Κριστίν Λαγκάρντ: Ντουλάπες

Κριστίν Λαγκάρντ: Ντουλάπες

2' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποιον συμφέρει η ύφεση; Ποιον θα συνέφερε να βυθιστούν αυτή τη φορά οι μεγάλοι του ευρωπαϊκού Νότου – η Ισπανία και η Ιταλία; Κανέναν. Ακόμη και οι Βόρειοι έχουν αυτονόητο συμφέρον να επενδύσουν γενναία σε ένα όχημα ταχείας ανάκαμψης. Γιατί, τότε, μοιάζει πάλι τόσο δύσκολος ένας συμβιβασμός;

Είναι διαφωτιστική η φιλική αντιπαράθεση των οικονομικών συμβούλων του Γάλλου προέδρου και της Γερμανίδας καγκελαρίου, προχθές στη Zeit. Αν αφήσουμε την Ιταλία μόνη, λέει ο Γάλλος (Φιλίπ Μαρτέν), κινδυνεύουμε να την παραδώσουμε στους λαϊκιστές, που θα την αποσπάσουν από την Ευρώπη. Λαϊκιστές έχουμε και εμείς στον Βορρά, απαντάει ο Γερμανός (Λαρς Φελντ) – ευρωσκεπτικιστές οι οποίοι καραδοκούν για να ξανακερδίσουν το έδαφος που έχασαν προς τα συστημικά κόμματα, λόγω κορωνοϊού.

Ο καθένας στην Ευρωζώνη έχει ένα σκιάχτρο να τον περιμένει στην εθνική του ντουλάπα. Ετσι ήταν πάντα. Εκείνο που φαίνεται τώρα να είναι διαφορετικό είναι ο βαθμός επίγνωσης του κοινού κινδύνου. Η Κριστίν Λαγκάρντ δεν χρειάστηκε πέντε χρόνια –όπως χρειάστηκε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στην προηγούμενη κρίση– για να «κάνει ό,τι χρειαστεί». Το αντίθετο. Φροντίζει να αφοπλίζει κάθε καθησυχασμό, δραματοποιώντας την κατάσταση όπως αρμόζει.

Ακόμη και το Βερολίνο, όμως, δείχνει να επιδιώκει μόνο να «συσκευάσει» με τρόπο πιο εύπεπτο για το γερμανικό ακροατήριο τη συνδρομή της Γερμανίας στην επανεκκίνηση. Δεν θα το λένε κορωνο-ομολόγο. Δεν θα είναι χρέος των κρατών-μελών. Πρέπει, πάντως, να είναι κάποιας μορφής μεταφορά πλούτου – ή δεν θα είναι λύση.

Το χρέος λένε ότι σε καιρούς με τόσο χαμηλά επιτόκια είναι πρόβλημα μόνο συμβολικό. Αυτό, όμως, δεν ισχύει τόσο απλά για το κράτος με το υψηλότερο –και το πιο στοχοποιημένο– χρέος στην Ευρωζώνη. Δεν ισχύει για την ελληνική οικονομία που, προτού πέσει σε πανδημική νάρκη, βρισκόταν ακόμη σε φάση μετεγχειρητικής αποκατάστασης.

Στην Ελλάδα η συζήτηση για την ευρωπαϊκή στήριξη καθορίζεται ακόμη από τα κατάλοιπα της προηγούμενης τραυματικής δεκαετίας. Απόδειξη ότι γρήγορα τέθηκε πάλι σε κυκλοφορία το φάντασμα των «νέων μνημονίων».

Πριν φθάσουμε σε νέα δάνεια, ο πιο επείγων κίνδυνος είναι μάλλον αυτός για τον οποίο η κυβέρνηση αγωνιά – πλέον και δημοσίως: να ανοίξει η Ευρώπη, κλείνοντας. Να ανοίξουν οι εθνικές οικονομίες, αλλά μεταβαίνοντας σε ένα καθεστώς ταξιδιωτικών περιορισμών –αν όχι απαγορεύσεων– που θα σκοτώσει τον τουρισμό· που δεν θα του επιτρέψει εφέτος να δουλέψει ούτε καν πειραματικά, προκειμένου να δοκιμάσει τουλάχιστον τις αντιιικές αντοχές του.

Μια Ευρώπη στην οποία κυκλοφορεί το χρήμα των επιδοτήσεων, αλλά όχι οι άνθρωποι, δεν είναι η Ευρώπη που θα βοηθήσει το ελληνικό reboot.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή