Την αντίληψή μου για την πόλη όπου ζω την έχω δια-μορφώσει υπό την ιδιότητα του πεζού. Κατοικώ στο κέντρο της, όπου οι αποστάσεις μπορούν άνετα να καλυφθούν από τα κάτω άκρα του ανθρωπίνου σώματος, με την ενεργοποίηση μυών, αρθρώσεων και λοιπών εργαλείων που προσφέρει η φύση. Για μεγαλύτερες αποστάσεις χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς –σταθερής τροχιάς ει δυνατόν– ή το ταξί, όπου μου δίνεται η ευκαιρία να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου για τις συνωμοσίες που εξυφαίνονται παγκοσμίως κατά του ελληνισμού και του ταξί. Το ιδιωτικό αυτοκίνητο είναι για τις εκδρομές. Ως πεζός, οφείλω να ομολογήσω ότι το δίμηνο του εγκλεισμού μού έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω την Αθήνα έτσι όπως δεν την είχα δει ούτε στα πιο αισιόδοξα όνειρά μου. Καθημερινά αξιοποιούσα τη μετακίνηση Β6. Για τους δύσπιστους, έχω κρατήσει όλα τα sms. Η ερημιά ήταν ονειρική και σκέφτομαι ότι, αν ελάχιστοι συμπολίτες μου μόνον αξιοποίησαν τη δυνατότητα της πεζοπορίας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο Αθηναίος δεν περπατάει. Τον αποτρέπουν τα ξεχαρβαλωμένα ελάχιστα πεζοδρόμια και η τυραννία των τροχοφόρων. Αυτή η τελευταία είναι κατάλοιπο από τον καιρό της ψωροκώσταινας, όταν το Ι.Χ. εθεωρείτο τεκμήριο κοινωνικής ανωτερότητας και επιβολής. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, όμως η τυραννία του τροχοφόρου παραμένει ακλόνητη. Με την «επιστροφή στην κανονικότητα», το ομολογώ, αισθάνθηκα σαν να μου κλέβουν τα δικά μου όνειρα.
Ως πεζός, λοιπόν, δεν μπορώ παρά να επικροτήσω το σχέδιο πεζοδρόμησης μεγάλου τμήματος του κέντρου της πόλης. Υποθέτω, δε, ότι οι εμπνευστές του σχεδίου θα έχουν προνοήσει ώστε οι πεζόδρομοι αυτοί να μη λειτουργούν σαν τις διαβάσεις των πεζών, που υπάρχουν σαν τις πλατωνικές ιδέες, σε κάποιον ιδεατό κόσμο. Παγίδες για τους ιθαγενείς, χειρότερες όμως για τους επισκέπτες. Ο νεοαφιχθείς στο αεροδρόμιο νομίζει ότι οι οδηγοί σέβονται τη διάβαση. Αν τολμήσει όμως να τη χρησιμοποιήσει στο Σύνταγμα, θα διαπιστώσει ότι εκεί ο νόμος δεν είναι ίδιος. Διαβάσεις και ποδηλάτες. Αυτοί με τον αέρα του οικολόγου και τη συνδρομή της φερομόνης, έχουν το θράσος της Γκρέτα και την αυτοπεποίθηση του τυραννίσκου με το δίκυκλο, για τον οποίον δεν ισχύει ο πεζόδρομος.
Και αν η πεζοδρόμηση της Πατησίων σταματάει στην πλατεία Αιγύπτου, μαζί με τον Δακτύλιο, τότε τι θα γίνει με τους πέριξ δρόμους; Στο βάρος της κίνησης που ήδη σηκώνουν θα προστεθεί και το μεταφερόμενο από τους κεντρικούς πεζοδρόμους; Μήπως στόχος είναι η μετάθεση του χάους; Η παράδοση της ελληνικής πολιτείας δικαιολογεί την καχυποψία. Μήπως η πεζοδρόμηση των δρόμων του κέντρου σηματοδοτήσει τη δημιουργία μιας προστατευμένης ζώνης και τη μεταφορά όλων των προβλημάτων της στην περιφέρειά της, ακόμη και αν αυτή είναι ο παρακάτω δρόμος.