Δεν το είπε ψυχοπονιάρικα, ούτε κατήγγειλε, με τον γνωστό «επαναστατικό» τρόπο. Ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας μίλησε με το ήθος του επιστήμονα: «Οπου υπάρχει φτώχεια παρατηρούνται φαινόμενα τύπου Μπρούκλιν και Κουίνς, ανθρώπων που δεν έχουν την κατάλληλη φροντίδα υγείας (…) Δεν είναι απειλή (…) συγκαταλέγονται στις πιο ευάλωτες ομάδες που κινδυνεύουν από την πανδημία (…) Δεν υπάρχει χώρος για διακρίσεις, μίσος, φόβο, για διχασμό και διαιρέσεις. Με ενότητα θα ξεπεράσουμε την πανδημία…» (10.4.2020).
Παλιότερα, σε ανύποπτο χρόνο, ο ίδιος άνθρωπος έλεγε για τους πρόσφυγες ότι «τους βλέπουμε ως κανονικούς ανθρώπους [που] έχουν πρόσβαση σε δωρεάν παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (…) Πιστεύουμε ότι γίνονται μέρος της κοινωνίας μας και τους δεχόμαστε στα σχολεία και τα παιδιά χρειάζεται να μορφωθούν, να πάνε στο σχολείο, για να γίνουν μέρος της χώρας και αυτή η ποικιλομορφία είναι εκπληκτική. Ο ελληνικός λαός είναι πολύ φιλόξενος, είναι καταπληκτικό» (Απρίλιος 2017).
Αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν η χαχαμπούχα Αριστερά τον χάρισε στη Δεξιά. Ξανατονίζουμε: δεν ξέρουμε τι ψηφίζει ο άνθρωπος, αλλά στην Ελλάδα «Δεξιός», «Φασίστας», «Νεοφιλελεύθερος» κ.λπ. είναι ετεροπροσδιορισμοί, είναι δηλαδή ό,τι αποφασίσει το ιερατείο της Προόδου. Συνεπώς, «ο μειλίχιος Τσιόδρας είναι το κατεξοχήν ανθρωπολογικό πρότυπο της κυρίαρχης Δεξιάς» (Κατέ Καζάντη, «Ο τοτεμικός χαρακτήρας του Σ. Τσιόδρα και άλλες σκοτεινές ιστορίες», 26.3.2020). Κλείνει η παρένθεση.
Ο πρώην διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, χάρισε τον κ. Τσιόδρα στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη: «Δικός τους εκπρόσωπος. Και ως εκπρόσωπος μιας κυβέρνησης, και ενός πρωθυπουργού, υποστηρίζει τους εκπροσωπούμενους (…) δεν είναι ουδέτερος ο Τσιόδρας. Κι όταν μιλάει, κι όταν κλαίει, αυτούς εκπροσωπεί. Την πολιτική τους εξωραΐζει. Και το κάνει μια χαρά» (Θανάσης Καρτερός, «Οταν έκλαψε ο Τσιόδρας», «Αυγή» 5.4.2020).
Δεν είναι η πρώτη φορά που η αυτοκτονική Αριστερά κάνει τέτοια δώρα στη Δεξιά. Γράφαμε και παλιότερα (13.2.2007) για τη «χρόνια και δοκιμασμένη συνταγή αυτο-ευνουχισμού της Αριστεράς: δεν αρκεί που εμφανίζεται χωρίς πρόταση για τα προβλήματα, χαρίζει κάθε πρόταση εξόδου από το τέλμα στη Δεξιά, στην αντίδραση ή στον “εξαποδώ” νεοφιλελευθερισμό. Δεν κατανοεί ότι μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να κερδίζει κάποιες μάχες, ότι μπορεί να απαξιώνει κάποιες προτάσεις, αλλά σε βάθος χρόνου απαξιώνεται η ίδια. Διότι όταν σε υπαρκτά προβλήματα οι μόνες λύσεις που προσφέρονται είναι αυτές που χαρακτηρίζονται “Δεξιές”, τότε αργά ή γρήγορα ο λαός θα πιστέψει ότι οι μόνοι που έχουν λύση είναι στη “Δεξιά”».
Μετά τη λογική, η Αριστερά τώρα χαρίζει στη Δεξιά και την ευαισθησία. Σε καλό δρόμο βρίσκονται…