«Γιατί φοράς μάσκα; Τι φοβάσαι;». Ο νεαρός δεν πρέπει να ήταν πάνω από είκοσι. Μαζί με έναν φίλο του προσέγγισαν τρεις τριαντάρες σε έναν περίπατο που έκαναν οι τελευταίες στον λόφο του Φιλοπάππου.
Ο ένας από τους δύο φλέρταρε –άτσαλα αλλά και ευγενικά την ίδια στιγμή– με τη μία από τις κοπέλες. Ο άλλος παρατήρησε τη μάσκα στο πρόσωπο μιας άλλης. Ηταν έτοιμος να την ειρωνευτεί.
Του εξήγησε ότι είχε ένα οικογενειακό πρόβλημα και έπρεπε να εξαντλεί κάθε μέσο προφύλαξης. «Τότε, εντάξει» είπε ο μικρός, «καλά κάνεις και τη φοράς».
Αφού ο ένας «έδωσε την άδειά του» για τη μάσκα και το φλερτ του φίλου του δεν οδήγησε πουθενά, αποχώρησαν ησύχως.
Οι κοπέλες δεν στάθηκαν στο (κολακευτικό προφανώς) φλερτ ενός εικοσάχρονου προς μία μεγαλύτερή του αλλά στο ξάφνιασμα του ενός απέναντι στη μάσκα. Μάλλον, όχι στο ξάφνιασμα αλλά στην καταφανή άρνησή του απέναντι στο θέαμα κάποιου στον δρόμο με μάσκα. Σαν να μην είχε προηγηθεί απολύτως τίποτα δύο μήνες τώρα.
Η αλαζονεία της ηλικίας; Αγνοια κινδύνου; Προφανώς. Η αίσθηση που γνωρίζουμε όλοι όσοι περάσαμε από τη νιότη: τίποτα δεν μας αγγίζει, δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Πηγάζει από μέσα μας, ούτε που το αντιλαμβανόμαστε – και έτσι πρέπει να είναι. Η νιότη δεν λογίζεται διαφορετικά.
Σε αυτή την αλαζονεία συνετέλεσε μάλλον και αυτό που ακούστηκε, ότι δηλαδή ο κορωνοϊός είναι επικίνδυνος για τις μεγαλύτερες ηλικίες. Νομίζω όμως πως ακόμα κι έτσι αν δεν ήταν, η στάση της νεολαίας δεν θα ήταν διαφορετική.
Οταν η κοπέλα διηγήθηκε το αθώο περιστατικό σε έναν πολύ μεγαλύτερο άνδρα, από αυτούς που ανήκουν στις λεγόμενες «ευπαθείς ομάδες», δεν κατάφερε να αποκρύψει τον εκνευρισμό του: «Ξέρεις τι θα γίνει αν αρρωστήσουμε και εγώ και αυτό το παιδί; Θα πουν, αυτός είναι νέος, να τον βοηθήσουμε, τον γέρο άσ’ τον. Ο νέος θα “φάει” μια πολύτιμη θέση από τον ηλικιωμένο στο νοσοκομείο».
Στην Ελλάδα, προφανώς λόγω του χαμηλού δείκτη κρουσμάτων, δεν παρατηρήθηκαν τέτοια αποκαρδιωτικά περιστατικά, που ακούστηκαν πολύ στην Ισπανία και στην Ιταλία: γιατροί να πρέπει να επιλέξουν μεταξύ των ασθενών, με τους πιο ηλικιωμένους να βγαίνουν πάντοτε χαμένοι. Οπότε ίσως να είναι λίγο υπερβολική η αντίδραση του φίλου. Τον καταλαβαίνω όμως: η αγωνία είναι μεγάλη. Τη συμμερίζομαι διότι είναι και δική μου αγωνία.
Καταλαβαίνω τον εικοσάχρονο που τον ξενίζει η μάσκα. Εκεί που δυσκολεύομαι είναι απέναντι σε μεσήλικες που σηκώνουν το φρύδι όταν βλέπουν μάσκα. Αυτούς που, λίγο πολύ, το θεωρούν «μικροαστισμό», «δειλία».
Ισως σε αυτή τη στάση να φωλιάζει στην ψυχή μας μια ετεροχρονισμένη αλαζονεία: το πτώμα μιας αλλοτινής νιότης συνεχίζει να υπαγορεύει οδηγίες ζωής, κυρίως συμπεριφοράς. Οξύμωρο: μπορεί κατά βάθος να παραμένουμε σε όλη μας τη ζωή παιδιά, όμως κάποτε παύουμε να είμαστε νέοι.