξεχνάμε  όμως ταυτόχρονα ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας –που εκ βάθρων χρειάζεται αναμόρφωση– είναι στο σύστημα του ΟΗΕ. Η πανδημία που πλήττει κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά και τους ισχυρούς του πλανήτη μπορεί και πρέπει να μας αφυπνίσει. Η συμμετρία και η ισορροπία μεταξύ της σύγκρουσης εθνικών συμφερόντων από τη μία πλευρά και της αξίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου από την άλλη πρέπει να αποκατασταθούν. Ο άνθρωπος να μπει στο κέντρο. Η πανδημία αποτελεί μεν ζωτική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, ουδείς όμως θέλησε να αξιοποιήσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το μοναδικό παγκόσμιο σύστημα συλλογικής ασφάλειας. Αραγε, δεν αξίζει ο άνθρωπος να μπει στο κέντρο της πολιτικής;

Διαβάζω στο προοίμιο του Χάρτη τη δέσμευσή μας «…να επαναβεβαιώσουμε την πίστη μας στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην αξία και στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου…». Πίστη στην ανθρώπινη αξία και αξιοπρέπεια, ο στόχος. Το μέσον υπάρχει «…να χρησιμοποιήσουμε τους διεθνείς μηχανισμούς για τη βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής προόδου όλων των λαών». Το άρθρο 55 του Χάρτη αφορά τη σημασία «…δημιουργίας συνθηκών σταθερότητας και ευημερίας, που είναι αναγκαίες για ειρηνικές και φιλικές σχέσεις των κρατών…». Αφορά ειδικότερα και τη διεθνή συνεργασία για θέματα υγείας. Παρότι έχουμε αναγκαστικά κλειστεί μέσα στα σπίτι μας και μέσα στα εθνικά μας σύνορα, στην ενωμένη Ευρώπη ιδιαίτερα, ουδείς αναζητεί και αποζητά σήμερα περισσότερο από ποτέ τη σύμπραξη και την αλληλεγγύη. Τώρα και την επόμενη ημέρα.

Ο σημερινός παγκόσμιος πόλεμος κατά της πανδημίας δεν θα λήξει με μια νέα Γιάλτα. Ολοι, μικροί, μεγάλοι και μεσαίοι, θα μετράμε τις πληγές μας. Η νέα ειρήνη δεν θα γραφτεί και δεν θα επιβληθεί από τους νικητές. Στον πόλεμο σήμερα δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Κάποιοι απλά θα νιώθουμε ότι τα καταφέραμε καλύτερα. Προτιμώ πάντως να διαγράψω τελείως τη σκέψη ότι «θα νιώθουμε όλοι νικημένοι».

Ο Σεπτέμβριος δεν είναι μακριά. Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, οι πραγματικοί ηγέτες, αυτοί που έκαναν το παν για να  προλάβουν και να πολεμήσουν την πανδημία κι εκείνοι που έκαναν το παν για να διασωθούν καθυστερημένα από την προσωπική τους  αλαζονεία και αμετροέπεια, θα παρελάσουν στο βήμα. Η ταπεινότητα και η ταπεινοφροσύνη δεν είναι άνθη που ευδοκιμούν σήμερα στην παγκόσμια αρένα. Σε ολόκληρο τον πλανήτη δεν θα υπάρχει χώρος και χρόνος για θρήνο, μήτε για κομπασμό. Ολοι μας θα θέλαμε η φετινή σεπτεμβριανή σύναξη των Ηνωμένων Εθνών έναν μόνο τίτλο και σκοπό να έχει: τον άνθρωπο. Να ξαναφέρει στην πρώτη γραμμή την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την αξία της ανθρώπινης ζωής. Μακάρι η πρωτοβουλία αυτή να προέλθει από την Ελλάδα.

* Πρέσβης επί τιμή. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή