Καθωσπρεπισμοί τέλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεξε άλλο να δαγκώνει τη γλώσσα του – να φιμώνει τη φύση του. Αφορμή για την αναζωπύρωση των αντιπολιτευτικών ενστίκτων ήταν το πρωθυπουργικό διάγγελμα της Δευτέρας.
Η εσωτερική αμφιταλάντευση στην αξιωματική αντιπολίτευση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Η πίεση ορισμένων κεφαλών –που ανησυχούσαν μήπως και περιπέσει το κόμμα σε βίγκαν, συναινετικό μενού– είχε φθάσει να εκδηλώνεται δημόσια, με προσκλητήρια σαρκοφαγίας.
Αυτό που έκλινε την πιο συγκρατημένη ηγεσία υπέρ του business-as-usual ήταν η (παρ)ανάγνωση της αναφοράς του Μητσοτάκη στην ανάγκη μεταπανδημικής «λογοδοσίας». Ο προεκλογικός τόνος της επίθεσης του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται, έτσι, σαν αντίδραση στον πρωθυπουργό. Οπως το είπε και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, που βρίσκεται σε μόνιμη ένδεια ψυχραιμίας: «Το γεγονός ότι εν μέσω κρίσης συζητάμε πότε θα γίνουν εκλογές είναι απόλυτη ευθύνη του πρωθυπουργού».
Σκέφτεται ο Μητσοτάκης εκλογές; Σκέφτεται να προκαλέσει 2,5 μήνες πολιτικής αβεβαιότητας, με διπλές αλλεπάλληλες κάλπες, τη στιγμή ακριβώς που η οικονομία θα πρέπει να αρχίσει να αποσωληνώνεται; Και αν μπαίνει στον πειρασμό τέτοιου τυχοδιωκτισμού, γιατί ειδοποιεί τον αντίπαλο; Γιατί σφηνώνει εκλογικούς χρησμούς στα διαγγέλματα;
Μπορεί ο Μητσοτάκης να μη σκέφτεται εκλογές, αλλά να θέλει να τις σκέφτονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Η απότομη μετάβαση της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη νευρικότητα προδίδει κρίση εκλογικού άγχους. Η συζήτηση την οποία ο Τζανακόπουλος χρεώνει στον πρωθυπουργικό υπαινιγμό, γιγαντώνεται από το ίδιο του το κόμμα.
Αν ήταν «τυράκι», το έφαγαν. Η ανασφάλεια –δικαιολογημένη από τις δημοσκοπήσεις– φέρνει επιθετικότητα. Και η επιθετικότητα καταλήγει να απομακρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη περισσότερο από το κοινωνικό κλίμα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.
Οσο πυκνώνει η υπερκομματική συσπείρωση τόσο τα αντανακλαστικά του ΣΥΡΙΖΑ τον εξωθούν σε μια ρητορική αυτοεξαίρεσης από τη συσπείρωση. Απόδειξη η προσφυγή στην παλαιοσυριζαϊκή δαιμονολογία περί media: Οι κυβερνητικοί χειρισμοί αποσπούν την αποδοχή του 80%, επειδή τα ΜΜΕ πήραν 11 εκατομμύρια για να μην παίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει έτσι μια θεωρία-κονσέρβα πάνω σε μια εντελώς πρωτοφανή –σχεδόν εμπόλεμη–πολιτική συγκυρία. Του φταίει πάλι η πραγματικότητα.
Αυτή η εγγενής αμβλυωπία δεν είναι ωστόσο ικανή να τον διατηρήσει στο περιθώριο – όπως δεν τον είχε καταδικάσει ούτε στην αντιμνημονιακή του εφηβεία.
Στις κρίσεις ισχύει ο ιστορικός κανόνας: Αυτός που κερδίζει τον πόλεμο, δεν κερδίζει πάντα και την ειρήνη.