Το «Μέσα» ήταν μια σκηνική εγκατάσταση, που παρουσιάστηκε την άνοιξη του 2011 μέσα σε ένα δωμάτιο που τοποθετήθηκε στο θέατρο Παλλάς, στο κέντρο της Αθήνας. Διαρκούσε έξι ώρες. Στο δωμάτιο, τριάντα performers / χορευτές επαναλάμβαναν μια απλή, χαρακτηριστική σειρά κινήσεων «επιστροφής στο σπίτι» σε αναρίθμητους συνδυασμούς. Η σκηνική δράση ξεκινούσε πριν ανοίξει το θέατρο τις πόρτες του και συνεχιζόταν και αφού είχε φύγει και ο τελευταίος θεατής. Οι θεατές μπορούσαν να παρακολουθήσουν όσο ήθελαν, να καθίσουν όπου ήθελαν, να βγουν και να ξαναμπούν όσες φορές ήθελαν. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ανέβασε ελεύθερα στο Διαδίκτυο ολόκληρη την παράσταση του «Inside» (https://vimeo.com/74864424) δηλώνοντας: «Τώρα που όλοι έχουμε σταματήσει για να μείνουμε μέσα, σας παρουσιάζω το “Μέσα”. Ενα εξάωρο, αμοντάριστο μονοπλάνο. Χρησιμοποιήστε το για το desktop σας, για διαλογισμό, για συντροφιά, για αναστοχασμό, ως ένα νανούρισμα».
Ακολούθησα την επιλογή του desktop. Περίπου, όχι ακριβώς. Είχα την εμπειρία του 2011 και την περιέργεια της εφαρμογής της στη νέα, σημερινή συνθήκη. Εριχνα ματιές περνώντας μπροστά από το λάπτοπ ή μεταφέροντάς το από το τραπέζι στον καναπέ και αντιστρόφως. Τις ώρες της δουλειάς, της αναζήτησης, της παρακολούθησης κάποιας ταινίας, του διαβάσματος. Μικρή διακοπή και «Μέσα». Το δωμάτιο μοιάζει αποστειρωμένο, δεν υπάρχει τίποτα προσωπικό, ένα κρεβάτι, δίπλα το μπάνιο, στο βάθος ένα γραφείο. Η πόρτα ανοιγοκλείνει σχεδόν αδιάκοπα, άντρες και γυναίκες, μόνοι / μόνες ή περισσότεροι, μπαίνουν, αφήνουν την τσάντα, το μπουφάν στην είσοδο, κάθονται στο κρεβάτι, βγάζουν τα ρούχα τους, κάνουν ένα ντους, τυλίγουν με μια πετσέτα το γυμνό σώμα, ξαπλώνουν γυμνοί. Κάποιοι πηγαίνουν στην μπαλκονόπορτα, τραβούν τη συρόμενη πόρτα, βγαίνουν για λίγο, απέναντί τους η πόλη και οι ήχοι της. Τα χρώματα του ορίζοντα υποδηλώνουν την ώρα που περνάει, μαβιά, πορτοκαλιά, σκούρα μπλε, γκρι. Κάποιο τηλέφωνο, μια κόρνα αυτοκινήτου, το νερό της βρύσης, το καζανάκι στο μπάνιο. Ποτέ δεν είναι δύο μαζί στο ίδιο σημείο. Η εξαιρετική ενορχήστρωση επιτρέπει να διασταυρώνονται χωρίς να συμπίπτουν. Είναι δίπλα, αλλά ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Ούτως η άλλως αυτό που αναπαράγεται είναι το μοντέλο ζωής. Ανθρωποι που επαναλαμβάνουν το ίδιο, απαράλλαχτο τελετουργικό καθημερινά. Μένουν μόνοι, αλλά δεν είναι μόνοι. Ενα αόρατο νήμα τούς κατευθύνει: η ρουτίνα. Κινήσεις μηχανικές και αναγκαίες στον κύκλο του 24ώρου, που, αθροίζοντας και τις μικρές ή μεγαλύτερες παρεκκλίσεις, οργανώνουν ό,τι αποκαλούμε ζωή, βίο του καθενός. Τα πρόσωπα στον σκηνικό χώρο πυκνώνουν ή αραιώνουν, μένουν ένας ή δύο και ύστερα πάλι πολλοί μαζί, αλλά όχι κοντά. Απλώς «μέσα»· στο ίδιο περιβάλλον· με τις ίδιες συνήθειες. Ρυθμό παράγουν τα σώματα, η μουσική ελάχιστη, οι εξωτερικοί ήχοι διαδέχονται τους εσωτερικούς και αντιστρόφως, δίνοντας την αίσθηση του χρόνου. Ρολόι δεν υπάρχει, αλλά μπορείς να υπολογίσεις με ακρίβεια: 8 το πρωί, 12, 2, 5 το απόγευμα, 9 το βράδυ. Εχει σημασία όμως; Ποιος είναι ο πραγματικός ρυθμιστής;
Σηκώνομαι, κάθομαι, περπατάω, πάω στην κουζίνα, στο μπάνιο, βγαίνω στη βεράντα, επιστρέφω, ξαναπιάνω το σπίτι από την αρχή, χωρίς να ρισκάρω «αποκαλύψεις». Αποφεύγω κλειστά συρτάρια, αποθηκευμένα αρχεία, κάδρα που δεν βρήκαν ποτέ τη θέση τους και μάλλον δεν είναι η ώρα να τη βρουν. Μπλοκ με σημειώσεις, βιβλία, εφημερίδες, αντισηπτικά, η τηλεόραση ανοιχτή, συνήθως στο mute, το πρωί το ραδιόφωνο επανασυνδέει με την πραγματικότητα. Λάθος. Δεν αποσυνδέεσαι ποτέ, ούτε στον ύπνο. Κι ό,τι δεις ή διαβάσεις, ερμηνεύεται μέσα από ένα καινούργιο «λεξιλόγιο». Παρακολουθώ με έκπληξη σε streaming παραστάσεις, σε σειρές, σε συναυλίες, σε λογοτεχνικές περιγραφές το κοινό, τον κόσμο. Με έκπληξη και συγκίνηση. Κοίτα, υπάρχουν άνθρωποι που συνωστίζονται, έρχονται κοντά, χαιρετιούνται, αγκαλιάζονται, συναντιούνται στον δημόσιο χώρο, λες στον απομονωμένο εαυτό.
Στην οθόνη του υπολογιστή η αλληλουχία κινήσεων και προσώπων συνεχίζεται. Το ίδιο και «μέσα» στο διαμέρισμα. Το δικό μου, το διπλανό, το απέναντι… Τα διαμερίσματα μοιάζουν διάφανα. Βλέπω «μέσα» δεκάδες ανθρώπους να κρατούν / κρατούμε την κοινωνική συνοχή επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Την ίδια ρουτίνα.