Χρόνο το χρόνο, το πήραμε απόφαση: Το «πόθεν έσχες» ως τίτλος της τελετουργίας που υποτίθεται ότι πραγματώνει το κέλευσμα «λόγον διδόναι», είναι παραπλανητικά γενναιόδωρος. Για κανένα «πόθεν» κανενός πολιτικού προσώπου δεν δόθηκαν ποτέ πληροφορίες. Η συστηματική κρυψίνοια εξωθεί πολλούς σε υποθέσεις: κληρονομιές, προίκες, κέρδη από τυχερά παιχνίδια, ανακάλυψη του θησαυρού του Χουρσίτ πασά ή του Κιαμήλ μπέη κτλ. Η φαντασία απέναντι στην εξουσία.
Μολονότι βουλευτές, ευρωβουλευτές και λοιποί δείχνουν να μην το κατανοούν, η εξόφθαλμα διαβλητή παράσταση διαφάνειας εκθέτει τη δημοκρατία στους φαιόμυαλους εχθρούς της. Τους δίνει το δικαίωμα να ανανεώνουν το πάθος τους για τον «λοχία που μας χρειάζεται» και πλέον να το πρωτοσελιδίζουν ανενδοίαστα. Τους επιτρέπει να ουρλιάζουν. Τα ουρλιαχτά τους όμως επιτρέπουν στους πολιτικούς να οχυρώνονται πίσω από το βολικό φάντασμα του λαϊκισμού. Να ψέγουν σαν λαϊκιστικό κάθε έλεγχο των οικονομικών πεπραγμένων τους. Οι αναιδέστεροι μάλιστα ανάμεσά τους αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, εμφανιζόμενοι σαν κριτές και αδικούμενοι, παρότι κρινόμενοι και αδικούντες.
Κάποια στιγμή λοιπόν πρέπει να το πάρει απόφαση και η Βουλή ότι οφείλει να αυτοπροστατευτεί. Για να προστατέψει τη δημοκρατία, όχι τα περιστασιακά μέλη της. Δημοσιοποιώντας «πόθεν έσχες» χωρίς τον έλεγχο από ορκωτούς λογιστές, και χωρίς έγνοια για την ιχνηλάτηση, το «πόθεν», είναι σαν να λέει ότι αδιαφορεί για τις ενστάσεις που διατυπώνονται χρόνια τώρα αλλά και για όλες τις μελλοντικές: «Θα πείτε, θα πείτε, θα κουραστείτε, ε, θ’ αλλάξετε θέμα».
Προφανώς και θ’ αλλάξουμε θέμα. Αλλά οι στενάχωρες απορίες θα παραμένουν: Αραγε, ποιοι πολιτικοί θεωρούνται επιτυχημένοι οικονομικά; Μήπως όσοι έχουν εδώ τη μισή τους καρδιά, τη φλύαρα πατριδοκαπηλική, και την άλλη μισή, μαζί με τις καταθέσεις τους, στο εξωτερικό; Κι από κοντά όσοι καταφέρνουν να συνάψουν τα ογκωδέστερα δάνεια; Οταν όμως υπουργεύει κανείς χρωστώντας εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, πόση ψυχή τού δεσμεύει η αγωνία της αποπληρωμής; Αν τον καίει το πρόβλημά του, είναι καλό για το σπίτι του αλλά κακό για την πατρίδα, που την υπηρετεί αγχωμένος. Αν δεν τον απασχολεί καθόλου, είναι και πάλι καλό για το σπίτι του, αφού κάτι θα ξέρει, κάπου θα βασίζει τη σιγουριά του ότι τα δάνειά του δεν θα κοκκινίσουν ποτέ, χάρη στον αέρα ή τον θώκο του. Μόνο που η σιγουριά του αυτή είναι –και πάλι– κακό πράγμα για την πατρίδα. Και τη δημοκρατία.