Τι κάνει η αντιπολίτευση όταν δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί; Παγιδευμένος σε αυτό το παράδοξο βρέθηκε από την αρχή της καραντίνας ο ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξε σωστά να μην αμφισβητήσει τα μέτρα που πήρε νωρίς η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της υγειονομικής απειλής. Η επίσημη κριτική ήταν μάλλον υπέρ της επίτασης των απαγορεύσεων, όπως για τις εκκλησίες.
Κάποιοι στην αξιωματική αντιπολίτευση αντέδρασαν αλλεργικά σε αυτή τη συναινετική στάση. Τους φαινόταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε να προσυπογράφει και την έκλειψή του –στον βαθμό που η καταγραφόμενη αποδοχή των κυβερνητικών χειρισμών παίρνει στις δημοσκοπήσεις χαρακτήρα περιθωριοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το ερώτημα είναι τι θα είχε επιτύχει το κόμμα αν είχε προσπαθήσει να αντιπολιτευθεί τη στρατηγική κατά της πανδημίας. Δεν είναι εντελώς υποθετικό ερώτημα. Αρκεί να μετρήσει κανείς τι αντίκτυπο είχαν οι μεμονωμένες επιθέσεις κατά του Τσιόδρα ως ψάλτη της δεξιάς προπαγάνδας.
Και όμως. Ο αντίκτυπος αυτός δεν πτοεί τώρα τον Τσίπρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει χωρίς να φωνάζει. Γι’ αυτό και τις τελευταίες ημέρες προσπαθεί να υπάρξει ξανά φωνάζοντας. Και φωνάζει σε έναν τόνο που υποσκάπτει την επίσημη ανάλυσή του. Αν η περί την κυβέρνηση συσπείρωση είναι, όπως λέει ο Τσίπρας, εφήμερη –αν πρόκειται να εξανεμιστεί μόλις αρχίσει να «δαγκώνει» η ύφεση–, τότε γιατί ο ίδιος ανέβασε απότομα την ένταση σε προεκλογικά ύψη;
Τα νεύρα δεν κρύβονται. Τα νεύρα φαίνονται όχι στο «δώσ’ τα όλα» της Κουμουνδούρου – που συνιστά αντιπολιτευτική πεπατημένη. Ηταν αναμενόμενο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζητούσε περισσότερα λεφτά μπροστά, για να μπορεί να κατηγορεί μετά με ασφάλεια την κυβέρνηση ότι έδωσε λίγα. Τα νεύρα φαίνονται σε μια διπλή υποτροπή.
Υποτροπή πρώτη: για όλα φταίνε τα ΜΜΕ. Η επιστολή του κομματικού εκπροσώπου Αλέξη Χαρίτση διαβάζεται σαν περγαμηνή ανεσκαμμένη από το υπέδαφος του αρχαϊκού ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια εβδομάδα που μόνο ο Τσίπρας κάλυψε αθροιστικά δύο ώρες τηλεοπτικού χρόνου (δύο προσωπικές συνεντεύξεις και μία συνέντευξη Τύπου), ο Χαρίτσης είδε μονοφωνία. Σκοτώσατε τον αγγελιαφόρο.
Υποτροπή δεύτερη: ο μιζεραμπιλισμός. Αναιρώντας την αρχική του στάση, ο Τσίπρας επιχειρεί να πριονίσει το εγχείρημα που ο ίδιος αρχικά στήριξε. «Να μην επιχαίρει (η κυβέρνηση) ότι τα έκανε όλα σωστά… Δηλαδή ο Ράμα που έχει μόνο 25 θανάτους, είναι θεός. Ή ο Μπορίσοφ, που έχει 35, είναι και αυτός ημίθεος».
Ο τέως πρωθυπουργός εμφανίζεται έτσι να συγκρίνει τη χώρα που κυβέρνησε με χώρες –για να το πούμε κομψά– «κλειστές» στην παγκοσμιοποίηση (πόσες πτήσεις έχει άραγε κάθε μέρα το αεροδρόμιο της Αθήνας και πόσες το αεροδρόμιο των Τιράνων;).
Δεν μειώνει έτσι την κυβέρνηση. Μειώνει και τη συλλογική προσπάθεια. Μικραίνει τη χώρα. Το έχει ξανακάνει.