«Σε όλο το ξενοδοχείο δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο που να χρειάζεται η αφή, κάτι που αντίκειται στη φύση του τομέα της φιλοξενίας. Hμασταν γνωστοί για την ανθρώπινη επαφή. Τώρα όλα γίνονται χωρίς να αγγίζει κανείς κανέναν», εξηγεί ο γενικός διευθυντής του Four Seasons στη Νέα Υόρκη. Το αμερικανικό ξενοδοχείο είναι ένα είδος ινδικού χοιριδίου για τη λειτουργία των ξενοδοχείων μετά τον κορωνοϊό, αφού εδώ και αρκετές εβδομάδες στεγάζει νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό. Ολα γίνονται χωρίς ανθρώπινη επαφή. Το «τσεκ ιν» και το «τσεκ άουτ» διενεργούνται εικονικά, στο ασανσέρ μπαίνει μόνο ένα άτομο, το μίνι μπαρ έχει καταργηθεί, πρωινό δεν σερβίρεται, όποιος πεινάει αρκείται στο έτοιμο γεύμα του, συσκευασμένο σε κουτί.
Στα καθ’ ημάς, η απαραίτητη διατήρηση αποστάσεων αποτελεί τη δικαίωση όσων μισούν τα περιττά αγγίγματα και την παραβίαση του προσωπικού «ζωτικού χώρου»: την υπερβολική σωματική εγγύτητα, το συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη, τα παριζιάνικα πεταχτά φιλιά για ψύλλου πήδημα, το παρηγορητικό πιάσιμο των χεριών, το αδόκητο μασάζ στην πλάτη, το υποτιμητικό χάιδεμα μαλλιών. Από μια άποψη για εμάς τους Ελληνες όλα αυτά μπορεί να αποδειχθούν και θετική εξέλιξη. Διότι συχνά θεωρούμε αυτονόητο ότι έχουμε το αδιαμφισβήτητο, περίπου συνταγματικά κατοχυρωμένο, δικαίωμα στο άγγιγμα. Συντελείται έτσι μια πολιτισμική πρόοδος, μια βίαιη ενηλίκιωση του λαού, ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού κώδικα της αφής, εξαιτίας του κορωνοϊού. Κάπως έτσι, ως παράπλευρη συνέπεια, είναι πιθανό εξάλλου να τεθούν κάποια σαφή όρια ανάμεσα στα σώματα και να γίνει καλύτερα αντιληπτή η έννοια της σεξουαλικής παρενόχλησης.
Σκέφτομαι, όμως, μια άλλη εικόνα κι αλλάζω γνώμη: είμαστε στην εφημερίδα πριν από την πανδημία. O Ηλίας Μαγκλίνης έχει μόλις μάθει ότι η κόρη του πάσχει από λευχαιμία. Φοράει μάσκα, γιατί δεν πρέπει να μεταφέρει στη μικρή οποιαδήποτε αρρώστια. Eίκοσι άνθρωποι είμαστε γύρω του σε ακτίνα περίπου δύο μέτρων, εκείνος μιλάει και κλαίει πίσω από τη μάσκα. Θέλουμε όλοι μαζί να τον πλησιάσουμε, να τον αγκαλιάσουμε και να δημιουργήσουμε μια ασπίδα γύρω του, αλλά δεν μπορούμε. Παραμένουμε καρφωμένοι στη θέση μας όλοι, ανήμποροι, σχεδόν ανάπηροι συναισθηματικά. Ηταν μια πρόγευση όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, αλλά τότε δεν το ξέραμε.