Η Ε.Ε. αποτελεί μια ιδέα που καρποφόρησε ως απάντηση στην καταστροφή που έφεραν στους πληθυσμούς της Ευρώπης δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Στα γυμνάσια και στα πανεπιστήμια των κρατών-μελών της Ε.Ε. διδάσκεται πως αρχικά δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) για να τεθούν υπό έλεγχο οι πρώτες ύλες του πολέμου, προτού μετατραπεί σε ΕΟΚ και εντέλει σε Ε.Ε. Το αφήγημα της Ε.Ε. για δεκαετίες ήταν μια προοδευτική εξιστόρηση, στην κατάληξη της οποίας υπάρχει πάντα η επιδίωξη (ή το όνειρο) της «ολοένα και στενότερης Ενωσης». Η κρίση του 2008, όπως αυτή αντιμετωπίστηκε από την Ε.Ε., άρχισε να δείχνει τα όρια και τις αντοχές του φιλόδοξου ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Δώδεκα χρόνια μετά, η υγειονομική κρίση δείχνει ότι το έθνος-κράτος παραμένει ο πυλώνας του διεθνούς συστήματος με τις πολυμερείς ενώσεις (όπως η Ε.Ε.) να ακολουθούν, τελικά, τις ισορροπίες που δημιουργούνται ανάμεσα στις ισχυρότερες χώρες του μπλοκ.
Το 2008-2010, με τη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας και, εν συνεχεία τη (διαφορετική) τραπεζική στην Ιρλανδία, επικράτησε –όχι δίχως αμφισβητήσεις– ο φόβος του «ηθικού κινδύνου» για τη διάσωση των οικονομιών, δίχως σκληρές προϋποθέσεις, ούτως ώστε στο μέλλον να αποφευχθούν πιθανές «ασωτίες» ανάλογες και από άλλα κράτη-μέλη. Τις τελευταίες ημέρες η ρητορική περί «ηθικού κινδύνου» επανήλθε αυτή τη φορά μετά το αυτονόητο αίτημα εννέα χωρών της Ε.Ε. (περιλαμβανομένης της Ελλάδας και των τριών –μετά τη Γερμανία– οικονομιών της Ευρωζώνης) για έκδοση ευρωομολόγων. Αυτονόητο, διότι, δεν θα συντείνει στη δημιουργία νέου, δυσβάστακτου χρέους, για τις οικονομίες των χωρών που πλήττονται από τον κορωνοϊό. Εδώ λοιπόν έγκειται ένας άλλος κίνδυνος, απολύτως ανήθικος, εκείνος του συμψηφισμού της ανθρώπινης ζωής με κάποιο μελλοντικό ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Ακόμα και με στενά οικονομικούς όρους, πρόκειται για μια αδιανόητη ανοησία, καθώς οι δύο έτεροι γεωπολιτικοί δρώντες της υφηλίου, οι ΗΠΑ και η Κίνα έχουν αποδυθεί σε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση πληθωριστικών εργαλείων με σκοπό, ακριβώς, την επιβίωση των οικονομιών τους από τις διαλυτικές επιπτώσεις της πανδημίας. Για διάφορους λόγους, οι νομισματικά «ενάρετοι» βόρειοι της Ε.Ε. επιμένουν σε μια απολιθωμένη αντίληψη που πάνω απ’ όλα εχθρεύεται το έδαφος πάνω στο οποίο χτίστηκε η Ενωση: αυτό της αλληλεγγύης. Πρόκειται για πραγματικό πισωγύρισμα δίχως ευοίωνες προοπτικές.