Οποια εικόνα περιλαμβάνει τον πρωθυπουργό πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολιτική καχυποψία. Ιδίως αν διεκδικεί την πόζα του αυθόρμητου. Ακόμη και αν πρόκειται για ένα περιοδεύον πανηγύρι πάνω σε μια καρότσα, ο μπουλουκτσίδικος αυθορμητισμός χάνεται αμέσως με το που θα μπει εκείνος στο κάδρο.
Δεν ήταν έκπληξη ότι αυτή η καχυποψία εκφράστηκε ποταμηδόν από την πρώτη στιγμή που ο κάζουαλ Μητσοτάκης έκανε την εμφάνισή του στο πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού. Εκείνο που ήταν ίσως απροσδόκητο –για όποιον δεν έχει ακόμη εξοικειωθεί με τους χόνδρους της διαδικτυακής πώρωσης– είναι πώς το στιγμιότυπο διογκώθηκε αστραπιαία σε κυρίαρχο πολιτικό θέμα.
Τα τρία λεπτά υπαίθριου άσματος απέκτησαν περιωπή καρότσαγκεϊτ. Ο Μητσοτάκης καταγγελλόταν περίπου ως ηθικός αυτουργός μιας νέας Γουχάν – από τον συγχρωτισμό πέντε φωτορεπόρτερ. Η καρότσα της μπάντας έφθασε να συγκρίνεται με το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη. Και, βεβαίως, η Αλκηστις Πρωτοψάλτη λιθοβολήθηκε ως η νέα ντουντούκα της Δεξιάς.
Αυτά τα τρία λεπτά έθαψαν την τετράωρη πορεία της καρότσας κάτω από τον αθηναϊκό ήλιο, από την Κυψέλη στην Ακαδημία Πλάτωνος και από τον «Ευαγγελισμό» στο «Σωτηρία». Τα χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια, τα τραγούδια και τα λουλούδια χλευάστηκαν ως το αφελές περιτύλιγμα ενός επικοινωνιακού κόλπου. Στους ανθρώπους που συμμετείχαν –στους εγκλείστους που ξεμύτισαν για να ακούσουν ή απλώς για να φυλάξουν στα κινητά τους τη φευγαλέα συναυλία– δεν αναγνωρίστηκε τίποτε ανθρώπινο. Ηταν αδαείς κομπάρσοι. Γρανάζια της προπαγάνδας.
Μπορεί κανείς πάλι να χρεώσει την απανθρωποποίηση στον μύλο των νέων media. Φταίει ο ρυθμός τους. Σου εκσφενδονίζουν θραύσματα πληροφορίας, θολώνοντας τη διάκριση μεταξύ του πραγματικού και του επινοημένου, του σημαντικού και του ασήμαντου. Παρασυρμένη από αυτόν τον ρυθμό, η αντιπολίτευση διένειμε «επίσημες διαρροές» για την καρότσα και τον «ανιψιό» που την ετοίμασε. Και από την άλλη, η Ν.Δ. αναγόρευε σε θέμα το ντελίριο ενός χούλιγκαν.
Οταν τίθεται σε κίνηση αυτή η μηχανή, δεν μπορείς πια να ξεχωρίσεις αν η πολιτική καθοδηγεί τα τρολ ή τα τρολ την πολιτική. Οταν το περιθωριακό καταφέρνει να δεσπόζει, ξέρουμε όμως ποια κουλτούρα επικρατεί. Είναι η κουλτούρα του παλιού συνδημιουργού της Πρωτοψάλτη που δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα να τραγουδάει σκέτα. Δεν της επιτρέπει να τραγουδάει αστράτευτη, χωρίς συνδικαλιστική ενορχήστρωση. Βιάστηκε, είπε ο Κραουνάκης, το πνευματικό του δικαίωμα. Βιασμός διά της ακροάσεως. Βίασε τη μουσική του Κραουνάκη το αυτί του πρωθυπουργού.
Δέκα χρόνια πιασμένοι στην αράχνη του μίσους, μάθαμε όχι μόνο πώς επικρατεί, αλλά και πώς αναχαιτίζεται αυτή η κουλτούρα. Αναχαιτίζεται όταν δεν τσιμπάς. Οταν δεν αφήνεις να σε ορίσουν εκείνοι που σε μισούν.