Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε όλοι μαζί στην εφημερίδα –εδώ και αρκετές εβδομάδες– ο Γιάννης μας είχε δώσει το κινητό του για να δούμε τον μικρό του γιο σε φωτογραφία. Μασουλούσαμε όλοι από το κέικ που κερνούσε η Αιμιλία το τμήμα. Είχα σκύψει πάνω από τον Χρήστο για να του πω ένα αστείο και είχαμε γελάσει. Η Τάνια με είχε φωνάξει στο γραφείο της για να λύσουμε ένα μυστήριο με μια γραμματοσειρά. Είχα ανερυθρίαστα ακουμπήσει το πληκτρολόγιο και το ποντίκι της. Αργά το μεσημέρι είχαμε ανεβεί στο εστιατόριο να φάμε όλοι μαζί παρέα.
«Ελα, χωράς» είπαμε σε αυτόν που πήγε να κάτσει σε άλλο διπλανό τραπέζι και κάναμε ένα «τσικ» πιο κοντά ο ένας στον άλλο για να αποδεσμεύσουμε χώρο. Αλλωστε, όλοι οι καλοί χωράνε.
Τις άγιες εκείνες ημέρες, για να φτάσουμε στο γραφείο παίρναμε κανονικά το ασανσέρ, πατούσαμε το κουμπί του 4ου ορόφου, ανοιγοκλείναμε τις πόρτες χωρίς αιδώ, σηκώναμε τα τηλέφωνα των συναδέλφων όταν χτυπούσαν επίμονα και φυσικά «κλέβαμε» όλοι καραμέλες από το γραφείο του κυρίου Κώστα.
Those were the days my friend. Ή όπως έγραφε και ο Λέσλι Πόουλς Χάρτλι στον «Μεσάζοντα», το παρελθόν είναι σαν ξένη χώρα, κάνουν τα πράγματα διαφορετικά εκεί.
Αυτές τις ημέρες θα ξαναβρεθούμε στο γραφείο μετά τους δύο και πλέον μήνες που συντάραξαν τον κόσμο, τον κόσμο τον μικρό, τον δικό μας, και τον μεγάλο. Πώς θα είναι; Κάποια κόλπα τα έχουμε μάθει, πώς να ανοίγουμε τις πόρτες με την πλάτη, σαν αξιωματικοί του τμήματος Ηθών, ή πώς να βγαίνουμε από την τουαλέτα μετά το πλύσιμο των χεριών με τους πήχεις ψηλά σαν να μπαίνουμε σε χειρουργείο.
Ομως, σε περιβάλλον εργασίας ο νέος χορός που πρέπει να μάθουμε δεν είναι μοναχικός, είναι ομαδικός. Εχει πολλά ακόμα βήματα και απαιτεί τέλειο συντονισμό και συγχρονισμό.
Θα χορέψουμε ή θα μπουρδουκλωθούμε; Τι είδους στενή συνεργασία γίνεται από απόσταση ασφαλείας; Πώς θα καταφέρουμε να περιφρουρήσουμε ο καθένας τη νησίδα του γραφείου του; Και πώς επιτυγχάνεται η ανέπαφη συνδιαλλαγή;
Ομως, μπήκαμε στον χορό και θα τον χορέψουμε. This is my dance space, this is your dance space, όπως έλεγε και ο αγαπημένος Πάτρικ Σουέιζι. «Δεν μπαίνω στον δικό σου, δεν μπαίνεις στον δικό μου». Κι αυτό είναι υπόσχεση.