«Η ζωή εν τάφω» ψέλνουν οι ζωντανοί, σκεπτόμενοι και τον δικό τους θάνατο, προσδοκώντας την ανάσταση. Εν μέσω πανδημίας, ο Επιτάφιος Θρήνος μάς αγγίζει όλους, είτε πιστεύουμε είτε όχι. Οταν θυμόμαστε αγαπημένα πρόσωπα, όταν σκεφτόμαστε όσους δίνουν μάχη για τη ζωή, όταν αναλογιζόμαστε την κοινή μοίρα των ανθρώπων. Η απομόνωση μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση του καθενός με την κοινωνία και με εαυτόν. Οταν δεν μπορούμε να βρεθούμε σε εκκλησίες και εορτασμούς, αναζητάμε το οικουμενικό μέσα μας. Στη μοναξιά, στην ανατροπή της καθημερινότητας, βλέπουμε πόσο βασιζόμαστε ο ένας στον άλλον, στην προσφορά του καθενός, στη συλλογική προσπάθεια να νικήσουμε τη μοναξιά και τον φόβο.
Οσοι βρίσκονται μόνοι καλούνται να αντέξουν, να γεμίσουν οι ίδιοι το σπίτι με αναμνήσεις χαράς και με ελπίδα. Η τηλεόραση παίζει όλη ημέρα, οι επαναλήψεις παλιών επιτυχιών διακόπτονται από δελτία με νέα κρούσματα και θανάτους.
Η γιαγιά φτιάχνει κουλουράκια για εγγόνια που δεν γνωρίζει πότε θα τα δει. Χαιρετιόμαστε από μακριά. Ζούμε πίσω από τείχους, μέσα από οθόνες, μετράμε την ελευθερία σε sms έκτακτης εξόδου.
Ο απρόβλεπτος ιός δοκιμάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Σαν τεστ αντοχής, αναδεικνύει αρετές και αδυναμίες – όχι μόνον ηγετών, κυβερνήσεων και ιδεολογιών, αλλά και του καθενός. Πρόεδροι, γιατροί, νοσηλεύτριες, υπάλληλοι μαγαζιών, αστέρες του αθλητισμού ή της ψυχαγωγίας αξιολογούνται για τη σημερινή τους προσφορά.
Ουδείς χαίρει ασυλίας. Η πανδημία διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Οπως διακρίνουμε ποιος ηγέτης είναι χρήσιμος για τη χώρα του και για την ανθρωπότητα, και ποιος επιδεινώνει τα προβλήματα, έτσι μπορούμε να κρίνουμε και ο ένας τον άλλον. Να γνωρίσουμε ποιοι είναι σοβαροί στην πολιτική, στην κοινωνία, στον ίδιο μας τον οικογενειακό και φιλικό περίγυρο.
Ο Επιτάφιος Θρήνος είναι η κορυφαία έκφραση αγάπης. Της αγάπης μιας μάνας για το παιδί της, της αγάπης του Χριστού για τον άνθρωπο. Μέσα από τον θάνατό Του, προσφέρει στους θνητούς την ελπίδα για ζωή. Αυτή η Μεγάλη Παρασκευή μάς καλεί να δούμε και εμείς τη ζωή με αυτούς τους όρους. Να σκεφτούμε αυτούς που μας αγαπούν και αυτούς που αγαπάμε. Να δούμε πώς θα δείξουμε την αγάπη μας σε αυτούς, αλλά και σε όσους δεν γνωρίζουμε. Να επιδιώξουμε να είμαστε καλύτεροι, να προσφέρουμε περισσότερα. Ο θρήνος οδηγεί στη σοφία.