Οτι ζούμε μια μορφή πολέμου είναι πια κοινός τόπος: από τη βασίλισσα Ελισάβετ, που έκλεισε το μήνυμά της με αναφορά στο τραγούδι «We’ll meet again», τη μεγάλη επιτυχία που ήταν στα χείλη όλων το καλοκαίρι του 1940, μέχρι τον πρόεδρο Μακρόν, που ξεθάβει τη ρητορική του Κλεμανσό, όλοι αναγνωρίζουν σε αυτή τη δοκιμασία της ανθρωπότητας τον χαρακτήρα του πολέμου. Μόνον ο Πέτρος Κόκκαλης, όμως, έχει το σχέδιο για τη νίκη και, επειδή ο άνθρωπος δεν είναι μοναχοφάης και το γόνιμο μυαλό του παράγει ιδέες προς όφελος της ανθρωπότητας, τη μοιράστηκε μαζί μας σε ένα εκτενές άρθρο. Παραδόξως, πέρασε τελείως απαρατήρητο και την αδικία αυτή έρχεται να αποκαταστήσει τούτο το σημείωμα.
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει δραματικά, in medias res, με μια περιγραφή της κατάστασης του πολεμικού μετώπου, που σε κάνει να νομίζεις ότι η φωνή είναι του Βασίλι Γκρόσμαν που γράφει από το πολιορκημένο Στάλινγκραντ, ενώ ξέρεις ότι είναι του Πέτρου Κόκκαλη που γράφει, στη χειρότερη περίπτωση, από το πολιορκημένο Ψυχικό.
Προτού υποχωρήσει το θάμβος του αναγνώστη από τη δραματική εισαγωγή, ο Π. Κόκκαλης τού επιφυλάσσει δεύτερο ξάφνιασμα, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό εχθρό πίσω από τον COVID-19. Να μας το πει με τα δικά του λόγια: «Ο εχθρός είναι πράγματι αόρατος, είναι το αόρατο χέρι. Ο εχθρός είναι αόρατος επειδή είναι στο μυαλό μας. Είναι η δογματική, θρησκευτική προσήλωση στην πεποίθηση ότι οι αγορές είναι ορθολογικές, τέλειες και ικανές να παράσχουν, κατά κάποιον μαγικό τρόπο, οικονομική ευημερία, κοινωνική συνοχή και βιώσιμη ανάπτυξη. Ο εχθρός βρίσκεται σε κοινή θέα, ονομάζεται εξορύξεις, απορρύθμιση, ακραία ιδιωτικοποίηση, εξωτερίκευση κόστους, ληξιπρόθεσμος σχεδιασμός, ολική ρύπανση, εθισμός στα ορυκτά καύσιμα, μαζική εξαφάνιση ειδών και κατάρρευση βιοποικιλότητας, αρπακτική δανειοδότηση, ακραία ανισότητα, επισφάλεια, μοναξιά, ενδημική κατάθλιψη, καρκίνος, παχυσαρκία, διαβήτης». Να συμπληρώσω μόνο ότι από τις πληγές του καπιταλισμού, που τόσο γλαφυρά παρέθεσε, του διέφυγαν τα ναρκωτικά.
Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά! Ο Π. Κόκκαλης προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να χαθεί χρόνος, «καθώς η γενιά μας θα αναδύεται την επόμενη μέρα κυριολεκτικά σε πτώχευση». Και επειδή ο ίδιος προφανώς δεν κινδυνεύει από την πρότασή του, αφού αυτός δεν πρόκειται να πτωχεύσει όπως η γενιά του, προτείνει στη γενιά του και σε όλους τους υπόλοιπους τον «ρεαλισμό να ονειρευόμαστε ότι μια εναλλακτική κοινωνία είναι εφικτή».
