Για την παγκόσμια συναδέλφωση

Για την παγκόσμια συναδέλφωση

4' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων οργανώνει κάθε χρόνο στην Κωνσταντινούπολη, στο κτίριο της Μεγάλης του Γένους Σχολής, κύκλο διαλέξεων γύρω από ένα θέμα κατά κανόνα γλωσσολογικού ενδιαφέροντος, με τον τίτλο «Διεθνές Θερινό Πανεπιστήμιο».

Ο εφετινός κύκλος, λόγω της πανδημίας, έγινε διαδικτυακώς και είχε το θέμα «Ελληνική γλώσσα, ελληνικός πολιτισμός και ΜΜΕ». Την εκδήλωση χαιρέτισε με ομιλία του ο τέως Πρόεδρος Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος, με τη φιλοσοφική διάθεση που τον διαπνέει αφότου εγκατέλειψε την πολιτική ή, σωστότερα, αφότου η πολιτική τον εγκατέλειψε, υπερέβη το θέμα του και παρουσίασε την πρότασή του για την παγκόσμια ειρήνη και συναδέλφωση, η οποία κατά την άποψή του μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ελληνικής γλώσσας. Αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσουμε τον ιδιότυπο συλλογισμό με τον οποίο ο τέως Πρόεδρος καταλήγει στο συγκεκριμένο συμπέρασμα.

Ξεκινά με τη θέση ότι «η ιστορική εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας αποδεικνύει ότι η σχέση της με τον ελληνικό πολιτισμό ήταν και παραμένει διαλεκτική. Με την έννοια ότι όσο μια γλώσσα είναι σε θέση να εκφράσει και να διατυπώσει, άρα και να αποτυπώσει, μεγάλα νοήματα και να συμβάλει στην αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας και στη στερέωση της “σοφίας” […] τόσο πιο σημαντικός είναι ο πολιτισμός που στηρίζεται σε αυτή». Κατανοητό; Απολύτως – και διόλου πρωτότυπο.

Συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι «η γλώσσα αυτή (σ.σ.: η ελληνική) επιτρέπει τον διάλογο των πολιτισμών». Γιατί; Διότι, εξηγεί, «ο πραγματικός πολιτισμός, ο οποίος από τη φύση του έχει στο επίκεντρό του τον άνθρωπο, σέβεται, δίχως εκπτώσεις και συμβιβασμούς τη διαφορετικότητα του ανθρώπου». Με άλλα λόγια, ο πραγματικός πολιτισμός, κατά τον κ. Παυλόπουλο, είναι αυτός που ονομάζουμε δυτικό πολιτισμό ή πολιτισμό της Δύσης. Διότι ο σεβασμός της διαφορετικότητας και η δημοκρατία προφανώς δεν υφίστανται στο Ισλάμ, όπου τους «διαφορετικούς» τούς κρεμάνε, ούτε στην Κίνα, όπου η δημοκρατία δεν υπάρχει ούτε ως λέξη.

Ακολουθεί ένα άλμα λογικής, καθώς υποστηρίζει ότι «μια τέτοια θεώρηση της γλώσσας και του πολιτισμού, με αφετηρία την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό, αποδεικνύει ότι είναι ακριβώς αυτός ο διάλογος των πολιτισμών που δίνει ηχηρή απάντηση στους ανιστόρητους εκείνους, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι υπάρχει σήμερα δήθεν σύγκρουση μεταξύ πολιτισμών». Μήπως δεν υπήρξε ποτέ η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου ούτε και το ISIS; Ευτυχώς, ο Σάμιουελ Χάντιγκτον έχει προ δωδεκαετίας εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο για να επιστρέψει «εις το μεγάλο Τίποτε» του Καβάφη, ειδάλλως θα τον στενοχωρούσε πολύ ο χαρακτηρισμός του ως ανιστόρητου.

«Δεν υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών», συνεχίζει, «αφού κανένας πραγματικός πολιτισμός δεν μπορεί, από τη φύση του, να συγκρούεται με άλλους, εξίσου πραγματικούς, πολιτισμούς». Πώς νοείται όμως αυτό, όταν ο πραγματικός πολιτισμός έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο, τον σεβασμό της διαφορετικότητας και τη δημοκρατία και γνωρίζουμε ότι ο πολιτισμός με αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι ο δυτικός; Εδώ ο συλλογισμός του μπερδεύεται επικίνδυνα.

