Είναι πολλή η ανασφάλεια για να περάσει ανεκμετάλλευτη. Είναι πολλή η δικαιολογημένη αμφιβολία των γονέων για το άνοιγμα των σχολείων – όχι μόνο στην Ελλάδα. Το θέμα είναι παντού εστία αντιπαράθεσης. Οι απαντήσεις των κυβερνήσεων είναι όσες και οι κυβερνήσεις.
Οι ίδιοι οι επιστήμονες –ακόμη και αυτοί που τάσσονται διστακτικά υπέρ του ανοίγματος– δεν κρύβουν τις επιφυλάξεις τους. Ο μόνος βέβαιος ότι πρόκειται σίγουρα για επικίνδυνο πείραμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο αντίλογος θα μπορούσε να είναι ότι, αφού υπάρχει έστω και ελάχιστο ρίσκο, καλύτερα να μην το αναλάβουμε· καλύτερα να παραμείνουν τα σχολεία κλειστά. Είναι ένας αντίλογος που προσπερνά τη στάθμιση του ρίσκου με τα οφέλη – με το κέρδος από την επανεκκίνηση της εκπαίδευσης, τώρα που η πανδημία βρίσκεται σε ύφεση.
Η αντιπολίτευση δεν δοκιμάζει καν να κάνει αυτή τη στάθμιση. Η ανασφάλεια υποδαυλίζεται και χρησιμοποιείται ως περιτύλιγμα για να καμουφλαριστεί η ατζέντα των συνδικαλιστών. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τον τομεάρχη Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ: από το ποσοτικό επιχείρημα («γιατί να ανοίξουν μόνο για δύο εβδομάδες;») πέρασε στη δαιμονοποίηση της τηλεσυμμετοχής των μαθητών που θα επιλέξουν να μείνουν σπίτι. Συσκευάζει και ανασυσκευάζει έτσι τη μισο-δηλωμένη πρόθεση των συνδικαλιστών να μην μπουν τώρα στη βάσανο της επιστροφής στην αίθουσα.
Η τηλεκπαίδευση καταγγέλλεται από τον Νίκο Φίλη και το κόμμα του ως παραβίαση προσωπικών δεδομένων. «Δεν είναι δυνατόν», λέει, «πράγματα που ακούγονται και συμβαίνουν μες την τάξη, να γίνουν κτήμα της “γειτονιάς”». Και τόσον καιρό, στην καραντίνα, που οι τάξεις ήταν μόνο ψηφιακές; Δεν υπήρχαν ωτακουστές; Δεν κινδύνευε η νωπή επινόηση της μυστικότητας της διδασκαλίας;
Πέρα από τον χοντρό λουδιτισμό αυτής της πρόφασης, η εκπαίδευση αναδεικνύεται και πάλι ως το πεδίο όπου οι γραμμές είναι περισσότερο ξεκάθαρες· όπου εκδηλώνονται πιο ανοιχτά οι δυνάμεις του νέου συντηρητισμού. Πρόκειται για συντηρητισμό υπεράσπισης της ακινησίας, που διαπερνά όλα τα κόμματα. Διαπερνά και τη ΔΑΚΕ καθηγητών, που αυτοχαρακτηρίζεται εναργέστατα με το χθεσινό της «κατηγορώ» κατά της αξιολόγησης.
Οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι πολιτικές. Είναι πρωτίστως ενδοεκπαιδευτικές. Είναι οι γραμμές που υποδεικνύει η κυβερνητική ομολογία ότι η τηλεκπαίδευση δεν λειτούργησε παντού στο ίδιο επίπεδο. Η ίδια η κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα η ποιότητα των υπηρεσιών επαφίεται στον πατριωτισμό του δασκάλου και κυμαίνεται ανάλογα με την προσωπική του διάθεση.
Ο κορωνοϊός ήταν και εδώ καταλύτης. Εξαιτίας του ιού, φάνηκε ότι οι λειτουργοί του ΕΣΥ είναι καλύτεροι από το σύστημα που υπηρετούν. Το ίδιο ισχύει και στην εκπαίδευση. Υπάρχουν εκπαιδευτικοί έτοιμοι να υπηρετήσουν ένα άλλο σχολείο.