Η ανάπλαση της Ομόνοιας ανακοινώθηκε αφότου είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Η πλατεία, έλεγαν, ήταν ο μεγάλος δημαρχιακός ακτιβισμός. Το έλεγαν γιατί δεν είχαν φανταστεί ότι θα μπορούσε το μισό κέντρο να πεζοδρομηθεί μέσα σε έναν μήνα.
Η διαρκής βιασύνη του Μπακογιάννη –η εικαζόμενη αγωνία του να αποσείσει τους θυρεούς, υπεραποδίδοντας– δεν θα αρκούσε πάντως από μόνη της για να προωθηθεί το σχέδιο. Δεν θα αρκούσε για να αποσπάσει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης στο δημοτικό συμβούλιο. Χρειάστηκε και ο αόρατος σύμμαχος: ο κορωνοϊός.
Επιμελής κλέφτης ιδεών, ο δήμαρχος Αθηναίων μιμήθηκε τους ομολόγους του των μεγάλων μητροπόλεων του εξωτερικού, που έσπευσαν να δώσουν περισσότερο χώρο στους πεζούς και στους ποδηλάτες. Η επιταγή της κοινωνικής απόστασης μετουσιώθηκε σε νέα αστική γεωγραφία, με τα αυτοκίνητα να εξοστρακίζονται υπέρ των πεζοδρομίων. Η έκτακτη συνθήκη έδινε έτσι στην Αθήνα την ευκαιρία να δοκιμάσει εδώ και τώρα ένα παλιό σχέδιο – αυτό που ήδη ο προεκλογικός λυρισμός του Μπακογιάννη είχε βαπτίσει «Μεγάλο Περίπατο».
Δεν χρειαζόταν άραγε περισσότερη δια-βούλευση – πιο ώριμος σχεδιασμός; Με γνώμονα πάλι τις πρακτικές του εξωτερικού, είναι καλύτερο να δοκιμάζεις τις παρεμβάσεις στην πράξη, προτού αναλάβουν οι μπουλντόζες. Είναι, λένε, πιο παραγωγικό να ξεκινάς από τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, μαθαίνοντας από το πώς θα κυλήσει στις νέες κοίτες η αστική ζωή και αναπροσαρμόζοντας τα σχέδια όπου χρειαστεί.
Πολιτικά, αυτή η μέθοδος εξασφαλίζει περισσότερη ανοχή, ιδίως στο αρχικό στάδιο των αντανακλαστικών αντιδράσεων που εκδηλώνονται όταν ανατρέπεται η ρουτίνα. Εξασφαλίζει νομιμοποίηση, έστω και διά του λαϊκισμού της ζαρντινιέρας – του εύκολου καλλωπιστικού εντυπωσιασμού. Σε αυτή τη γρήγορη αποδοχή στοχεύει και το επικοινωνιακό Blitzkrieg που πάντοτε συνοδεύει τις δημαρχιακές πρωτοβουλίες.
Τη μεθοδολογία, όμως, δεν θα τη θυμάται κανείς αν επιτευχθεί το αποτέλεσμα – αν δηλαδή ελευθερωθεί τόσος δημόσιος χώρος. Ποιος θα καρπωθεί αυτή την ελευθερία; Τα τραπεζοκαθίσματα; Οι τουρίστες, που θα μετατρέψουν ακόμη και τις λίγες περιοχές μόνιμης κατοικίας σε αποικίες της βραχυχρόνιας μίσθωσης; Οι «Αθηναίοι» που θα επισκέπτονται το κέντρο μόνο σαν ενδοαστικοί τουρίστες; Η αγορά;
Η απάντηση που παίρνει κανείς είναι κατακούτελα απλή: Ολοι. Ολοι θα έχουν μερίδιο στην υπεραξία που θα δημιουργήσει μια πιο φιλική, πιο «πράσινη» και πιο όμορφη πόλη – μια πόλη που δεν θα σε κυνηγάει. Θα ωφεληθούν οι γηγενείς περιπατητές και οι ποδηλάτες. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοί τους. Θα ωφεληθούν, βεβαίως, οι ξένοι, που δεν έρχονται για να δοκιμάσουν μόνο «πλαστικό» σουβλάκι μέσα σε πάρκο αρχαίων ερειπίων.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει δίλημμα για την Αθήνα. Στην επιλογή μεταξύ ενός βιαστικού πειράματος και του ασάλευτου τίποτε, δεν υπάρχει ρίσκο.