Τον άκουγα στο ραδιόφωνο και το παράπονό του μού φάνηκε εύλογο: «Και οι πολιτικοί, και οι δημοσιογράφοι, κι όλος ο κόσμος, επαινούν τους γιατρούς και τους νοσοκόμους. Και με το δίκιο τους. Και τους ντελιβεράδες άρχισαν να εγκωμιάζουν κάποια στιγμή και τους οδοκαθαριστές και τους κούριερ. Πολύ σωστά. Για μας όμως ούτε μισή κουβέντα. Κι ας είμαστε κι εμείς στο πόστο μας, στο γραφείο ή στον δρόμο».
Ταχυδρόμος είναι ο παραπονούμενος. Και το δίκιο του κλάδου του δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Δεν κινδυνεύουν οι ταχυδρομικοί όπως οι νοσοκομειακοί. Ούτε όπως οι δικυκλιστές που μας σιτίζουν ή φέρνουν τα δέματά μας, και ρισκάρουν συχνά σε φανάρια και μονόδρομους, για να κερδίσουν χρόνο, να μην τ’ ακούσουν από το αφεντικό ή τον πελάτη. Μολαταύτα, είναι όντως στο πόστο τους. Δουλεύουν, και μάλιστα σε μια υπηρεσία συνεχώς υποβαθμιζόμενη. Συντηρούν ένα δίκτυο επικοινωνίας, μια γραμμή επαφής. Επιτρέπουν σ’ εμάς τούς μέσα να λέμε «α, εκεί έξω υπάρχει ακόμα κόσμος που διατηρεί κάποια εργασιακή κανονικότητα, έστω επισφαλή, μέσα σε μια συνθήκη απολύτως αντικανονική». Είναι μια παρηγοριά να παίρνεις ένα γράμμα, μια κάρτα, ένα περιοδικό. Ακούς το «κουράγιο, θα τη σκαπουλάρουμε» σε μία επιπλέον γλώσσα, παραδοσιακή, άλλη από τη γλώσσα του τηλεφώνου ή του σκάιπ.
Δεν πήγε ο νους μου στον «Ταχυδρόμο που χτυπάει πάντα δυο φορές» ακούγοντας το παράπονο του ταχυδρομικού. Μια γλυκύτατη ιταλική ταινία θυμήθηκα, το «Il postino», όπου ένας νεαρός ταχυδρόμος μαθαίνει από τον εξόριστο Πάμπλο Νερούδα κάποια μυστικά της ποίησης και του έρωτα. Και, κυρίως, μια αμερικανική, του 1997, τον «Postman», που εδώ παίχτηκε με τον τίτλο «Ανάμεσα σε δύο κόσμους». Εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία ο «Ταχυδρόμος» (ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Κέβιν Κόστνερ είχε πάρει Χρυσό Βατόμουρο), έχει ωστόσο κάποια σχέση με την πανδημική μας κρίση: Στο μελλοντικό τότε 2013, η ανθρωπότητα βυθίζεται σε καταστροφικό πόλεμο. Οι ΗΠΑ διαλύονται σε απομονωμένες πόλεις-κράτη, με την πραγματική εξουσία στα χέρια νεοφασιζόντων πολέμαρχων. Κάποιος πλανόδιος ηθοποιός, για να σωθεί από τους διώκτες του, φοράει τη στολή ενός νεκρού ταχυδρόμου και ταξιδεύει λέγοντας πως ανήκει στην Ταχυδρομική Υπηρεσία των Νέων ΗΠΑ. Το ψέμα του πιάνει. Ο κόσμος τον πιστεύει. Πιστεύει ότι δεν χάθηκαν όλα κι αρχίζει να αλληλογραφεί. Ο δικός μας ταχυδρόμος φαίνεται πως είναι το Διαδίκτυο. Αλλά ίσως είναι ο γνώριμος υπάλληλος των ΕΛΤΑ.