Το χειροκρότημα

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με επικοινωνιακούς όρους έχουν αποθεωθεί. Γιατροί και νοσηλευτές σε όλον τον κόσμο γίνονται αποδέκτες χειροκροτημάτων, δωρεών, ειλικρινούς συγκίνησης και ευγνωμοσύνης. Η ζωή μας στα χέρια τους. Ούτως ή άλλως· απλώς χρειάστηκε μια πανδημία για να αντιληφθούμε, ταυτόχρονα σε όλον τον πλανήτη, μεγέθη και αξίες σε πραγματικές διαστάσεις. Τους αποκαλούμε «οι ήρωες πίσω από τις μάσκες», πολλοί εξ αυτών έχουν χάσει τη ζωή τους μολυσμένοι από τον κορωνοϊό. Επί της ουσίας, αυτή την περίοδο, το μόνο που μπορούμε να προσφέρουμε ως αντίδωρο είναι να «μένουμε σπίτι». Μετά τη συνθήκη πολέμου, όταν ο αόρατος εχθρός θα έχει περιοριστεί, το πραγματικό «ευχαριστώ» θα είναι η ενίσχυση της δημόσιας υγείας και της έρευνας. Και τότε θα γίνει ο ισολογισμός προθέσεων και πράξεων.

Τότε θα δούμε αν η ψυχική ευρυχωρία της κατανόησης και η πολιτική – οικονομική αντίληψη που ορίζει τη ζωή των κοινωνιών έχει μετατοπιστεί ή παραμένει στα εαυτά και συμφέροντα.

Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα είναι ότι σε αυτό το άτυπο προσκλητήριο για τη στήριξη ιατρών και νοσηλευτών η συμμετοχή είναι μεγάλη και φωτίζει την έως σήμερα αθέατη πλευρά της καθημερινότητας. Αθέατη, γιατί άλλα ήταν τα πρότυπα που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον (και) των ΜΜΕ, που προβάλλονταν ως δημόσια πρόσωπα και έβρισκαν μιμητές. Γι’ αυτό κάθε κίνηση αναγνώρισης των νέων πρωταγωνιστών, μικρότερη ή μεγαλύτερη, συμβάλλει σε κάτι μονιμότερο από την πρόθεση προσφοράς: στην ανάδειξη νέου προτύπου. Από την άγνωστη Ελόνα Αγκόλι από την Αλβανία που έφτιαξε 600 χειρουργικές μάσκες και τις πρόσφερε στο νοσοκομείο Γρεβενών έως το Ιδρυμα Ωνάση που εξασφάλισε 13,5 εκατομμύρια προστατευτικές μάσκες, από την Εθνική Λυρική Σκηνή που ανακοίνωσε 20.000 δωρεάν εισιτήρια προς τους γιατρούς και νοσηλευτές του ΕΣΥ για τις παραστάσεις της έως το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος που πρόσθεσε 100 εκατ. δολάρια ως διεθνή πρωτοβουλία στη μάχη κατά του κορωνοϊού.

Η πανδημία έφερε μπροστά τη γνώση, την επιστημονική αφοσίωση και δέσμευση, τη σεμνότητα, όχι ως εργαλείο δημοσίων σχέσεων και πολιτικής κενολογίας, αλλά ως φυσικό χαρακτηριστικό. Και είναι η πρώτη, ίσως, φορά που τα χειροκροτήματα εμπεριέχουν έπαινο και ενθάρρυνση εξίσου με την επίγνωση ότι το έργο που διαδραματίζεται είναι υπόθεση ζωής και θανάτου, απρόβλεπτο και διαρκές. Στη σκηνή στέκουν εκείνοι που έχουν μάθει να εργάζονται χωρίς θεατές, να αποδίδουν χωρίς χειροκροτητές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή