Ενα βασικό εφόδιο της διπλωματικής εργαλειοθήκης κάθε ανεπτυγμένης χώρας στον πλανήτη είναι πάντα η απειλή χρήσης στρατιωτικής ισχύος. Οχι η χρήση της, αλλά η ύπαρξή της ως πιθανότητας. Μπορεί κανείς να φανταστεί τον μεταπολεμικό κόσμο με τις ΗΠΑ να έχουν μικρότερο στρατό από τις ευρωπαϊκές χώρες; Διανοείται κανείς την άνοδο της Κίνας δίχως την παράλληλη ανάπτυξη του εθνικού οπλοστασίου της, το οποίο πλέον ανταγωνίζεται ευθέως παλαιές εξαγωγικές αμυντικές βιομηχανίες όπως η αμερικανική και η ρωσική; Και, για να έλθουμε πιο κοντά στα ελληνικά μεγέθη, μπορεί κανείς να διανοηθεί το Ισραήλ δίχως τις πανίσχυρες ένοπλες δυνάμεις και την αμυντική τεχνογνωσία που εξακολουθεί να παράγει; Τα ερωτήματα είναι βεβαίως ρητορικά. Ενα ερώτημα που δεν είναι διόλου ρητορικό είναι για ποιο λόγο η Ελλάδα, η οποία, με βάση τουλάχιστον τις διαχρονικές θέσεις εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεών της (ανεξαρτήτως αποχρώσεως) περί ύπαρξης εξ Ανατολών απειλής, αδυνατεί να αποκτήσει ένα πραγματικά ισχυρό αμυντικό αποτύπωμα. Οι περιορισμοί της δεκαετούς δημοσιονομικής κρίσης δεν αποτελούν απάντηση στο ερώτημα.
Η απάντηση συνδέεται, μεταξύ άλλων, με τη διαχρονική αδυναμία του πολιτικού συστήματος των τελευταίων (τουλάχιστον) 20 ετών να αντιληφθεί την ανάγκη ύπαρξης ισχυρής αποτροπής με παράλληλη ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Τα αποτελέσματα είναι, βεβαίως, προφανή. Αυτή τη στιγμή, η Ελλάδα υστερεί τεχνολογικά, με συνέπεια να διαπραγματεύεται εξωπραγματικά συμβόλαια αμυντικών προγραμμάτων, τα οποία ούτε αντέχει οικονομικά ούτε λύνουν το πρόβλημά της σε βάθος χρόνου. Είναι σαφές ότι στη φάση στην οποία έχουμε βρεθεί, θα πληρώσουμε ακριβά την αβελτηρία των προηγούμενων πολλών ετών, προχωρώντας σε προμήθειες που διαφορετικά θα είχαν αποφευχθεί. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό της αγοράς των συστημάτων μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ενώ χώρες όπως το Ισραήλ και, εσχάτως, η Τουρκία, που δρουν στην ευρύτερη περιφέρειά μας, έχουν μετατραπεί σε χρήστες και εξαγωγείς.
Σε οποιαδήποτε υγιή κοινωνία είναι λογικό η άμυνα και οι εξοπλισμοί να αποτελούν αντικείμενο των αρμόδιων τεχνοκρατών. Η επικράτηση του φθηνού συνδικαλισμού στις αμυντικές βιομηχανίες, η ουσιαστική ανυπαρξία ναυπηγείων, γενικά συμπεριφορές που οδηγούν σε ομηρία προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη ή πρόκειται να αρχίσουν δεν είναι καλά σημάδια. Η υστέρηση είναι ήδη σημαντική, ας μη μετατραπεί σε εθελοντικό αφοπλισμό.