Ουδόλως ενδιαφέρει αν το ΚΚΕ παραστεί στην ανάρτηση της αναθηματικής πλάκας για τα θύματα της δολοφονίας της Marfin. Ούτως ή άλλως, το ιστορικό κόμμα πολιτεύεται πάντα μόνο του και ελάχιστα, αν όχι καθόλου, επηρεάζει τη ζωή μας. Θυμίζει περισσότερο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Ιστορίας. Ενδιαφέρει όμως η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι πριν από έναν χρόνο περίπου, το κόμμα αυτό κυβερνούσε τη χώρα εκμεταλλευόμενο, εκτός των άλλων, την επιδημία της βίας που οδήγησε στο ειδεχθές έγκλημα. Και χθες ακόμη, καταγγέλλοντας αντανακλαστικά την κυβέρνηση για την απότιση φόρου τιμής στα θύματα της τρομοκρατίας, σημείωσε ότι αυτή εντάσσεται στην προσπάθεια απαξίωσης των λαϊκών αγώνων. Των αγώνων του «τότε», όπως και του «τώρα».
Και αν διαχωρίζει τη θέση του από τους δολοφόνους – αγωνιστές του «τότε», δηλώνοντας πως θα καταθέσει στεφάνι στον τόπο του εγκλήματος, εξακολουθεί να αγνοεί το περιβάλλον μέσα στο οποίο έδρασαν. Δεν ήταν νύχτα σε κάποια ερημιά. Ηταν μέρα μεσημέρι, στο κέντρο της πρωτεύουσας, εν μέσω πλήθους. Ηταν στη διάρκεια μιας από τις διαδηλώσεις που τον καιρό εκείνο κατέληγαν σε πλειστηριασμό βίας και μίσους. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρείχε προστασία στους μηχανισμούς παραγωγής βίας και με τη ρητορική του δικαίωνε το ψυχικό τους έρεισμα, το μίσος. Ακόμη και αν παραδεχθώ ότι δεν καθοδήγησε τους δράστες –αν και η βλακεία και οι γκάφες δεν είναι πρώτη φορά που αποδεικνύονται δολοφονικές–, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ ότι οι διαδηλωτές που εμπόδιζαν την πυροσβεστική και φώναζαν «αφήστε τους να καούνε», δεν ήταν επηρεασμένοι από τη ρητορική μίσους της αντιπολίτευσης του «τότε». Γνωρίζοντας ότι κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για τον φόνο, συμμετέχουν σε αυτόν εκ του ασφαλούς. Ειλικρινά το λέω. Πολύ θα ήθελα να ακούσω κάποιον από αυτούς να ομολογεί πως ήταν παρών ή παρούσα και να μας πει πώς αισθάνεται σήμερα, μετά από όλα αυτά. Αυτά όμως συμβαίνουν στον κόσμο του Ντοστογέφσκι.
Στον δικό μας κόσμο, αντιθέτως, η ψυχή είναι ρηχή και ο άνθρωπος προβλέψιμος. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα απέχει από το μνημόσυνο των νεκρών της Marfin. Ο πεισματάρης παλίμπαις θέλει να παίξει μόνος του. Του φτάνει ένας ακάλυπτος, μια μπασκέτα και μια μπάλα για να βάζει τρίποντα όλα δικά του και να τα χαίρεται. Η συμμετοχή του στο μνημόσυνο των νεκρών, μνημόσυνο της Δημοκρατίας, θα σηματοδοτούσε την επιθυμία του να ρυθμίσει τα χρέη που έχει συνάψει με την ελληνική κοινωνία.
Χρωστάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Χρωστάει πολλά περισσότερα από όσα ξόδεψε στην τετραετία που κυβέρνησε. Χρωστάει, ανάμεσα στα άλλα, και το μίσος που οδήγησε στο έγκλημα της Marfin. Χρέος πολιτικό, που του δόθηκε η ευκαιρία να το εξοφλήσει, έστω να το ρυθμίσει. Ομως, για μια ακόμη φορά, πρόταξε το τίποτε της «τσογλανοπαρέας», που λέει και ο Σαββόπουλος.