Για τους φίλους του ήταν πάντα ένα φαινόμενο. Ο τρόπος που σκεφτόταν, ο τρόπος που δρούσε, με στρατηγική και συνάμα με έμπνευση. Ποιος άλλος θα κατάφερνε εν μέσω οικονομικής κρίσης να στήσει ολομόναχος, με τα ίδια του τα χέρια, ένα success story; Μόνο αυτός. Του άρεσε η φιλοξενία. Αφησε τη θέση στην πολυεθνική και έφτιαξε μια μονάδα στον τόπο της καταγωγής του, off the beaten track.
Είχαμε ακούσει όλοι ότι η ζωή ανήκει στους τολμηρούς, αλλά μόνο εκείνος δεν φοβήθηκε να το κάνει πράξη στη οικονομική στέπα του ’12. Και τα κατάφερε.
Οι υπόλοιποι τότε δεν μπορούσαμε να διατηρήσουμε εύρωστη ούτε τη γλάστρα στο σαλόνι, αλλά εκείνος πότιζε και φρόντιζε το δημιούργημά του επιτρέποντάς του να αναπτυχθεί σε μια δυναμική επιχείρηση με δύο, έπειτα τέσσερις και κατόπιν 12 εργαζομένους.
Η φετινή θα ήταν η καλύτερή τους σεζόν. Η δουλειά που είχε προηγηθεί είχε αποδώσει καρπούς, το μικρό ξενοδοχείο είχε εδραιωθεί στον χώρο του εναλλακτικού τουρισμού και αναμενόταν έκρηξη της δραστηριότητάς του τους επόμενους μήνες. Οσο όμως και αν είχε εκπαιδεύσει τον εαυτό του να βλέπει μπροστά, αυτό το εξωπραγματικό «παγόβουνο» της πανδημίας του κορωνοϊού δεν μπορούσε να το διαβλέψει.
«Κλείνουμε», είπε προχθές στο τηλέφωνο, έχοντας απογυμνώσει τη λέξη από το συγκινησιακό της φορτίο. Δεν ήταν πλέον φόβος, ήταν διαπίστωση. Ακυρώθηκαν όλες –όλες!– οι κρατήσεις για όλο το καλοκαίρι, μέσα σε μια νύχτα η πλήρης ανατροπή. «Τα χρέη από τα ανοίγματα που κάναμε είναι πολλά, με μηδέν έσοδα θα είναι γολγοθάς να αντεπεξέλθω, αλλά δεν είναι αυτό που με βαραίνει», έλεγε. «Το μόνο που σκέφτομαι είναι τα παιδιά. Προσπάθησα να βρω μια λύση, αλλά δεν υπάρχει. Δώδεκα νέοι άνθρωποι στο ταμείο ανεργίας. Θα βρουν δουλειά; Στον τουρισμό αποκλείεται». Οπως σε κάθε επιχείρηση που χτίζεται με μεράκι, δημιουργείται μια μικρή οικογένεια, η οποία βίαια τώρα θα πρέπει να διαλυθεί.
«Θα πρέπει όμως να ομολογήσω κάτι», συνέχισε. «Τις τελευταίες ημέρες ζω τα παιδιά μου, ζω το σπίτι μου, τη γυναίκα μου. Δεν ξέρω πού θα οδηγήσει όλο αυτό, αλλά δεν λέγεται ζωή αυτό που ζούσα πριν, λέγεται τρέλα. Η πολλή λιακάδα δημιουργεί έρημο λένε. Είναι τρελό αλλά με τον κορωνοϊό η ζωή μου απέκτησε ανθρώπινες διαστάσεις». Ως πότε;