Η εικόνα ήταν ωραία. Συναίνεση σε τόνους μαύρης κωμωδίας. Ο πρόεδρος καλούσε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο «ακίνδυνο» βήμα· ακίνδυνο, καθότι άρτι ψεκασμένο με αντιμικροβιακό τζελ από τον κατάλληλα εξοπλισμένο υπάλληλο της Βουλής.
Ο περιρρέων κίνδυνος δηλωνόταν σιωπηρά. Τον δήλωναν τα κενά έδρανα της Ολομέλειας, με διάσπαρτους εδώ κι εκεί καμιά ντουζίνα βουλευτές. Τον δήλωναν, πέρα από το εύγλωττο σκηνικό, και όσα δεν ειπώθηκαν.
Ναι, η εικόνα των αρχηγών να συνομιλούν κοινοβουλευτικά χωρίς μαγκιές και ντεσιμπέλ ήταν ασυνήθιστα ενθαρρυντική. Ηταν εικόνα μιας δημοκρατίας σε κρίση, που δεν εξελίσσεται όμως –όπως την προηγούμενη φορά– και σε κρίση της Δημοκρατίας. Λειψή αλλά εν λειτουργία, η Βουλή έδινε την εντύπωση ενός πολιτικού συστήματος που, έχοντας υποστεί διακομματικά το κόστος του πρότερου τζόγου, αντιμετωπίζει τη δοκιμασία χειραφετημένο από τις αυτοκαταστροφικές του ορμές.
Ωραία εικόνα, αλλά παραπλανητική. Η πανδημική κρίση ιστορικά είναι μία. Στον βραχύ πολιτικό χρόνο, όμως, πρόκειται για δύο φάσεις με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Η πρώτη είναι η κρίση δημόσιας υγείας, με αναμφίλεκτο διακύβευμα. Η δεύτερη είναι η παράγωγη κρίση στην οικονομία, που επιδέχεται αντίπαλες αναγνώσεις.
Για τον Αλέξη Τσίπρα θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοκτονία να αρχίσει να πολακίζει μεσούσης της υγειονομικής κρίσης. Οχι μόνον επειδή οι επιδόσεις της κυβέρνησης και το εύρος της στήριξης που απολαμβάνει δεν επιτρέπουν επιθετική ρητορική. Ο Τσίπρας δεν χρειάζεται να πολακίζει ο ίδιος, επειδή το κάνουν γι’ αυτόν οι αυθεντικοί πολάκηδες – και, παραδόξως, ένας πολύ νευρικός Τσακαλώτος.
Πόσο, όμως, θα διαρκέσει αυτό το περιβάλλον που επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ αυτοσυγκράτηση; Είναι μήπως δύσκολο, όταν θα αρχίσουν να φαίνονται η ζημιά και τα θύματά της, να φανταστεί κανείς τον Τσίπρα να μεταπίπτει στην αντιπολίτευση του μαγκαλιού;
Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί αντίστροφα, απευθυνόμενο αυτή τη φορά στην κυβέρνηση: Πόσο πιστεύουν στη συμπολίτευση ότι μπορεί να διαρκέσει η ιογενής αποδοχή; Είναι μήπως δύσκολο να τη φανταστεί κανείς να φθίνει, μετά μια χρονιά όπου δεν θα έχει δουλέψει καν ο τουρισμός;
Τα πολιτικά οφέλη από την αποτροπή της δυνητικής καταστροφής κινδυνεύουν να εξανεμιστούν από το κόστος της πραγματικής καταστροφής, που μέλλει να γίνει βίωμα. Η εκλογική μοίρα των κυβερνήσεων που απέτρεψαν δυνητικά ναυάγια στην προηγούμενη κρίση είναι πολύ νωπή για να την ξεχνάει κανείς. Ο Τσίπρας, πάντως, δεν έχει κανέναν λόγο να την ξεχάσει.
Αντιθέτως, φαίνεται να την ξεχνούν όσοι λιμπίζονται πρόωρες εκλογές – που θα είναι, λόγω απλής αναλογικής, διπλές. Είναι οι ίδιοι που φαντάζονται ότι κρατούν τα ουρανομήκη ποσοστά σαν νόμισμα στην τσέπη. Ενώ κρατούν άμμο με ανοιχτά δάχτυλα.