«Πήγε να μου πάρει το μαχαίρι, έχασε την ισορροπία του και έπεσε πάνω σε αυτό». Αυτά φέρεται να είπε, μεταξύ των άλλων, στους αστυνομικούς η σύντροφος μέλους του «Ρουβίκωνα». Ο τσακωμός του ζευγαριού είχε μοιραία κατάληξη.
Συγγενείς της γυναίκας έκαναν λόγο «για επεισόδιο ενδοοικογενειακής βίας»: ο 39χρονος Λεωνίδας, ισχυρίστηκαν, επιτέθηκε εναντίον της συντρόφου του και αφού την ξυλοκόπησε, την τραυμάτισε με μαχαίρι στο πόδι. Εκείνη μετά τον ψέκασε με σπρέι πιπεριού στο πρόσωπο και του άρπαξε το μαχαίρι. Ζαλισμένος όπως ήταν εκείνος, έχασε την ισορροπία του και καρφώθηκε πάνω στο μαχαίρι που κρατούσε εκείνη.
Παρά τη βαρύτητα του τραύματος, παρέμειναν στο σπίτι τους(!). Εκείνη ισχυρίζεται ότι η ίδια φρόντισε το τραύμα, όμως εκείνος «έφτυνε αίμα». Οταν πήγαν στον «Ευαγγελισμό» ήταν πια αργά.
Μπορεί να μην εκπλήσσει κανέναν αυτή η έξαρση βίας από ένα μέλος της γνωστής αντιεξουσιαστικής οργάνωσης, όπως ίσως να μην εκπλήσσει και η τόσο φυσική, κατά τα φαινόμενα, άνεση και της συντρόφου του στο να χρησιμοποιήσει βία. Και μπορεί κάποιοι να γελούν με τη γραφικότητα στον τρόπο ζωής ενός ζευγαριού που κινείται στο περιθώριο όπως το ψάρι κάτω από την επιφάνεια του νερού, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με τον θάνατο ενός ανθρώπου.
Δεν στέκομαι στο αν είναι φθηνή δικαιολογία εκ μέρους της γυναίκας ο ισχυρισμός ότι ο σύντροφός της καρφώθηκε μόνος του πάνω στο μαχαίρι (αυτά θα τα λύσουν οι δικηγόροι), αλλά σε αυτή τη διαφαινόμενη παθολογική ροπή προς μια βία ακραία. Ή αλλιώς, τι γίνεται όταν η βία γίνεται τρόπος ζωής και, βέβαια, πολιτική κοσμοθεωρία.
Στο πλαίσιο αυτό, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχετική ανακοίνωση της οργάνωσης. «Ο Λεωνίδας», αναφέρεται εκεί, «συμμετείχε στον Ρουβίκωνα, στο Κ* Βοξ, στο Δίστομο. Ηταν και μέλος της αντιφασιστικής ορίτζιναλ. Συμμετείχε ενεργά κάνοντας βάρδιες, πετώντας τρικάκια, κρατώντας βαριοπούλα, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο “για τον δικέφαλο” όπως έλεγες. Ηταν από τους πρωτοστάτες στις κινήσεις ενάντια στις μαφίες ναρκωτικών, όντας διατεθειμένος να βάλει μπροστά ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Γιατί όπως έλεγες για να “κερδίσουμε σύντροφοι πρέπει να βγούμε μπροστά. Αν θέλει θυσίες ο αγώνας, σκεφτείτε πόσες θυσίες χρειάζονται για να κερδίσεις”».
Φαίνεται πως η ΑΕΚ έχασε έναν οπαδό της. Αν κατάλαβα καλά. Αυτή η μεταπήδηση από το τρίτο στο δεύτερο ενικό προκαλεί μια κάποια σύγχυση (γενικά, είναι λίγο σα να γράφτηκε από μεθυσμένο το κείμενο), περισσότερο όμως, αυτό που σοκάρει είναι η απόλυτα φυσική, σαφής μείξη πολιτικού ακτιβισμού και ποδοσφαιρικού οπαδισμού. Στην ανακοίνωση δείχνουν να είναι ένα και το αυτό.
Αυτό το τελευταίο όμως δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Ρουβίκωνα και των συν αυτώ. Ούτε είναι κάτι που προέκυψε τώρα, ίσα ίσα. Η ταύτιση ποδοσφαιρόφιλου οπαδού και αγωνιστή είναι ένα πολύ ανησυχητικό κοινωνικό φαινόμενο, διαχυμένο πολύ πέρα από το λούμπεν περιθώριο που παίζει με μαχαίρια.