Ο θόρυβος, η σύγχυση, η σύγκρουση είχαν διαμορφώσει την προ κορωνοϊού πραγματικότητα. Φανατισμό εισπνέαμε και εκπνέαμε, όλη η προσπάθεια του δημόσιου διαλόγου κατέτεινε στο να αποδειχθεί ποιος είναι ο «κακός» και ποιος φταίει. Τις επιπτώσεις της πανδημίας στην πολιτική, στην κοινωνία αλλά και στην «εσωτερική» ζωή του καθενός μας θα περάσει καιρός να τις αντιληφθούμε. Το βέβαιο είναι ότι όλα αλλάζουν ραγδαία και μας προσπερνούν χωρίς να κοντοστέκονται στην ανησυχία ή στη μελαγχολία μας. Το παλιό με το καινούργιο αναμετριούνται και πάλι, όμως αυτή τη φορά για το παλιό δεν θα υπάρξει περίοδος χάριτος. Κι αυτή είναι μια ριζική αλλαγή.
Ο κλήρος πέφτει στα πρόσωπα του δημόσιου βίου, που είναι επιφορτισμένα να λαμβάνουν αποφάσεις οι οποίες αλλάζουν τη ζωή μας. Σε όσους έχουν ρόλο θεσμικό, σε δημόσιους λειτουργούς, σε πολιτικούς, σε όσους αποτελούν, μοιραία, δημόσια «παραδείγματα». Σε όσους είναι υποχρεωμένοι να φιλτράρουν μια ιδέα ή μια αντίδραση. Και ίσως αυτός ακριβώς ο κρίσιμος χρόνος που μεσολαβεί από τη σύλληψη στην εκτέλεση, και αποστρέφεται τους εύκολους αφορισμούς, να κυοφορεί το καινούργιο. Δικαστικοί λειτουργοί, πολιτικοί που χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δήμαρχοι που ταυτίζουν τη δουλειά με την επικοινωνία οφείλουν να φρενάρουν στην υπέρβαση ορίων, ακόμη κι αν τα όρια είναι δυσδιά-κριτα. Οταν η κατάσταση ξεφεύγει στα δικαστήρια, στα σόσιαλ μίντια, στις πλατείες, ποιος θα απομείνει να μαζεύει τα ασυμμάζευτα αν οι άνθρωποι που είναι επιφορτισμένοι με αυτές τις αρμοδιότητες θυσιάζουν τον ρόλο τους στο θυμικό ή αφήνονται να παρασυρθούν από την αλαζονεία, την ανάγκη να δηλώνουν διαρκώς «παρόντες»; Τι γίνεται όταν οι εισαγγελείς μιμούνται τους πολιτικούς, οι πολιτικοί τούς εισαγγελείς, οι δήμαρχοι απολαμβάνουν ανέμελοι την εξουσία τους; Και για να είμαστε δίκαιοι: Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο κ. Κώστας Μπακογιάννης ζήτησε συγγνώμη για τον συνωστισμό στη νέα πλατεία Ομονοίας και παραδέχθηκε ένα «πολύ μεγάλο λάθος». Είναι ξένη η συγγνώμη στα ελληνικά πολιτικά ήθη. Ομως, εν προκειμένω, αν υπήρχε έστω και ένας φορέας του ιού στην πλατεία, η συγγνώμη δεν θα διορθώσει τη διασπορά.
Στον παλιό κόσμο, περισσεύουν η αλαζονεία, το αλάθητο των πάσης φύσεως ανειδίκευτων, η συνθηματολογία εις βάρος της επιχειρηματολογίας, η δημαγωγία του ανορθολογισμού. Στον καινούργιο, έχει θέση η αναγνώριση του λάθους.