«Επομένως», καταλήγει ο τέως Πρόεδρος, «ενδεδειγμένη λύση είναι […] η επιλογή του διαλόγου μεταξύ των πολιτισμών, στον οποίο ο ελληνικός πολιτισμός, με θεμέλιο την ελληνική γλώσσα και τα επιτεύγματά της στον χώρο του πνεύματος, οφείλει και μπορεί, υπό όρους ισοτιμίας προς τους άλλους πολιτισμούς και υπό συνθήκες αμοιβαίου σεβασμού, να διαδραματίσει πολλαπλώς σημαντικό ρόλο στον σύγχρονο κόσμο». Με απλά λόγια, ο σκελετός του συλλογισμού του έχει ως εξής: ο ελληνικός πολιτισμός, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται η ελληνική γλώσσα, διευκολύνει τον διάλογο των πολιτισμών και άρα, για την προαγωγή της παγκόσμιας συναδέλφωσης, καλό θα ήταν να μάθουν όλοι ελληνικά.  

Σπουδαία ιδέα, πραγματικά, αλλά δύσκολη στην πραγματοποίησή της. Με όλο το θάρρος και τον δέοντα σεβασμό, τολμώ να πω ότι το πραγματικό ταλέντο του τέως Προέδρου είναι στην ποίηση. Εκεί είναι η κλίση του, σε αυτή ας επιμείνει. Δεν θα έλεγα, πάντως, ότι η φιλοσοφία του είναι άχρηστη. Προσωπικώς, η μελέτη της χαοτικής σκέψης του με βοηθά να καταλάβω πώς, ως υπερυπουργός το 2008, επέτρεψε στους αναρχικούς να κάψουν και να λεηλατήσουν την Αθήνα… 

Μορφή αξιολόγησης

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας σχετική ανακοίνωση των συνδικαλιστών της ΟΛΜΕ, αντιτίθεται στη βιντεοσκόπηση των μαθημάτων από τους εκπαιδευτικούς, με σκοπό τη διαδικτυακή μετάδοσή τους για εκείνους τους μαθητές που δεν θα προσέλθουν στις τάξεις όταν ανοίξουν τα σχολεία.

Επικαλούνται την παραβίαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για να τεκμηριώσουν την αντίθεσή τους, όμως αντικείμενο της βιντεοσκόπησης, προφανώς, δεν θα είναι οι μαθητές στην τάξη, αλλά ο δάσκαλος που κάνει την παράδοση. Η πρακτική αυτή ακολουθείται σήμερα από κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα, πολύ πριν από την εμφάνιση του κορωνοϊού. (Το Yale, φέρ’ ειπείν, προσφέρει δωρεάν στον κάθε ενδιαφερόμενο ολόκληρους κύκλους μαθημάτων, σε μεγάλη  ποικιλία θεμάτων.) Μπορούμε, μάλιστα, να υποθέσουμε βασίμως ότι, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η συγκεκριμένη πρακτική, προσαρμοζόμενη στις ειδικές συνθήκες κάθε περίπτωσης, θα εξαπλωθεί και σε άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Επομένως, προς τι η αντίδραση των συνδικαλιστών και των προστατών τους;

Η απάντηση είναι ότι η βιντεοσκόπηση προϋποθέτει δουλειά. Διότι ο δάσκαλος ή ο καθηγητής οφείλει να έχει προετοιμαστεί σωστά και να δώσει τον καλύτερο εαυτό του. Δεν θα υπάρχει περιθώριο για αστειάκια, απροσεξίες, μπουρδολογία, χασομέρι ή πολιτική προπαγάνδα· και αυτό σημαίνει περισσότερη δουλειά. Πώς, λοιπόν, να συμφωνήσει με την ιδέα η ΟΛΜΕ, όταν ο σκοπός του συνδικαλισμού στην εκπαίδευση είναι να προστατεύει τους εκπαιδευτικούς από τη δουλειά;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή