Για μία ακόμη φορά εκτυλίσσεται σίριαλ ανάμεσα στους συνδικαλιστές της εκπαίδευσης και στο υπουργείο Παιδείας, με υπολανθάνον διακύβευμα την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Το υπουργείο υποστηρίζει ότι η ρύθμιση για ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων από την τάξη στα σπίτια των μαθητών είναι νόμιμη και απαραίτητη για όσους θα απουσιάσουν από το σχολείο. Και προσθέτει ότι θα επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις έκτακτες όπως η πανδημία.
Οι συνδικαλιστές και μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών θεωρούν τη ζωντανή αναμετάδοση παράνομη, καθώς θέτει σε κίνδυνο τα προσωπικά δεδομένα των μαθητών και εκπαιδευτικών, και παιδαγωγικά ανάρμοστη. Παράλληλα, εκτιμούν ότι το υπουργείο Παιδείας προετοιμάζει το έδαφος για την επόμενη σχολική χρονιά, εάν χρειαστεί η λήψη μέτρων λόγω έξαρσης των κρουσμάτων.
Βέβαια, πολλοί αντιτείνουν ότι οι αντιδράσεις προκαλούνται γιατί η ζωντανή μετάδοση μπορεί να εκθέσει τους εκπαιδευτικούς σε σχόλια από γονείς, και τις συνδέουν με την αξιολόγηση της γνώσης του αντικειμένου από κάθε εκπαιδευτικό. Αλλωστε, η αξιολόγηση είναι ιδιαίτερα βεβαρημένη έννοια σε μία κρατική δομή όπως η ελληνική, που βασίζεται ευρύτερα στην πελατοκρατία και την ήσσονα προσπάθεια.
Σε μία ακόμη περίπτωση, πάντως, ο φόβος και η έλλειψη εμπιστοσύνης, ως στοιχεία που διακρίνουν τη σχέση των εκπαιδευτικών με την ηγεσία του υπουργείου είναι έντονα. Ξεκάθαρο είναι και το έλλειμμα θεσμικού διαλόγου για επιλογή της προσφορότερης λύσης. Ουσιαστικά, ο διάλογος με τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα συνδικάτα είναι μονόλογος και γίνεται όχι για να βρεθεί λύση σε ένα πρόβλημα, αλλά για αναζητηθεί ένα πρόβλημα σε κάθε προτεινόμενη λύση. Ενδεικτικά, τα παιδιά έχουν χάσει σχεδόν επτά εβδομάδες μαθημάτων, αλλά μόνο από το σχολείο, καθώς οι ξένες γλώσσες και τα άλλα φροντιστηριακά μαθήματα συνεχίζονται κανονικότατα εξ αποστάσεως. Οι συνδικαλιστές όμως και στην επαναλειτουργία των σχολείων ήταν αρνητικοί αλλά και στην παράταση του σχολικού έτους… Ετσι, η κατάσταση είναι διαλυτική, και καταλήγει –ενόψει της ανάγκης για αντιμετώπιση κάθε προβλήματος– στην επιβολή των μέτρων εκ μέρους της κυβέρνησης. Αλυσίδα που στο τέλος, ανατροφοδοτεί τον φόβο των πολιτών και τους μονολόγους των θεσμικών παραγόντων.
Οι διελκυστίνδες δεν συμβάλλουν σε λύσεις, που να αντιμετωπίζουν όλες τις πτυχές των θεμάτων. Αντιθέτως, πολώνουν το πλαίσιο, ενισχύουν τις κραυγές, επιτρέπουν τη δημαγωγία.