Η πλατεία επιστρέφει ως βόμβα

Η πλατεία επιστρέφει ως βόμβα

4' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν είμαι βέβαια ο μόνος που έχει την εντύπωση ότι η πλατεία –με την απεχθή πολιτική έννοια που απέκτησε ο όρος τα τελευταία χρόνια– μας επισκέπτεται ξανά. Η μόδα των υπαίθριων πάρτι με μπίρες και ο δήθεν αντιστασιακός χαρακτήρας που παίρνουν σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στην Αγία Παρασκευή και αλλού, επιτρέπουν αυτό το δυσάρεστο προαίσθημα. Φαίνεται ότι η επιθυμία του κόσμου και κυρίως των νέων για ελευθερία κινήσεων μετά τους περιορισμούς της καραντίνας (χρησιμοποιώ σκοπίμως τους όρους του συρμού), γίνεται για ορισμένους όχημα «πολιτικού» ακτιβισμού.

Στην περίπτωση που μας απασχολεί με τα διάφορα κρούσματα ανά την επικράτεια, η πλατεία δεν είναι η πλατφόρμα της οχλοκρατίας που στρέφεται κατά της δημοκρατικής νομιμότητας, όπως ήταν το Σύνταγμα. Τώρα, η πλατεία με το υπαίθριο πάρτι των δήθεν αντιστασιακών είναι το ακριβές αντίστοιχο μιας βόμβας με γκαζάκια. Με τη μεγάλη διαφορά, όμως, ότι αυτή η βόμβα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να σκοτώσει από τις άλλες, που συνήθως καταστρέφουν αυτοκίνητα και εισόδους κτιρίων. Η ευκολία και η ταχύτητα μετάδοσης του κορωνοϊού εγγυώνται τη δραστικότητα της βόμβας.

Παρέχει επίσης το μέγιστο πλεονέκτημα σε όποιον τη χρησιμοποιεί ότι η κατασκευή της είναι πανεύκολη! Είναι παιχνιδάκι – για την ακρίβεια, είναι πάρτι. Τα συστατικά της βόμβας είναι μπίρες από το περίπτερο, μπούγιο, χαβαλές, ενδεχομένως και ένα νεφελώδες ιδεολογικό πρόσχημα με οσμή μπακαλιάρου. Αρκεί ένα δίκτυο ομοϊδεατών και των γνωριμιών τους, το κατάλληλο σπινάρισμα μέσω των social media και η βόμβα έγινε. Μετά κάνει τη δουλειά μόνη της, μέσω του συγχρωτισμού στο πάρτι.

Να προσθέσω εδώ και το άλλο πλεονέκτημα, ότι όσο επικίνδυνη είναι η υγειονομική βόμβα για τις επιπτώσεις της στην ανθρώπινη ζωή τόσο ασφαλής είναι για τον χρήστη της. Διότι αυτός δεν χρειάζεται να εκτεθεί στον κίνδυνο της κατοχής εκρηκτικών ούτε να διακινδυνεύσει δρώντας μυστικά μέσα στη νύχτα (που μπορεί και να αρπάξει κανένα άσχημο κρύωμα και να του βγει σε πνευμονία). Με την υγειονομική βόμβα του υπαίθριου πάρτι δεν χρειάζεται καν να κινδυνεύσει ο ίδιος. Καλύπτεται πίσω από την ελευθερία, τις ορμές της νιότης και την άνοιξη.

Το ζοφερότερο που μπορώ να φανταστώ για την υγειονομική βόμβα του υπαίθριου πάρτι είναι ότι, εφόσον δεν ελεγχθεί το φαινόμενο και γίνει μόδα από παρασυρμένους και επιπόλαιους μιμητές, τότε στα πλεονεκτήματά της μπορούμε να περιλάβουμε και το ότι αναπαράγεται μόνη της. Διότι παρέες νέων, ενθαρρυμένοι ενδεχομένως από την ελευθεριότητα και τη γοητεία της, θα αρχίσουν να δρουν με ανάλογο τρόπο αυτόνομα και τότε θα είναι αμφίβολο πώς θα μπορεί κανείς να ελέγξει μια τέτοια κατάσταση, είτε διαχειριστικά είτε πολιτικά.

Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, το ρίσκο είναι μεγάλο, διότι η χώρα έχει μπει προσεκτικά σε περίοδο μετάβασης προς ένα σύστημα επαναλειτουργίας με νέους κανόνες, που πρέπει να εφαρμοσθούν και –το δυσκολότερο– να αφομοιωθούν, εφόσον θέλουμε να πετύχουμε και σε αυτή τη φάση. Αυτό το εγχείρημα δεν είναι όσο εύκολο ήταν το λεγόμενο lockdown.

Μπορεί η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κυβέρνησης και κοινής γνώμης να παραμένει ισχυρή, τώρα όμως η προσαρμογή του κόσμου δεν είναι το ίδιο απλή: καλούμεθα να εκτελέσουμε μια περίπλοκη κοινωνική χορογραφία και αυτό χρειάζεται υπομονή. Επιπλέον, οι ειδικοί ανακαλύπτουν τον δρόμο προς τα έξω καθώς προχωρούμε. Δεν υπάρχει γνωστό και δοκιμασμένο σχέδιο που λειτουργεί για όλους και εσύ απλώς το ακολουθείς. Δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει, άλλωστε, διότι η οικονομία κάθε χώρας και οι ανάγκες της είναι διαφορετικές.

Καταλαβαίνω ότι αυτό που θα πω δεν είναι ευχάριστο και ενδεχομένως να το υπαγορεύουν μέχρις ενός βαθμού και οι νευρώσεις μου. Εχω την εντύπωση, όμως, ότι αυτός ο υπόκοσμος των κοινωνιοπαθών τον οποίο ονομάζουμε «αναρχία» και, ως γνωστόν, επιδιώκει με τυφλή μοχθηρότητα την καταστροφή για την καταστροφή, έχει στα χέρια του ένα βιολογικό όπλο.

Τα νέα του ΓΑΠ

Εκπροσωπώντας το ΚΙΝΑΛ, το ΚΙΔΗΣΟ, τη Σοσιαλιστική Διεθνή* και, βεβαίως, τον εαυτό του, ο Γιώργος Παπανδρέου συμμετείχε (διαδικτυακά) σε συνεδρίαση του Δικτύου Λύσεων των Ηνωμένων Εθνών για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη. Μην τρομάζετε που το ακούτε – και μόνο η συνύπαρξη των εννοιών «λύση» και «Ηνωμένα Εθνη» στον ίδιο τίτλο αρκούν για να καταλάβει ο καθένας το μάταιον του πράγματος. (Το ότι μετέχει και ο Γιώργος, απλώς το αποτελειώνει…)

Εν πάση περιπτώσει, εκεί ο ΓΑΠ συνόψισε τη θέση του επί του ζητήματος ως εξής: «Στόχος μας, να χτυπηθεί η ανισότητα και να εγγυηθούμε ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας που θα διασφαλίζει την υγεία, την εκπαίδευση, την προστασία του εισοδήματος, τη συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων, τη συμμετοχική δημοκρατία και την πρόσβαση στην τεχνολογία. Μια νέα, ολιστική αφήγηση που θα ενσωματώνει όλες αυτές τις προοδευτικές αξίες και τα ζητούμενα μέσα σε μια νέα παγκόσμια Πράσινη Συμφωνία». Και διερωτώμαι κατόπιν αυτού, γιατί δεν ενώνει δυνάμεις με τον Πέτρο Κόκκαλη, που κινείται στο ίδιο πνεύμα; Οι δυο τους μαζί θα φτιάξουν μια δεξαμενή σκέψης, ένα «think tank» αχτύπητο! Οποιος μπαίνει μέσα θα πνίγεται…

* Ο Γιώργος, το καμάρι μας, να ξέρετε, είναι αδιαλείπτως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς από το 2006. Πώς τα έχει καταφέρει; Είναι απλό, δεν χρειάζονται πρόεδρο – δεν υπάρχουν. Οπότε πού θα βρουν καλύτερο και πιο ωραίο;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή