Γιατρέ πότε θα λήξει η καραντίνα; Πότε θα βγούμε από το σπίτι μας; Πότε θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας; Παρακολουθώ στις ειδήσεις και στις ενημερωτικές εκπομπές, γιατρούς, επιδημιολόγους, ερευνητές που βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα από την Ελλάδα και από διάφορες χώρες του κόσμου και διακρίνω την αμηχανία τους όταν η συζήτηση φτάσει στο «πότε θα τελειώσουν όλα αυτά».
Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να εκμαιεύσουν μια ημερομηνία, πιέζουν για ένα χρονικό ορίζοντα, αναζητούν ένα παράθυρο στον χρόνο του εγκλεισμού μας, μια «πρεμιέρα» απελευθέρωσης. Εκείνη τη στιγμή κρεμόμαστε από τα χείλη των ειδικών, μήπως και ακούσουμε κάτι συγκεκριμένο, αλλά το μόνο που ακούμε είναι ότι τον χρόνο τον καθορίζει ο ιός.
Αλλά και σε ποιο ακριβώς τέλος προσβλέπουμε; Οταν αυτό θα έρθει θα έχει τη συνηθισμένη του μορφή ή θα είναι σαν μια άνω τελεία, ένα διάλειμμα μέχρι να επιστρέψει το επόμενο κύμα του κορωνοϊού; Μήπως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και μέχρι να βγει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο που θα μας απελευθερώσει;
Εχει ενδιαφέρον το πώς ακριβώς σκεφτόμαστε γύρω από την πανδημία του κορωνοϊού. Με τι διανοητικά εργαλεία την αναλύουμε και τι μέλλον προσδοκούμε. Εχουμε κλειστεί στα σπίτια μας, κρατάμε την ανάσα μας και περιμένουμε πότε ο αφέτης Τσιόδρας θα δώσει το σύνθημα να ξεχυθούμε στους δρόμους.
Και μετά, και μετά; Θα επιστρέψουμε σε εργασίες με άτομα που συγχρωτίζονται σε λίγα τετραγωνικά, χωρίς προστασία; Θα πάμε σε κλειστά γήπεδα και σε μπαρ, σε θέατρα και σε συναυλίες χιλιάδων ατόμων; Και το κυριότερο: Θα ταξιδεύουμε με την ίδια δίψα, την ίδια επιθυμία, την ίδια ανεμελιά;
Σε αυτή τη φάση που όπως όλα δείχνουν και μακάρι να συνεχίσουν έτσι, η καμπύλη στην Ελλάδα ακολουθεί το καλό σενάριο, φαίνεται σαν να έχουν μετατοπιστεί το άγχος και η αγωνία μας από τον φόβο να μη θρηνήσουμε χιλιάδες θύματα, στο πότε θα έρθει η πολυπόθητη έξοδος από το σπίτι.
Μόνο που το ερώτημα τίθεται με παλιούς όρους, με τη σκέψη μας στην ανθρώπινη παντοδυναμία, τη στιγμή που η πραγματικότητα που ζούμε μας έδειξε ακριβώς το αντίθετο, θέτοντας αυστηρά όρια στις δυνατότητές μας.
Οι σημερινές εμπειρίες είναι καινούργιες, πρωτοφανείς και εμείς δεν καλούμαστε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Τώρα που δεν είναι δυνατή η κίνηση, έχει μεγάλη αξία η στάση.
Το διατύπωσε ιδανικά ο Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξή του στην «Κ» της περασμένης Κυριακής. «Ο χρόνος της ψυχής είναι πάντα ο καλύτερος. Γι’ αυτό και τώρα δεν λέμε τρέξτε, αλλά κάντε υπομονή, πάρτε αποστάσεις. Είναι ένας καινούργιος, υπαρξιακός, χρόνος που μας ζητάει σταθερά ενηλικίωση».
Αυτό καλούμαστε να ζήσουμε, μια νέα ενηλικίωση.