Ο γενναίος αναγνώστης, εκείνος που θα συνεχίσει την ανάγνωση, αφού θα έχει ξαναβρεί τις αισθήσεις του μετά το σοκ της τρομερής αποκάλυψης, θα πληροφορηθεί ότι «ο COVID-19 δεν είναι ο πόλεμος, είναι μια αποφασιστική μάχη, ίσως μια καμπή, στον πόλεμο». Τον πόλεμο ο συγγραφέας τον προσδιορίζει με δύο τρόπους: τον μπουρδολογικό («είναι πόλεμος εναντίον της καταφανούς μη βιωσιμότητάς μας», «ένας πόλεμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κλιματική δικαιοσύνη και την κλιματική ασφάλεια»), αλλά και τον ποιητικό («ένας εναγώνιος θάνατος από χίλιες απρόσεκτες μαχαιριές»).
Μετά το κείμενο κάνει κοιλιά, διότι ακολουθεί μια βαρετή πραγματεία περί των πολέμων του 20ού αιώνα, γραμμένη στο αβέβαιο ύφος των φοιτητικών δοκιμίων. Λίγο πριν από το τέλος, όμως, απογειώνεται σε ένα σάλπισμα για την επανάσταση. «Αυτή τη φορά, αν θέλουμε να κερδίσουμε αποφασιστικά τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, χρειαζόμαστε ενισχυμένη παγκόσμια διακυβέρνηση».
Πώς καθίσταται εφικτή η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι ένα πρόβλημα για τους πολιτικούς φιλοσόφους, όχι όμως για τον Π. Κόκκαλη, που έχει βρει τη λύση: «Η Ευρώπη έχει δείξει τον δρόμο με την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία». Πολύ ωραία. Από εκεί και πέρα, «χρειαζόμαστε έναν αναμορφωμένο ΟΗΕ που θα προωθεί αποτελεσματικά, θα επανεξετάζει και θα εφαρμόζει τους στόχους για τη βιώσιμη ανάπτυξη σε παγκόσμιο επίπεδο». Ομολογουμένως και αυτό εξίσου απλό με το προηγούμενο. Και τα δύο μαζί είναι μια συμφέρουσα λύση – πακέτο από τον Π. Κόκκαλη.
Χρειάζεται, βέβαια, κατά τους υπολογισμούς του, μία δεκαετία αγώνα: «Η δεκαετία της επίτευξης μιας δίκαιης και καλά οργανωμένης μετάβασης προς μια ανθεκτική και βιώσιμη κοινωνία», όπως το θέτει. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο το εγχείρημα, εντέλει, διότι παίρνουμε από τη μια «το πνεύμα του ψηφίσματος Κλιματικής Εκτακτης Ανάγκης» και, από την άλλη, «την αποφασιστικότητα, την αλληλεγγύη και την κινητοποίηση των πόρων που τώρα συγκεντρώνουμε για την καταπολέμηση του COVID-19» και σε δέκα χρόνια έχουμε φτιάξει τις βάσεις του θαυμαστού νέου κόσμου, που έχει μέσα του τέτοιους ανθρώπους, όπως ο Π. Κόκκαλης!
Μην παραλείψω, αφού τα κορωνο-ομόλογα είναι του συρμού, ότι ο Π. Κόκκαλης προτείνει επιπλέον και «ομόλογα της Πράσινης Ανάπτυξης», επίσης ευρωπαϊκά. Ωστόσο, έχει την καλοσύνη να σημειώσει προτού τελειώσει ότι «για να επιτύχουμε όλα αυτά, χρειαζόμαστε επίσης την περαιτέρω ολοκλήρωση της Ε.Ε. Είναι προς το κοινό συμφέρον των λαών της Ε.Ε. να προχωρήσουμε μαζί, οργανώνοντας ένα μεγάλο ομοσπονδιακό κράτος».
Χρήσιμη παρέμβαση, κατά τη γνώμη μου. Διότι, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι ο άνθρωπος που σκέφτηκε και διατύπωσε αυτή την πρόταση είναι ο εγγονός του Πέτρου Κόκκαλη, τότε αισθάνεσαι αληθινή ανακούφιση, διαπιστώνοντας ότι η απόπειρα επανάληψης της Ιστορίας είναι τέτοια φάρσα…