Το παρόν: Μεγαλοβδομάδα τεμαχισμένη σε ατομικούς χρόνους. Το μέλλον: ηλιοθεραπεία σε κουτιά από πλέξιγκλας, κοινωνική αποστασιοποίηση ώς το 2022, η αποστείρωση δεύτερη φύση.
Και μόνοι, σε δωμάτια, ταράτσες, βεράντες, μπαλκονάκια, και μαζί, μέσα από τις οθόνες. Και λίγοι και πολλοί, που ανακαλύπτουν ταυτόχρονα στους καθρέφτες των εικόνων και των λέξεων, τον κοινό χρόνο. Μια πραγματικότητα, μείγμα πρωτογονισμού και υπερεξέλιξης. Οπως στο λυκαυγές της Ιστορίας ενήλικοι και παιδιά, μέσα από γεγονότα και μύθους, μέσα από εξιστορήσεις για τους θεούς και τη γενεαλογία της φυλής τους, τις απαρχές του κόσμου και της εθνότητάς τους, αισθάνονταν μέρος μιας κοινότητας φυσικής και άυλης συνάμα, έτσι και στις σημερινές ημέρες του αυτοπεριορισμού, η από απόσταση επικοινωνία ζωντανεύει τις ανέπαφες σχέσεις, και σε μια αντίστροφη πορεία τις μεταμορφώνει σε ένα σχεδόν απτό όλο. Για δύο, τρεις ή περισσότερες ώρες, μεμονωμένα άτομα ενώνονται σε έναν χώρο όπου οι άλλοτε κατακερματισμένες εικόνες της επικαιρότητας, της επιστήμης, των τεχνών σμίγουν –λόγω κορωνοϊού και αυτοπεριορισμού– συνθέτοντας μια αδιάσπαστη καθημερινότητα.
Η παραλληλότητα δεν αποκλείει τη διασταύρωση, την τομή. Και το δίκτυο σχέσεων που προκύπτει σχηματίζει έναν άυλο ιστό, το πνευματικό, διανοητικό, συναισθηματικό υπόβαθρο όλων, τη βάση της κρυμμένης σε κανονικούς καιρούς ολότητας, όπου κάθε άτομο αναγνωρίζει τον εαυτό του. Εξομολογήσεις, περιγραφές προσωπικών στιγμών, δημόσια ζητήματα που εξατομικεύονται, ιδιωτικά περιστατικά που δημοσιοποιούνται, ιστορίες από τα παλιά που μοιάζουν σημερινές, επεισόδια που συγκινούν τα πλήθη και κατακλύζουν τη συλλογική φαντασία, μια αστείρευτη πηγή δεδομένων, με βάση τα οποία αλγόριθμοι θα μπορούσαν να οικοδομήσουν το ακριβές εσωτερικό προφίλ μας. Ακόμη κι όταν εκφράζεται η διάλυση της κοινωνίας, συρράπτονται τμήματα της συλλογικής μνήμης. Η διαίρεση στον χώρο δεν εμποδίζει ένα κοινό ημερολόγιο.
Σήμερα, δεν είναι ο εγκλωβισμός στην καθημερινή κινητικότητα η συνήθης κατάστασή μας. Είναι η μύηση στην πικρή γεύση της απόστασης, στην ευθραυστότητα των νοερών κόσμων, στη μικρή ελαστικότητα της ιστορικής ύλης. Είναι η ανάμειξη αισθήσεων και ιδεών, πράξεων και συμβόλων. Η πυρετώδης κωπηλασία στο ημίφως, ο γολγοθάς της μικρότερης δυνατής απώλειας. Ενα συλλογικό έργο, πολυεπίπεδο και άτακτο –καρπός της ανάγκης–, που δεν αποζητά επ’ ουδενί την αθανασία.