Υπήρχαν στιγμές που ο Νίκος Χαρδαλιάς έδινε την εντύπωση ότι δεν ήλεγχε απολύτως τα εκφραστικά του μέσα. Ο τηλεθεατής δεν ήταν ποτέ βέβαιος αν η δόση αυστηρότητας ήταν επιβεβλημένη ή σκοπίμως αλατισμένη, για να φοβίσει. Οσο όμως στα σοβαρά και αν έπαιρνε κανείς τον Χαρδαλιά, δύσκολα θα τρόμαζε. Δύσκολα θα του καταλόγιζε ότι σκοπεύει να «δαιμονοποιήσει τον δημόσιο χώρο».
Σύμφωνα με τον Νάσο Ηλιόπουλο, τον επικεφαλής της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, αυτή ακριβώς είναι η σκοτεινή μεθόδευση της κυβέρνησης: να «καταστείλει» την ελεύθερη πρόσβαση σε πάρκα και πλατείες. Αυτός δεν είναι ο προσωπικός προβληματισμός ενός περιφερειακού στελέχους. Είναι η άποψη του κόμματος.
Τη διατύπωσε και ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, εμπλουτίζοντάς τη με ψυχοπολιτική ανάλυση. Η κυβέρνηση, είπε ο Χαρίτσης, φταίει για τον συγχρωτισμό στις πλατείες, γιατί έδωσε το λάθος μήνυμα με το άνοιγμα των σχολείων. Τα σχολεία παρουσιάζονται, σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, σαν ο προθάλαμος του υπαίθριου κοκτεϊλάδικου.
Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να προσδώσει πολιτικό περιεχόμενο σε ένα –δικαιολογημένο μετά την καραντίνα– ξέσπασμα χαβαλέ είναι ενδεικτικό της στροφής του κόμματος: Μετά ένα ψυχρό διάλειμμα –όπου η σιωπή ήταν μάλλον σάστισμα ενώπιον της πρωτοφανούς απειλής, παρά συνειδητή συναίνεση–, ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται την ανάγκη να κάνει πολωτική αντιπολίτευση σε όλα. Ακόμη και στα μέτρα για τη δημόσια υγεία.
Μια φευγαλέα ματιά στις δημοσκοπήσεις θα αρκούσε για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η τακτική –να εμφανίζεσαι ως υπερασπιστής των λίγων που αψηφούν «για πλάκα» τα μέτρα και όχι με τους πολλούς που τα τηρούν– είναι μάλλον αυτοκτονική.
Εξίσου μειοψηφική φαίνεται και η επαμφοτερίζουσα στάση του κόμματος στο θέμα της Marfin – για να μην μιλήσει κανείς για την υποτροπή της αντισυστημικής ρητορικής περί «ολοκληρωτισμού» και φίμωσης από τα ΜΜΕ.
Προσπαθώντας να ξυπνήσει από τον πανδημικό της λήθαργο, η αξιωματική αντιπολίτευση δίνει την εντύπωση ότι ολισθαίνει προς το περιθώριο.
Αυτή η μετατόπιση –ας την πούμε «ριζοσπαστικοποίηση»– θα αποκτήσει νόημα μόνον εάν επαναληφθεί μια καταστροφή σαν εκείνη που έφερε πριν από δέκα χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται ξανά κόμμα χρεοκοπημένης δημοκρατίας, περιμένοντας να έρθει μια χρεοκοπία και να τον σηκώσει.
Αν η κρίση χτυπήσει πάλι κάποιο κοίτασμα αγανάκτησης –αν το σενάριο της ταχείας οικονομικής ανάνηψης το 2021 διαψευσθεί–, μπορεί και να τους βγει. Αλλιώς, κινδυνεύουν να καθηλωθούν στο περιθώριο και να απομείνουν καρικατούρα του παλιού εαυτού τους. Από κόμμα τής κάτω, κόμμα τής «άσπρο πάτο» πλατείας.