Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, με τη στάση τους και τον χειρισμό των κρίσεων του μεταναστευτικού και της πανδημίας, έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη και την επιδοκιμασία του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων. Οπως δείχνει πρόσφατη δημοσκόπηση, αυτό μεταφράζεται σε άνοδο του ποσοστού εκείνων που θα ψήφιζαν τώρα Νέα Δημοκρατία, από 39% σε 45%, δίχως κατανομή των αναποφάσιστων. Εύλογα γεννιέται το ερώτημα του αν θα συνέφερε την κυβέρνηση να κάνει γρήγορα εκλογές ώστε να επωφεληθεί από την άνοδο της δημοτικότητάς της. Οχι βέβαια αμέσως, κάτι που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο, αλλά μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα, τόσο υπέρ όσο και κατά, του να επιδιώξει η Νέα Δημοκρατία πρόωρες εκλογές. Υπέρ της επίσπευσης συνηγορεί η ήδη δηλωμένη πρόθεση της Νέας Δημοκρατίας να επιδιώξει ώστε τις εκλογές με απλή αναλογική να ακολουθήσουν αμέσως δεύτερες, με το σύστημα που ψηφίστηκε πρόσφατα. Η επιτυχία της στρατηγικής αυτής προϋποθέτει ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι σε θέση να προκαλέσει και να κερδίσει τις δεύτερες εκλογές. Ο συσχετισμός όμως των δυνάμεων στο τέλος της τετραετίας, αλλά και ενδιαμέσως, δεν είναι δεδομένος, άρα υπάρχει ο κίνδυνος η στρατηγική να αποτύχει. Η χώρα μπαίνει σε βαθιά κρίση διαρκείας. Τα προβλήματα που επισωρεύει η πανδημία επάνω στην ήδη λαβωμένη οικονομία μας, η αστάθεια στην περιοχή, άλλα ζητήματα που έχουν προσωρινά περάσει σε δεύτερη μοίρα, απρόβλεπτες εξελίξεις, όλα αυτά θα επηρεάζουν το πολιτικό κλίμα. Τις συνέπειες των μέτρων που θα χρειάζονται, και την κούραση του κόσμου, θα εισπράττουν εκείνοι που έχουν το άχαρο έργο να κυβερνούν. Σήμερα ο λαός τους δίνει εύσημα, αλλά έως πότε; Αρκεί η μεταστροφή μικρού ποσοστού ψηφοφόρων, σε συνδυασμό με την απλή αναλογική, για να ανατρέψει τον σχεδιασμό της Νέας Δημοκρατίας και παρεμπιπτόντως να οδηγήσει τη χώρα σε ακυβερνησία. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να αποτραπεί γιατί στην παρούσα συγκυρία, με τα ποσοστά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ακόμη και αν η Νέα Δημοκρατία δεν πετύχαινε αυτοδυναμία στον πρώτο γύρο, θα δέσποζε με σχεδόν τους μισούς βουλευτές. Είναι επίσης ρεαλιστική η πρόβλεψη ότι λόγω του συστήματος η υπόλοιπη Βουλή θα ήταν μωσαϊκό κομμάτων με αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Αρνούμενη συνεργασίες, τότε, η Νέα Δημοκρατία θα ήταν σε θέση να προκαλέσει αμέσως δεύτερες εκλογές, διατηρώντας και μάλιστα ενισχύοντας την αυτοδυναμία της, αγγίζοντας ίσως το όριο των δύο τρίτων, που θα της επέτρεπε να ανοίξει το θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης. Τέτοιες σκέψεις και συζητήσεις είναι αδύνατον να μην έχουν απασχολήσει τα κομματικά επιτελεία. Ο πρωθυπουργός έχει βέβαια δηλώσει επανειλημμένως ότι θα εξαντλήσει την τετραετία, αλλά αυτά πριν από τον κορωνοϊό. Η εμμονή στη συνέπεια όταν οι συνθήκες αλλάζουν είναι επικίνδυνη και το κάψιμο της αναλογικής αναιρεί τυχόν κατηγορίες περί τακτικισμού.
Στην αντίθετη πλευρά βρίσκεται το βάσιμο και απλό επιχείρημα, ότι η κυβέρνηση έχει ήδη άνετη πλειοψηφία και μια τριετία μπροστά της. Η αντιπολίτευση παραπαίει, ενώ η ομάδα που κυβερνά έχει δώσει εξετάσεις και έχει πετύχει. Ο λαός θα την εμπιστευτεί τα επόμενα δύσκολα χρόνια και δεν υπάρχει λόγος να υποβληθεί στην ταλαιπωρία εκλογών, που οξύνουν την αντιπαράθεση και επιφυλάσσουν απρόβλεπτα.
Το δίλημμα είναι προς το παρόν θεωρητικό, αλλά θα γίνει πραγματικό όταν επιτραπεί η κυκλοφορία και βέβαια ανάλογα με το τι θα δείχνουν τότε οι δημοσκοπήσεις.