Οχι φόβο, ελπίδα

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποτέ άλλοτε σε τέτοια κλίμακα, σε παγκόσμιο επίπεδο και τόσο μαζικά, ο χώρος του πολιτισμού δεν είχε κατεβάσει τους διακόπτες. Από το Γουέστ Εντ του Λονδίνου και την αμερικανική αλυσίδα κινηματογράφων American Multicinema, γνωστή και ως AMC Theatres, μέχρι τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου και τα εμβληματικά μνημεία, τους συναυλιακούς χώρους και τις όπερες, ποτέ στο παρελθόν η σιωπή δεν ήταν τόσο αιφνίδια και απόλυτη, τόσο καθολική.

Ομως, επίσης, ποτέ στο παρελθόν, η προσφορά σε θεάματα απ’ όλους τους τομείς της τέχνης δεν ήταν τόσο άφθονη, τόσο πλούσια και συναρπαστική. Με τα εργαλεία τής τεχνολογίας, μπορείς τη μια μέρα να «περπατήσεις» στις 12 αίθουσες με έργα του Αντι Γουόρχολ στην Tate Modern, την επόμενη να επισκεφθείς γκαλερί της Νέας Υόρκης για την έκθεση της σπουδαίας Λουίζ Μπουρζουά, μετά να αφεθείς στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς που είχε ανεβεί από τον Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας ή να απολαύσεις την «Ηλέκτρα» του Ρίχαρντ Στράους με τη μοναδική Αγνή Μπάλτσα στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας στην παράσταση του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

Με καινοτόμες εφαρμογές και την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας, μπορείς να περιηγηθείς στα σημαντικότερα μνημεία του κόσμου – τα όρια του virtual reality διευρύνονται διαρκώς και καλύπτουν όλο και περισσότερα πεδία. Η προσφορά που υπάρχει αυτές τις μέρες είναι πραγματικά κατακλυσμιαία για όποιον επιθυμεί την παρηγοριά της τέχνης.

Οι νέες συνθήκες βέβαια έχουν πυροδοτήσει συζητήσεις, ήπιες αντιπαραθέσεις και προβληματισμό. Είναι το ίδιο να παρακολουθείς μια θεατρική παράσταση στην οθόνη του υπολογιστή σου; Πώς αναπληρώνεται η μαγεία του θεάτρου; Και με τον κινηματογράφο τι γίνεται; «Θα αργήσουμε να κάτσουμε σε κάθισμα που το μπράτσο μας αγγίζει το μπράτσο του άγνωστου δίπλα μας. Εγώ αυτό θεωρούσα το μεγαλείο της αίθουσας. Αυτό το μικρό άγγιγμα όταν αλλάζουμε στάση στο κάθισμά μας», έλεγε προχθές σε συνέντευξή του στην «Κ» ο σκηνοθέτης Μπάμπης Μακρίδης, περιγράφοντας πολύ όμορφα τη μοναδική αυτή αίσθηση του σινεμά.

Το άγγιγμα. Το άγγιγμα της τέχνης αλλά και των ανθρώπων που την κοινωνούν. Δεν θα χαθεί ποτέ αυτό, όσο κι αν αλλάζουν ο κόσμος, οι συνθήκες, οι φόρμες. Δεν θα χαθεί η μαγεία της ζωντανής συναυλίας, του θεάτρου, της τέχνης που παίρνει σχήμα μπροστά σου και νοηματοδοτείται κάθε φορά από την αρχή, επιστρέφοντας στο κοινό κάτι διαφορετικό.

Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι από την πρωτοφανή κατάσταση που ζούμε, δεν είναι ο φόβος γι’ αυτό που αίφνης διεκόπη ή άλλαξε στον χώρο του πολιτισμού. Το σπουδαίο είναι ότι η τέχνη και οι άνθρωποί της αντέδρασαν ταχύτατα, ακαριαία, έριξαν γέφυρες στο κοινό και κρατούν ζωντανή την επικοινωνία. Αυτό ας κρατήσουμε. Την ελπίδα. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή