Σχεδόν ένα μήνα πριν, στις 19 Μαρτίου, αναφερόμουν εδώ, υπό τον τίτλο «Κυνική τριάδα», στους τρεις σοβαρότερους διεκδικητές του Βραβείου της Θανάσιμης Ελαφρότητας: τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Μπόρις Τζόνσον και τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Για τους λόγους του ο καθένας, αλλά κατά βάθος για έναν και τον αυτό, τον έρωτα προς την εξουσία τους, υποβάθμιζαν τη σημασία της πανδημίας ή επέλεγαν επικίνδυνες «θεραπευτικές» μεθόδους. Προτεραιότητά τους η οικονομία, όχι η υγεία των συμπολιτών τους. Εξ ου και η αλαζονική αδιαφορία τους για τις υποδείξεις των λοιμωξιολόγων και τις προβλέψεις των επιδημιολόγων, που δυστυχώς επαληθεύτηκαν.
Στις 19 Μαρτίου στην Τουρκία είχαν πεθάνει από τον κορωνοϊό δύο άνθρωποι, στη Βρετανία 144 και στις ΗΠΑ 165. Σήμερα οι θάνατοι στην Τουρκία έχουν ξεπεράσει τους 1.400, στη Βρετανία τις 12.000 και στις ΗΠΑ τις 26.000, με βάση τα αμφισβητούμενα επίσημα στοιχεία. Στη Βρετανία, λ.χ., δεν είναι βέβαιο ότι έχουν συνυπολογιστεί όλοι όσοι πέθαναν σε γηροκομεία, ίσως επειδή θεωρούνται έτσι κι αλλιώς αναλώσιμοι, ενώ στην Τουρκία όποιος επικρίνει την κρατική στατιστική κινδυνεύει να πάει φυλακή.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός, επηρεασμένος και την προσωπική του περιπέτεια, κατανόησε, έστω αργοπορημένα, ότι η «ανοσία αγέλης» δεν είναι επιτεύξιμη ούτε καν στα χαρτιά, αφού πρέπει να προσβληθεί πάνω από το 60%-70% του πληθυσμού. Ο Τούρκος πρόεδρος, με την οικονομία της χώρας του σοβαρά εξασθενημένη και τις ελλείψεις στα νοσοκομεία μεγάλες, συνεχίζει να νοιάζεται πρωτίστως για την εικόνα του: Πρώτα χάρισε ένα «σακουλάκι βοηθείας» σε ψηφοφόρους, με μία μάσκα μέσα, μια κολόνια λεμόνι και τη γραπτή διαβεβαίωση ότι «κανένας ιός δεν είναι πιο δυνατός από την Τουρκία». Κι ύστερα, σαν καλοκάγαθος συμπαραστάτης, έστειλε υγειονομικό υλικό σε βαλκανικές χώρες, στη Λιβύη, στην Ισπανία, στην Ιταλία (νωρίτερα, πάντως, είχε καταχραστεί μάσκες πληρωμένες από τους Ιταλούς).
Ο Τραμπ; Ξεπέρασε και τον χειρότερο εαυτό του, επιτιθέμενος σε ενοχλητικούς δημοσιογράφους, λογοκρίνοντας τον υγειονομικό του σύμβουλο Αντονι Φάουτσι και διακόπτοντας τη συνδρομή των ΗΠΑ στον ΠΟΥ, επειδή τάχα αυτός φταίει και όχι η δική του αβελτηρία. Το αποκορύφωμα (ενόψει του επόμενου): Αυτοανακηρύχτηκε «απόλυτος άρχοντας» και απαίτησε να τυπωθεί το όνομά του στις επιταγές ενίσχυσης των πληττομένων. Το «κατόπιν ενεργειών» μου στην υψηλότερη εκδοχή του. Ή: ο τραμπισμός ανώτατο στάδιο του λαϊκισμού.