Είχαν – δεν είχαν περάσει 48 ώρες από την εκδήλωση μνήμης για τα θύματα της Marfin. Με την παρουσία της εκεί, δίπλα στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η Φώφη Γεννηματά είχε δείξει όχι μόνο την αντίληψή της για τη θεσμική ταυτότητα του κόμματός της· είχε ταυτόχρονα επισημάνει και τη διαχωριστική γραμμή που εξακολουθεί να διακρίνει το ΚΙΝΑΛ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τη διάκριση αυτή φρόντισε να τονίσει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, μεταποιώντας την αμηχανία του σε αντίδραση κόμματος διαμαρτυρίας.
Λίγες ώρες έπειτα από αυτό το στιγμιότυπο και χωρίς να έχει μεσολαβήσει καμία πολιτική αφορμή, η Γεννηματά μοίρασε στον Τύπο μια γραπτή δήλωση που κατακεραύνωνε τη «Δεξιά της αλαζονείας και του αυταρχισμού». Τι (της) είχε συμβεί;
Είχε μάλλον νιώσει ότι η επίδειξη υπερκομματικής ορθότητας από την πλευρά της κινδύνευε να διαβαστεί σαν ταύτιση με τον Μητσοτάκη.
Μακριά από τον έναν σημαίνει κοντά στον άλλον. Αυτό σημαίνει ότι πρώτη η Γεννηματά νιώθει πως βρίσκεται παγιδευμένη σε ένα μαγνητικό πεδίο μεταξύ των δύο. Οχι ακριβώς ο ορισμός της περιλάλητης αυτονομίας.
Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και όταν δεν προκαλεί τη συζήτηση μόνη της, ακόμη και όταν επιχειρεί να τη σβήσει διά της σιωπής της, η Γεννηματά βρίσκεται εύκολα εκτεθειμένη στους μαγνήτες των άλλων.
Ο Τσίπρας δεν έχει εκφραστεί ποτέ θετικότερα και πιο κατηγορηματικά για την προοπτική συνεργασίας με το ΚΙΝΑΛ, από ό,τι έκανε στη συνέντευξή του στην «Αυγή» της Κυριακής. Οσο περισσότερο αγχώνεται για το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών τόσο ανεβάζει την ένταση του προσκλητηρίου.
«Ο Τσίπρας έχει ανάγκη από κάτι μεγάλο, που θα τον βγάλει από το αδιέξοδο και το ψάχνει σε εμάς», λέει στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη.
Πολλοί βλέπουν στις τσιπρικές χειρονομίες την αντανάκλαση παρασκηνιακών διευθετήσεων. Ομως, τέτοια ντιλ δεν αγαπούν το φως. Συντελούνται αθέατα.
Αν ο Τσίπρας είχε ρυμουλκήσει, μόνος ή με βοήθεια, τη Φώφη, δεν θα είχε ανάγκη να πασοκοτρίβεται δημοσίως.
Ισχύει και το αντίστροφο: Αν η Γεννηματά ήταν επιρρεπής σε προξενιά, θα είχε, λένε, ενδώσει όταν ο Τσίπρας και οι προξενητές ήταν ισχυρότεροι.
Για να εξηγήσει κανείς την ευπάθεια του Κινήματος Αλλαγής, δεν χρειάζεται να ψάξει στα υπόγεια της παραπολιτικής. Μπορεί απλώς να δει τα νούμερα.
Το 90% των ψηφοφόρων του κόμματος αξιολογούσε θετικά την αντίδραση της κυβέρνησης στον κορωνοϊό. Το 70% έκρινε αρνητικά την αντίστοιχη στάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Γεννηματά θα ήθελε να έχει μια Δεξιά σαν αυτή που καταγγέλλει. Εχει, όμως, μια Κεντροδεξιά που αρέσει στην εκλογική της βάση. Και μια Αριστερά που, αφού λεηλάτησε την πασοκική βάση άγρια, θέλει γλυκά, όση απέμεινε, να την εξαφανίσει.