«Ο Αλέξης Τσίπρας είναι χειρότερος αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης από όσο θα περίμενε κανείς». Τη φράση την ακούω τελευταία όλο και πιο συχνά από έμπειρους πολιτικούς και αποδίδει σε μεγάλο βαθμό τη σημερινή εικόνα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αναμφίβολα ο Αλέξης Τσίπρας τα χρόνια που βρέθηκε στο προσκήνιο έδειξε κάποιες πτυχές του πολιτικού του ταλέντου. Προσαρμοστικότητα, ευελιξία και ικανότητα να κόβει και να ράβει τα πράγματα στα μέτρα του. Ξαφνικά οι λαγοί που κάθε τόσο έβγαζε μέσα από το καπέλο έχουν σταματήσει να βγαίνουν. Το τελευταίο διάστημα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να μεταδώσει καθόλου εύκολα το μήνυμά του. Θα πει κάποιος πως μια πανδημία σαν αυτή που ζούμε, και η οποία συμβαίνει μία φορά στα 100 χρόνια, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνεις πολιτική. Και τι πολιτική να κάνεις; Σωστό κατά μία έννοια. Αρα η κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική του εντός πανδημίας είναι ίσως και λίγο άδικη. Μόνο που το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είχε φανεί από πριν. Από τον Εβρο. Ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε τότε πως δεν πήρε το μήνυμα που του έστειλαν οι πολίτες στις τελευταίες εκλογές και εξακολουθεί να πολιτεύεται περίπου σαν μεγάλο κόμμα, περίπου σαν ριζοσπαστική Αριστερά, περίπου σαν σοσιαλδημοκρατία. Γενικά βρίσκεται στο περίπου. Είναι προφανές πως η αξιωματική αντιπολίτευση αναζητεί ταυτότητα. Δεν ξέρει ούτε η ίδια αυτή τη στιγμή τι είναι. Και όσο την αναζητεί τόσο υποχωρεί στη μάχη του Κέντρου.
Εκεί η Ν.Δ. επικρατεί συνεχώς. Οχι γιατί πήρε στελέχη από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και της πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατίας. Οι πολιτικοί χώροι δεν κερδίζονται έτσι. Δεν κερδίζονται μόνο έτσι. Η Ν.Δ. κατοχυρώνει διαρκώς νέο ζωτικό πολιτικό χώρο γιατί πολιτεύεται με αυτόν τον τρόπο που κερδίζει κοινωνικές ομάδες. Οι ήπιοι τόνοι –πλην παραφωνιών–, η μετριοπάθεια και η προσπάθεια να κρατιέται η πολιτική ζωή της χώρας σε ήρεμα νερά αποτελούν κεντρική επιλογή του Μαξίμου, που φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Η τακτική αυτή αφαιρεί οξυγόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ που αναζητεί τα πατήματά του και μαζί τσακωμούς και σωσίβια. Φάνηκε με την πρόσφατη συναυλία της Πρωτοψάλτη, που της έδωσε μεγαλύτερη αντιπολιτευτική βαρύτητα από όση θα άντεχε. Με αυτή την τακτική δεν θα αντέξει το σχοινί και θα φανεί στο χειροκρότημα.