Ο ιδρυτής της Microsoft και τώρα μέγας ευεργέτης, Μπιλ Γκέιτς, ως πραγματιστής, προειδοποίησε από το 2015 γι’ αυτά που ζούμε σήμερα. «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος μιας παγκόσμιας καταστροφής», είπε, «αν κάτι σκοτώσει πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους τις επόμενες δεκαετίες, πιθανότατα να είναι ένας ιδιαίτερα μολυσματικός ιός, παρά ένας πόλεμος. Δεν θα σκοτώνουν οι ρουκέτες, αλλά τα μικρόβια. Μία από τις αιτίες [που θα συμβεί αυτό] είναι ότι έχουμε επενδύσει τεράστια ποσά για την πυρηνική αποτροπή, αλλά έχουμε επενδύσει ελάχιστα σε ένα σύστημα που σταματά μια επιδημία. Δεν είμαστε έτοιμοι για την επόμενη επιδημία…» – (ομιλία στο Ted2015, Μάρτιος 2015).
Οταν τελειώσει τούτη η μαυρίλα θα κάνουμε τον απολογισμό. Πιθανότατα θα καταλήξουμε πως ο COVID-19 ήταν απλώς ένα ηχηρό καμπανάκι. Αυτός ο ιός είναι όσο μεταδοτικός χρειάζεται ώστε να αφυπνιστούν κοινωνίες και πολιτικές ηγεσίες για το πρόβλημα των πανδημιών, αλλά είναι ελάχιστα φονικός σε σχέση με άλλους ιούς που σάρωσαν την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι μετά τα μέτρα έκτακτης ανάγκης θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την επόμενη επιδημία, που μπορεί να είναι απολύτως καταστροφική για την ανθρώπινη ζωή.
Υπάρχουν δύο τρόποι να το κάνουμε αυτό: ο συντηρητικός και ο σοβαρός. Ο πρώτος είναι ανακλαστικός. Σε κάθε κίνδυνο τείνουμε να κλειστούμε στο καβούκι μας σε αυτά που νομίζουμε ότι μας προστατεύουν. Ετσι, κάποιοι ανακάλυψαν τη χρησιμότητα των συνόρων, λες και αυτά προστάτευσαν τα 30-60 εκατ. που χάθηκαν από την ισπανική γρίπη το 1918 και άλλοι ελεεινολογούν την παγκοσμιοποίηση.
Ο σοβαρός τρόπος προτάθηκε από τον Μπιλ Γκέιτς. Να φτιάξουμε μια παγκόσμια ιατρική δύναμη τύπου Delta που θα παρεμβαίνει εκεί όπου ξεκινάει το κακό. «Εχουμε εργαλεία», ιατρικής, επικοινωνιών, είπε σε εκείνη την ομιλία του, «το ΝΑΤΟ έχει μια κινητή ομάδα που μπορεί να παραταχθεί πολύ γρήγορα (…) αλλά αυτά τα εργαλεία πρέπει να μπουν σε ένα γενικό παγκόσμιο σύστημα υγείας. Και χρειαζόμαστε ετοιμότητα».
Αυτό είναι το λογικό. Αντί να τρέχουν κατόπιν εορτής 198 χώρες, να λαμβάνουν δραστικά μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας και «πάγωμα» της οικονομικής δραστηριότητας, αντί να μετράμε (μέχρι χθες) 475.879 επιβεβαιωμένα κρούσματα και να κλαίμε 21.367 νεκρούς, θα πρέπει η πλημμύρα της επιδημίας να σταματάει στην πηγή.
Γι’ αυτό, όμως, εκτός από τα εργαλεία που έχουμε απαιτείται και πολιτική βούληση. Την επόμενη φορά που θα ανιχνευθεί κάποιος ιός σε μια άγνωστη περιοχή, όπως η Γουχάν, η κυβέρνηση θα ενημερώνει αμέσως τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και όλη η υφήλιος θα πρέπει να πέσει πάνω στην περιοχή για να ανακόψει την επιδημία.
Ας ελπίσουμε ότι μετά τη φριχτή αυτή εμπειρία να αποκτήσουμε τη σοφία που απαιτείται, έτσι ώστε να μη ζήσουμε ακόμη πιο φριχτές στο μέλλον.