Στις 42 ημέρες της καραντίνας αναγκαστήκαμε να μπουσουλήσουμε σε μια πρωτόγνωρη, περιοριστική πραγματικότητα, μέσα στο σχετικά ασφαλές περιβάλλον του κλειστού σπιτιού. Από χθες, με τη μερική επιστροφή στη βαριά τραυματισμένη καθημερινότητα, καλούμαστε να σηκωθούμε στα πόδια μας και να περπατήσουμε σ’ ένα «εκεί έξω» δυσκολότερο και επισφαλέστερο. Μουδιασμένοι, με πολλά ερωτήματα βασανιστικώς αναπάντητα, με την εργασιακή αγωνία επιδεινωμένη, και με ακόμα περισσότερο μειωμένα τα οικονομικά μας αποθέματα, ήδη συρρικνωμένα από την πολυετή κρίση.
Ερωτήματα δεν έχουν μόνον όσοι μακάριοι εμπιστεύονται τους συνωμοσιολόγους, Ελληνες και αλλοδαπούς, και τα εύπεπτα σενάριά τους, βλακώδη μες στην πολλή «εξυπνάδα» τους. Αν σιγουρεύτηκες ότι η πανδημία είναι πλεκτάνη, στημένη από σκοτεινές δυνάμεις, δεν αγωνιάς. Δεν νιώθεις όμως και καμιά ευθύνη απέναντι στους άλλους. Δεν νοιάζεσαι για μάσκες, αποστάσεις κτλ. Είσαι αντικοινωνικός εξ ιδεοληψίας.
Ολοι οι υπόλοιποι, όμως, δεν μπορεί παρά να είμαστε μουδιασμένοι. Οι αιτίες πολλές. Κατ’ αρχάς, επειδή δεν νοείται κοινωνική και οικονομική επανεκκίνηση με πάρα πολλά επαγγέλματα να παραμένουν σε καθεστώς αποκλεισμού και με χιλιάδες εργαζομένους (όπως όσοι απασχολούνται στον χώρο του θεάματος και του ακροάματος) να μην έχουν διακρίνει μέχρι στιγμής ένα σοβαρό νεύμα συμπάθειας από την πολιτεία. Δεν μπορεί να είναι αδιάφορο το γεγονός ότι στην πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, ο πρωθυπουργός χρειάστηκε την τριτολογία του για να θυμηθεί τον «πολιτισμό», όπως κατά πατροπαράδοτη σύμβαση τον αποκαλούμε, και για τον οποίο κατά τα λοιπά καυχιόμαστε, χαρακτηρίζοντάς τον «βαριά βιομηχανία μας».
Μούδιασμα προκαλούν επίσης οι αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες ειδήσεις που εξακολουθούν να έρχονται από την επιστημονική επικράτεια. Κορυφαίοι λοιμωξιολόγοι και επιδημιολόγοι, ανάμεσά τους και Ελληνες, διαφωνούν σε κρίσιμα ζητήματα: τεστ, μάσκες, άνοιγμα των σχολείων, αξία των προτεινόμενων φαρμάκων, χρόνος του νέου κύματος της πανδημίας. Αυτό αποτυπώνεται στη διαφορετική στρατηγική εξόδου που υιοθετεί κάθε χώρα, αλλά και στην ταχεία αναδίπλωση των πιο βιαστικών, λ.χ. της Γερμανίας. Σ’ εμάς εδώ, η ταλάντευση για κάποια θέματα ανάμεσα στην εντολή, την «αυστηρή σύσταση» και την «ισχυρή σύσταση» δείχνει πόσο δύσκολο είναι να περπατήσουμε σταθερά σε καθαρό δρόμο. Ωστε να «κερδίσουμε πίσω την καθημερινότητά μας», όπως λέει το ανελλήνιστο θαρρώ και διορθωτέο σλόγκαν της νέας κυβερνητικής καμπάνιας.