Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και υπάλληλος του γραφείου Τύπου της κοινοβουλευτικής ομάδας του, το όνομα του οποίου δεν έχει σημασία, έχει θυμώσει πολύ με την κυβέρνηση και απειλεί: «Οταν γυρίσω θα τους γ***σω»! Μέχρι τότε προπονείται εντατικά μόνος του, για να είναι σε φόρμα.
Η περίπτωση του στελέχους αυτού είναι χαρακτηριστική του εκνευρισμού που διαχέεται στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς οι εξελίξεις από τον πόλεμο κατά της πανδημίας περιορίζουν εκ των πραγμάτων τον ρόλο και τις δυνατότητες της αντιπολίτευσης. Τι χρήσιμο και εποικοδομητικό μπορεί να προσθέσει μια φωνή από την αντιπολίτευση, εφόσον η κυβέρνηση ανταποκρίνεται πολύ καλύτερα από όσο περιμέναμε; Διότι, μην αμφιβάλλετε, το κράτος είναι το ίδιο με εκείνο που ήταν και πέρυσι – δεν πρόλαβε να μεταμορφωθεί σε λιγότερο από ένα χρόνο. Αυτό που άλλαξε ήταν η κυβέρνηση και το κλίμα των προσδοκιών που δημιούργησε με τη σοβαρότητά της. Αυτό είναι η ειδοποιός διαφορά και αυτό κάνει τον ρόλο της αντιπολίτευσης εξαιρετικά δύσκολο.
Την κυβέρνηση βοήθησε οπωσδήποτε και η συγκυρία, ότι είχε προηγηθεί μια οργανωμένη από την Τουρκία επίθεση στα σύνορά μας, την οποία είχε αντιμετωπίσει άψογα, κάτι που ενίσχυσε τη συσπείρωση γύρω της. Η πραγματικότητα, πάντως, είναι ότι με το ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης η κυβέρνηση έκανε τη δουλειά της εγκαίρως και την έκανε σωστά. Επίσης, γεγονός είναι ότι η προβλεπτικότητα, η καλή οργάνωση και η έγκαιρη δράση δημιουργούν μια σχέση εμπιστοσύνης του κόσμου με την κυβέρνηση, που θα ενισχύεται εφόσον αυτή καταφέρνει να διατηρεί την κατάσταση υπό έλεγχο και τα μέτρα της αποδίδουν. Ετσι, η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να κινείται στο στενό περιθώριο ανάμεσα στη σιωπή, που για πολλούς εκεί μέσα ισοδυναμεί με αχρηστία, και στη γελοιοποίηση.
Γιατί μας κάνει εντύπωση, λοιπόν, ότι είναι τόσο πολλοί εκείνοι από τον ΣΥΡΙΖΑ που επιλέγουν τη γελοιοποίηση; Ο υπάλληλος του γραφείου Τύπου που προετοιμάζεται κατ’ οίκον για να «τους γ***ήσει» όταν θα επιστρέψει στην κρατική τηλεόραση, ο άλλος που έκανε καριέρα συνθέτοντας βαρετά κολάζ από τα ντοκιμαντέρ των άλλων, που τα αγόραζε η ΕΡΤ για λογαριασμό του, όλοι αυτοί και οι όμοιοί τους έχουν κυβερνήσει και τους μάθαμε πια. Ξέρουμε το ποιόν τους και τι να περιμένουμε από αυτούς.
Το ίδιο ισχύει και για τον αρχηγό τους, που ως συνήθως δεν ενοχλείται καθόλου όταν οι δικοί του πολακίζουν. Αυτός έσπευσε να προβλέψει «το τέλος του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού», για να επιβεβαιώσει έτσι ότι το μόνο που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ είναι η δραστηριότητα στην οποία ασκείται ο υπάλληλος του γραφείου Τύπου στο πλαίσιο της σκληρής προπόνησής του για την πραγματοποίηση της γνωστής απειλής του.
Αν κάτι μας δείχνει αυτή η νέα κρίση, είναι το πλεονέκτημα της προσαρμοστικότητας και του πραγματισμού που διαθέτουν τα συστήματα στα οποία οι δημοκρατικοί θεσμοί συνυπάρχουν με τον καπιταλισμό, έναντι των ημιολοκληρωτικών καθεστώτων τύπου Τουρκίας, Ιράν, Ρωσίας κ.ά. Το άχρηστο στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις είναι η ιδεοληπτική προσέγγιση στην κρίση, και αυτό αφορά πρωτίστως την Αριστερά. Η κρίση θα περάσει και η γρήγορη ανάπτυξη θα είναι ο μόνος δρόμος για την ανάκαμψη, δηλαδή ο δρόμος της ελευθερίας των αγορών.
Μακροπρόθεσμα, η Αριστερά είναι η χαμένη της υπόθεσης. Γιατί αν η Κεντροδεξιά μπορεί να χρησιμοποιεί αριστερές πολιτικές καλύτερα από την ίδια την Αριστερά και, ταυτοχρόνως, μπορεί να έχει και τις πολιτικές για την εποχή που θα έχει περάσει η κρίση και θα χρειάζεται η παραγωγή πλούτου, τότε πόσο χρήσιμη είναι η Αριστερά;
Μεγάλος τιμονιέρης
Ο Γεώργιος Πατούλης εξακολουθεί να υπερασπίζεται τον ρόλο του ως αυτόκλητου συμβούλου της κυβέρνησης. «Πρέπει να βιαστούμε, πρέπει να προετοιμαστούμε», τον άκουγα να λέει χθες το πρωί από το ραδιόφωνο. (Το λοφίο του μοναχά είχε λίγο τσαλακωθεί, αν κατάλαβα από το κάπως μαζεμένο ύφος…) Σύμφωνοι, αλλά όταν το διαλαλείς δεν είναι σαν να να υπονοείς ότι η κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που εσύ την προτρέπεις; Ετσι είναι. Εξάλλου, το αναγνωρίζει και ο ίδιος, αφού στη συνέχεια της συνέντευξης παραδέχεται ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Πραγματικά, απορείς με την περίπτωσή του, γιατί δεν ξέρεις από πού να τον πιάσεις.
Τελικά, όμως, τον προδίδει μία φράση του από όλη τη συνέντευξη, μία φράση που του βγαίνει τελείως φυσικά. «Αυτό πιστεύουμε», λέει, αναφερόμενος στον εαυτό του, «τόσα χρόνια στο τιμόνι της επιστήμης». Πώς είπατε; Ο Πατούλης που ξέρουμε, με τα χρυσά σαλονάκια και τα γνωστά μεράκια, «στο τιμόνι της επιστήμης», με πληθυντικό μεγαλοπρεπείας; Με απλά λόγια, ζήτημα εγωισμού ενός συνδικαλιστή. Αναλογισθείτε την κατάστασή του και πόσο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέσα του ο Πατούλης: επειδή εκλέγεται θεωρεί ότι αυτός και το μεγαλείο του μαζί κρατάνε «το τιμόνι της επιστήμης». Πατούλης, ο μεγάλος τιμονιέρης της Ιατρικής! Τους κανονικούς γιατρούς δεν τους ντρέπεται;