Κάθε πολιτικός είναι αναγκασμένος, εξ επαγγέλματος θα έλεγε κανείς, να εμφορείται από βεβαιότητες. Αμφιβολίες και διλήμματα αποτελούν προνόμιο καλλιτεχνών και διανοουμένων. Οταν λοιπόν ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε αντιμέτωπος με το φάσμα του θανάτου που προκάλεσε η εμφάνιση του κορωνοϊού, είχε τη σωφροσύνη και το θάρρος να άρει τις βεβαιότητές του και να ομολογήσει άγνοια.
Ετσι προέκυψε ο κ. Σωτήρης Τσιόδρας, ένας αφοσιωμένος υπηρέτης της επιστήμης και του δημοσίου συμφέροντος. Είδος ανθρώπου μη παραγόμενο από την ιδιωτική πρωτοβουλία, που ο ρόλος της είναι να αξιοποιεί δεξιότητες δημιουργώντας πλούτο. Χρήσιμο βέβαια και αυτό, δίχως αμφιβολία.
Και άρχισε ο κ. Τσιόδρας να απευθύνεται στους τηλεθεατές, ανεπιτήδευτα. Δίχως την έπαρση της αυθεντίας –αν και εξέχων επιστήμων–, αλλά ως συμπάσχων, και εμείς, οι τηλεθεατές, τον παρακολουθούμε με κατάνυξη. Ενας καλός άνθρωπος με δύο λέξεις, που προφανώς έχει συνείδηση και ενός άλλου κόσμου.
Αλλά η ζωή θα επανεύρει τους ρυθμούς της σε νέα βάση. Είναι αμφίβολο εάν τα δίκαια εγκώμια προς τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό, θα έχουν την αντίστοιχη προς την προσφορά τους οικονομική ανταμοιβή. Ή αν θα υπάρξει ανόρθωση εκ βάθρων του ΕΣΥ.
Οι πολιτικοί ηγέτες μας συντόμως θα επανέλθουν στις εμμονές και στις βεβαιότητές τους. Η αντιπαράθεση που ήδη άρχισε θα κλιμακωθεί. Και σταδιακώς θα απωθείται το δέος του θανάτου, για να τεθεί σε λειτουργία η παραγωγική διαδικασία. Το πλήθος που πειθάρχησε εντυπωσιακότατα έως τώρα είναι άγνωστο πώς θα αντιδράσει.
Μόνον που σε αυτή τη δεύτερη φάση της κρίσεως δεν θα υπάρξει κάποιος νέος Τσιόδρας, που θα μπορεί να απευθυνθεί με πειστικότητα στον κόσμο, όπως συμβαίνει σήμερα. Και η διαχείριση της νέας καταστάσεως θα είναι δυσχερέστατη – ενδεχομένως εφιαλτική.
Η κρίση θα έχει διάρκεια και βάθος, όμως ας τα αφήσουμε αυτά για αργότερα. Ολοι θα θέλαμε να ήταν τα πράγματα αλλιώτικα. Αλλά ας υπομείνουμε καρτερικά την πρώτη φάση της δοκιμασίας μας. Την Εβδομάδα των Παθών περνάμε.